บทก่อนหน้า
บทนำ   http://ppantip.com/topic/31223069
บทที่ ๑ http://ppantip.com/topic/31235568
บทที่ ๒ http://ppantip.com/topic/31253339
บทที่ ๓ http://ppantip.com/topic/31265981
บทที่ ๔ http://ppantip.com/topic/31283288
บทที่ ๕ http://ppantip.com/topic/31298274
บทที่ ๖ http://ppantip.com/topic/31319220
บทที่ ๗ http://ppantip.com/topic/31337858
บทที่ ๘ http://ppantip.com/topic/31362571
บทที่ ๙ http://ppantip.com/topic/31377764
บทที่ ๑๐ http://ppantip.com/topic/31398623
บทที่ ๑๑ http://ppantip.com/topic/31409848
บทที่ ๑๒ http://ppantip.com/topic/31428977
บทที่ ๑๓ http://ppantip.com/topic/31455877
บทที่ ๑๔ http://ppantip.com/topic/31481664
บทที่ ๑๕ http://ppantip.com/topic/31529577
บทที่ ๑๖ http://ppantip.com/topic/31556525
บทที่ ๑๗ http://ppantip.com/topic/31580257
บทที่ ๑๘ http://ppantip.com/topic/31625276
บทที่ ๑๙ http://ppantip.com/topic/31647967
บทที่ ๒๐ http://ppantip.com/topic/31681967
บทที่ ๒๑ http://ppantip.com/topic/31710814
บทที่ ๒๒ http://ppantip.com/topic/31775678
บทที่ ๒๓ http://ppantip.com/topic/31864607
บทที่ ๒๔ http://ppantip.com/topic/31886964
บทที่ ๒๕ http://ppantip.com/topic/31894671
บทที่ ๒๖ http://ppantip.com/topic/31910171

บทที่ ๒๗

หลังจากค้นพบว่า เลมอนฝานโรยเกลือช่วยลดอาการผะอืดผะอมจากการแพ้ท้อง รวมทั้งทำให้รับประทานอาหารได้มากขึ้น ณัฐญาณ์จึงทดลองกับผลไม้รสเปรี้ยวอื่น ๆ ซึ่งในที่สุดหญิงสาวพบว่า สตรอเบอรี่ที่ยังไม่สุกดีจิ้มกับเกลือ เป็นของว่างที่ทำให้เธอใช้เวลาในสวนหลังบ้านได้อย่างมีความสุขที่สุด

ถ้ามีมะม่วงน้ำปลาหวานคงจะดีกว่านี้ คนท้องพึมพำกับตนเองในใจ แต่ก็มีเหตุผลมากพอที่จะไม่โวยวายบังคับให้สามีจัดหามาให้ เพราะรู้ดีว่าเขาคงไม่สามารถไปหามาจากไหนให้เธอได้ จึงมีความสุขกับสตรอเบอรี่จิ้มเกลือที่มีให้กินอย่างไม่อั้น เพราะเอลานอร์จะจัดใส่จานเตรียมไว้ให้เสมอ ซึ่งเธอรู้ดีว่าเป็นคำสั่งของสามี และนั่นทำให้คนท้องยกมือขึ้นลูบหน้าท้องที่ยังแบนราบอย่างอ่อนโยน พึมพำเบา ๆ กับลูกที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าเข้ามาอยู่ในท้องของเธอได้ไม่นาน

“เราโชคดีที่มีคุณพ่อเป็นกัปตันวิลเลียมเนอะลูกเนอะ” ชีวิตนี้โชคดีแค่ไหนที่ได้เดินทางมาพบรักและแต่งงานกับกัปตันวิลเลียม แคมพ์เบลล์ ชายผู้รักและทำทุกอย่างเพื่อเธออย่างเขาคนนี้

