วันพฤหัสบดี ๑๕ เมษายน ๒๕๕๗
หลายคนมักพูดตั้งแต่ผมยังเด็กๆว่า ผมหยิ่งจองหอง หลงตัวเอง เย็นชา อวดดี ก็อาจจะเป็นจริง ผมยอมรับว่าผมมีปัญญาครอบครัว โดมาโดยอาศัยคนนั้นว่าคนนี้ว่างป้อนข้าว จนพอจำความได้ก็อยู่บ่านคนเดียว เปิดตู้เยนเอานมมากิน จนกินข้าวได้ก้เอามากิน เป็นแบบนี้เรื่อยๆ เพื่อน สังคมก็ไม่ค่อยมี อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ผมเลยไม่มีความสามารถในการเข้าหาคนอื่น อยู่และโดมา โดยมีทีวีเป็นเพื่อน ...พอโตมา ก็ตัวคนเดียวแบบเดิม เจอใครสักคน เขาคนนั้นก็ไม่แปลกเลย ที่จะเป็นโลกทั้งใบของผม ถ้ารอผมก็จะรอ ยุงกัด รึร้อนลำบากแค่ไหน นานเท่าไหร่ผมก้จะรอจนเขามา......
ผมบอกตัวเองทุกครั้งต้องเข้มแข็ง อดทน 4-5ปีมานี้ เวลามีปัญหา ผมกดโทสับ เขาเหนจะกดวางเเล้วโทรกลับมาทันที ถ้าไม่ว่างจะเมสเสสมาบอกว่าประชุมนะ ไม่ก้ถ่ายรูปเมสสเสสมาให้ดู แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว ทุกๆช่องทางการติดต่อของเราโดนบลอค ยิ่งนานวันไป ความรักของผมกับเขาก็ขนานกัน ผมรักเขามากขึ้นมากขึ้นทุกวัน ภายนอกอาจจะเยนชาไม่สนใจ แต่ความจริง ผมรอเเล้วรออีก ผมไม่ร็ทำไม ผมปล่อยให้เวลาความสุข กลายเป็นทุกข์ เศร้า ถึงผมนิสัยไม่ดี เอาแต่ใจ ชอบโวยวาย แกล้งทำเป็นเดินหนี ไม่สนใจเรียกไม่ได้ยินคุยด้วยไม่ตอบ เวลาไม่พอใจ แต่ลึกๆผมห่วงเขามาก มากที่สุด ครั้งนึง(ที่จริงเป็นประจำ) เวลาเราไปไหนกันแล้วผมไม่พอใจ จะนั่งรถไฟฟ้าคนละฝั่ง รึยืนคนละขบน ผมก้แกล้งไม่สนใจ เขาเดินมาผมก็จะเดินหนี
แต่พอเขานั่งหลับ ผมก็แอบถ่ายรูปเขา มองเขาไม่คลาดสายตา ผมไม่กล้าแสดงความรักต่อเขา เก่งเเต่ทำเป็นเยนชา ทำร้ายหักหาญน้ำใจเขา ไม่แปลกที่ความรักเขาจะลดลง และปันใจให้คนอื่น ผมห่วงเขามีสองเรื่องหลักๆคือการกินอาหาร เห็นพรักทีไรตักกินจนจะอิ่มแทนข้าว ของหมักดองนี่ก้ชอบ ห่วงสุขภาพตอนนี้เริ่มส่งสัญญาณเตือนในเรื่องของกินมาจากลำไส้ กะเพาะ และอีกเรื่องที่ห่วงมากไม่น้อยไปกว่า เวลานอนตกดึก เขาชอบนอนละเมอ ฝันร้าย ผมก็จะกอดเขาไว้ ใช้มือลูบหัว(นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลหลัก ที่ผมดูแลมือให้เนียนนุ่ม วันไหนไปยิมถ้าไม่ได้เอาภุงมือไป ผมก็จะม่เล่น ไม่ยกเวท กลัวมือแตก ) แต่ถ้าเป็นกรณีฝันร้ายหนักๆ ผมจะสวดมนต์แผ่เมตาให้เจ้ากรรมนายเวรเขา ถ้ามันไม่ดีขึ้นผมก็จะปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ผมเข้าใจเวลาฝันร้ายเป็นยังไง เพราะผมโดตมาคนเดียว นอนอยู๋บ้านคนเดียวตั้งแต่จำความได้ ถ้าผมฝันร้าย ส่วนมากผีหลอกรึตามมาฆ่า ผมตื่นกลางดึกผมจะกลัว แต่ก็ทำไรไม่ได้ มืดก้มืด อยุ่คนเดียวอีก สิ่งหนึางที่ทำได้ ตอนอยู่ตจว มองไปนอกหน้าต่าง มองพระจันทร์ไม่กล้านอน คุยกะตัวเองเมื่อไหร่จะเช้า ผมกลัว ผมกลัวซ้ำไปมา ผมไม่อยากให้กบเก้ง(ขอเรียก คนที่ผมรักว่ากบเก้ง ส่วนผม ขอแทนตัวเองว่าถังถ่าน) รู้สึกทุกข์รึทรมานแบบผม ทุกๆครั้งไม่ว่าจะโมโหแค่ไหน เขาจะกอดผม ผมก็จะไช่ปฏิเสธเขา เเต่พอเขาหลับเท่านั้นแหละ
ผมเป็นฝ่ายไปกอดเขา หอมแก้มเขาทุกๆครั้งไป โดยที่ผมก้ไม่รู้ตัว เหมือนมันเป็นสัญชาตญาณ (ตอนแรกที่เขียนน้ำตาไหล ผมสูญเสียเขาให้คนอื่นไปเเล้ว เต็มไปด้วยความเศร้าสับสน นี่ยังม่รวมเรื่องย้ายที่อยู่ รึหาตังค์มัดจำหอใหม่ ยังเปนนศ งานก้ยังม่มีทำ และอีกหลายๆอย่างลูกๆหมาๆอีก พอมาถึงตอนนี้นึกถึงความทรงจำผมก็ยิ้ม หัวเราะหน้าคอม บ้าๆบอๆคนเดียว 555) .............
ตอนนี้เริ่มเข้าขั่นวิกฤต เหมือนสมัยตอนอยู่ "เรือนหอ เมืองทอง"
ผมอยู่ตึก T8 ชั้น8/55 หน้าลิฟท์ พูดแล้วก็อุ่นใจขึ้นมาทันที ความรัก ความเศร้า ทะเลากันบ่อยแต่ก็มีความสุข เราลำบากผ่านปัญหาอุปสรรคมาด้วยกัน ไม่ว่าครอบครัวผมรึเขามีปัญหา บ่อยครั้งเรานอนกอดกันเเล้วร้องไห้ จับมือกันจนหลับ เคย(บ่อยครั้ง)ไม่มีเงินจ่ายค่าไฟ โดนตัดไฟ นอนร้อนกัน เหงื่อไหลท่วมตัว จนต้องออกไปเดินเล่น (ที่จริงฟีทเจอริ่งกัน เเล้วหิวเลยลงไปหาไรกิน555555) ตากลมเดินไปมา 7-11 ในเมืองทองเรียกได้ว่ามีทุกตึก เราก้เดินเล่นกันไปทั่วตากลม ตากยุง ผมพูดกับกบเก้งบ่อยๆว่า อยากให้เป็นแบบนี้มีแค่เราสองคนอยู่ด้วยกัน (แต่เหมือนมันทำปากสระอิ เหวี่ยงๆใส่ผม)
เคยไม่มีเงินกินข้าว ค้นห้องหาเศษตังค์ออกมานับรวบรวมไปซื้อข้าวกินกัน รึมีตลาดนัดไปซื้อของทำกินกัน