ทุก ๆ บ่ายหลังแดดร่มลมตก ณัฐญาณ์จะพาตัวเองเข้ามานั่งรับประทานสตรอเบอรี่จิ้มเกลืออยู่ในสวนหลังบ้าน หลังจากที่ช่วยสามีจัดการงานเอกสารในช่วงเช้า และบางวันก็ยังคงไปสอนหนังสือที่โรงเรียนอยู่เช่นเดิม ในตอนบ่ายที่เคยใช้เวลาทำงานในเวิร์คช็อปน้ำหอม แต่เมื่อแพ้ท้องและรู้สึกไม่สบายทุกครั้งที่ได้กลิ่นน้ำหอม หญิงสาวจึงถือโอกาสใช้เวลาผ่อนคลายในสวนในทุก ๆ วัน ซึ่งนั่นก็ค่อนข้างถูกใจผู้เป็นสามีและว่าที่คุณพ่อ ที่ห่วงภรรยาที่กำลังท้องอ่อน ๆ จนไม่เป็นอันทำงาน

“ถ้ารู้สึกไม่สบาย ให้คนไปบอกผมทันทีนะครับแนท” ชายหนุ่มจะพูดประโยคนี้กับเธอเสมอในทุก ๆ เช้าก่อนเขาไปทำงาน ซึ่งหญิงสาวก็ต้องรับปาก แต่ก็ไม่เคยส่งใครไปตามเขาสักครั้ง เพราะอาการวิงเวียน ผะอืดผะอมที่เธอเป็น เป็นอาการที่เลี่ยงไม่ได้ ในหนึ่งวันจะต้องมีอาการอยู่บ้างบางเวลา และเมื่อรู้ว่าเป็นเพียงอาการแพ้ท้อง หญิงสาวจึงไม่รู้สึกว่าเป็นการป่วยรุนแรงอย่างที่เคยกลัวในตอนแรก จึงเมื่อเกิดวิงเวียน อ่อนเพลีย หรือผะอืดผะอม ก็นอนพักผ่อนบ้าง รับประทานสตรอเบอรี่จิ้มเกลือบ้าง ก็ทำให้ผ่านทุกวันไปได้อย่างไม่ลำบากมากนัก

นอกจากอาการทางกายที่บางวันก็สบายดี บางวันก็ไม่ค่อยสบายแล้ว อาการทางใจที่กลายมาเป็นคนขี้ใจน้อยและอารมณ์อ่อนไหวหลังจากตั้งครรภ์ เป็นอาการที่ทำให้ณัฐญาณ์ละเหี่ยใจมากที่สุด

ไม่กี่วันก่อน ขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งรับประทานสตรอเบอรี่จิ้มเกลืออยู่ในสวนดังเช่นทุกวัน หูก็พลันได้ยินเสียงนกร้องจิ๊บ ๆ อยู่ไม่ไกล สองเท้าพาร่างระหงที่ยังไม่บ่งบอกว่าได้มีชีวิตน้อย ๆ ก่อเกิดขึ้นในครรภ์แล้วเดินไปตามเสียง จนกระทั่งมองเห็นรังนกที่ซุกอยู่ในพุ่มดอกไม้ ภายในมีนกเล็ก ๆ อยู่สามตัว กำลังอ้าปากกว้างรับอาหารที่แม่นกกำลังป้อนให้ เพียงเท่านั้นน้ำตาของคนที่กำลังจะเป็นแม่ก็ไหลพราก ใช่... เธอกำลังจะเป็นแม่ กำลังจะมีลูกตัวน้อย ๆ ที่จะรอรับอาหารจากเธอ แต่นกตัวน้อย ๆ ของเธอ จะไม่มีโอกาสที่จะได้รู้จักคุณยาย... มารดาของเธอ... คุณยายที่แม้ว่าตอนนี้จะยังมีชีวิตอยู่ หากแต่ก็อยู่ห่างไกลกันเหลือเกิน

“แม่ขา... แม่ ป่านนี้แม่จะเป็นอย่างไรบ้างคะ แม่คงกำลังร้องไห้คิดถึงณัฐ อย่างที่ณัฐกำลังร้องไห้คิดถึงแม่ใช่ไหม แม่คงคิดว่าณัฐตายไปแล้ว แม่ขา... ณัฐจะทำอย่างไรดี ณัฐจะส่งข่าวไปหาแม่ได้อย่างไร ณัฐอยากให้แม่รู้ว่าณัฐยังสุขสบายดี กำลังจะมีหลานให้แม่ หลานที่ณัฐไม่มีวาสนาได้พาไปกราบแม่” หญิงสาวพร่ำรำพันอยู่เพียงลำพัง สะอึ้นฮัก น้ำตาไหลพราก เคยคิดว่าทำใจได้แล้ว ตัดสินใจดีแล้วที่จะอยู่สร้างครอบครัวกับชายผู้เป็นที่รัก ยอมจากเป็นแต่เหมือนตายจากกับมารดา หากแต่พอรู้ว่ากำลังจะได้เป็นแม่ ได้รู้จักความรักของแม่ที่มีต่อลูก ลูกที่ยังไม่ได้เห็นหน้าค่าตากัน เธอยังรู้สึกลึกซึ้งกับลูกถึงเพียงนี้ แล้วมารดาเล่า มารดาที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ มารดาของเธอที่ถูกพรากลูกมาเสียไกลจะหัวใจสลายเพียงใดหนอ

ได้ยินเสียงฝีเท้ารีบเร่งมาจากด้านหลัง จึงหันใบหน้าที่น้ำตาอาบแก้มกลับไกลมอง ภายใต้ความพร่ามัวของม่านน้ำตา มองเห็นสามีเดินเร็วแทบเป็นวิ่งเข้ามาหา ร่างบางจึงถลาเข้าหาอ้อมแขนแกร่งที่ยื่นตรงมา เช็ดน้ำตากับอกอุ่นที่เป็นที่พิ่งพึงให้เสมอ

“แนทครับ เกิดอะไรขึ้น ร้องไห้ทำไม” สามีถามน้ำเสียงร้อนรน และเมื่อเธอบอกถึงสาเหตุของน้ำตาที่นองหน้า ก็รู้สึกว่าผู้เป็นสามีนิ่งงันไป เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นว่าสามีมีใบหน้าที่เศร้าหมองเหลือเกิน

“ผมขอโทษครับแนท ผมเห็นแก่ตัวที่ขอให้คุณอยู่กับผม แต่ผมไม่มีทางเลือกอื่น ผมจะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีคุณ” เขาว่าแล้วก็กระชับอ้อมแขนจนแน่น ราวกับจะบอกว่าจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปไหนได้ ยิ่งเห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ก็ยิ่งรู้สึกผิด น้ำตาที่ทำท่าว่าจะเหือดแห้งก็หลั่งไหลออกมาอีก

“ฉันรักคุณนะคะวิล ฉันเลือกที่จะอยู่กับคุณ สร้างครอบครัวกับคุณ แต่บางครั้งฉันก็อดที่จะเศร้าเพราะคิดถึงแม่ไม่ได้ หากชีวิตที่โน่นไม่มีแม่ ฉันจะอยู่ที่นี่อย่างไม่มีอะไรห่วงเลย” พูดแล้วก็โอบแขนรอบเอวสามีเสียแน่น อย่างจะบอกให้เขารู้ว่า เธอเลือกแล้วที่จะมีชีวิตที่มีเขาเป็นส่วนหนึ่งตลอดไป

เพราะรู้ว่าทุกครั้งที่เธอร้องไห้คิดถึงมารดา จะทำให้ผู้เป็นสามีไม่สบายใจเสมอ ณัฐญาณ์จึงพยายามที่จะทำตัวให้เข้มแข็ง แม้ว่านับตั้งแต่ตั้งครรภ์ เธอจะเป็นว่าที่คุณแม่เจ้าน้ำตาเพียงใด แต่เพื่อความสบายใจของสามี เธอจะต้องพยายามเข้มแข็งและร้องไห้ให้น้อยลงให้ได้ และดูเหมือนความอ่อนไหวทางอารมณ์นี้จะดีขึ้นพร้อม ๆ กับอายุครรภ์ที่มากขึ้น ซึ่งณัฐญาณ์คิดว่าคงจะเป็นเพราะฮอร์โมนที่เปลี่ยนแปลงไปกระมัง และหวังว่าเธอจะหายแพ้ท้องและกลับมาเป็นณัฐญาณ์คนเดิมเสียที