ปลาเค็มมั่งล่ะ บีบมะนาว อร่อยเลย มาม่าปลากระป๋องมั่งล่ะ ตอนนี้ปัจจุบันเหตุการกำลังหมุนวนกลับไป (โชคชัย๔) ผมไปซื้อไข่มาต้ม เลือกแบบมีโอเมก้า๓ จะได้ฉลาดๆมั่ง หลังจากเติมพลังเสร็จ ผมก็เริ่มกระบวนการถ่ายทอดความทรงจำลง สมุดบันทุก รือค้นพันทิปรหัสอะไร เพราะผมไม่เล่นเวบบนี้เลย เเต่รู้จักเวปนี้เพราะ เซ็งเป็ดบันทึกรัก เปนไอดอลและแรงบันดาลใจของผม เเละกบเก้งมันชอบเล่นพันทิปตั้งเเต่ไหนเเต่ไร เลือกได้ อยากให้กบเก้งติดพันทิปเหมือนกอ่น ดีกว่าเฟสบุคไอจี สังคมออนไลน์ เเต่ถ้าความรักเรามั่นคง มือที่สามจากโลกออนไลน์คงมาเเทรกกลางไม่ได้ ........ เดี๋ยวผมจะทะยอยมาอัพเดทเรื่อยๆ ผมไม่อยากให้ความทรงจำสูญหายไปพร้อมกับผม อยากให้ ความทรงจำของผม เรื่องราวของผม ให้คนตระหนึกและเห็นคุณค่าของความรัก หนักนิดเบาหน่อย อภัยหันมาคุย ไม่อยากให้มีมือที่สามเกิดขึ้น เมื่อเกิดมาเเล้วเจ็บทุกๆคน ยิ่งคนโดนทิ้งแบบผม ยิ่งเจ็บ
ความรักสำหรับชายรักชาย คือ อะไร มีอยู่จริงไหมครับ
วันพฤหัสบดี ๑๕ เมษายน ๒๕๕๗
หลายคนมักพูดตั้งแต่ผมยังเด็กๆว่า ผมหยิ่งจองหอง หลงตัวเอง เย็นชา อวดดี ก็อาจจะเป็นจริง ผมยอมรับว่าผมมีปัญญาครอบครัว โดมาโดยอาศัยคนนั้นว่าคนนี้ว่างป้อนข้าว จนพอจำความได้ก็อยู่บ่านคนเดียว เปิดตู้เยนเอานมมากิน จนกินข้าวได้ก้เอามากิน เป็นแบบนี้เรื่อยๆ เพื่อน สังคมก็ไม่ค่อยมี อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ผมเลยไม่มีความสามารถในการเข้าหาคนอื่น อยู่และโดมา โดยมีทีวีเป็นเพื่อน ...พอโตมา ก็ตัวคนเดียวแบบเดิม เจอใครสักคน เขาคนนั้นก็ไม่แปลกเลย ที่จะเป็นโลกทั้งใบของผม ถ้ารอผมก็จะรอ ยุงกัด รึร้อนลำบากแค่ไหน นานเท่าไหร่ผมก้จะรอจนเขามา......
ผมบอกตัวเองทุกครั้งต้องเข้มแข็ง อดทน 4-5ปีมานี้ เวลามีปัญหา ผมกดโทสับ เขาเหนจะกดวางเเล้วโทรกลับมาทันที ถ้าไม่ว่างจะเมสเสสมาบอกว่าประชุมนะ ไม่ก้ถ่ายรูปเมสสเสสมาให้ดู แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว ทุกๆช่องทางการติดต่อของเราโดนบลอค ยิ่งนานวันไป ความรักของผมกับเขาก็ขนานกัน ผมรักเขามากขึ้นมากขึ้นทุกวัน ภายนอกอาจจะเยนชาไม่สนใจ แต่ความจริง ผมรอเเล้วรออีก ผมไม่ร็ทำไม ผมปล่อยให้เวลาความสุข กลายเป็นทุกข์ เศร้า ถึงผมนิสัยไม่ดี เอาแต่ใจ ชอบโวยวาย แกล้งทำเป็นเดินหนี ไม่สนใจเรียกไม่ได้ยินคุยด้วยไม่ตอบ เวลาไม่พอใจ แต่ลึกๆผมห่วงเขามาก มากที่สุด ครั้งนึง(ที่จริงเป็นประจำ) เวลาเราไปไหนกันแล้วผมไม่พอใจ จะนั่งรถไฟฟ้าคนละฝั่ง รึยืนคนละขบน ผมก้แกล้งไม่สนใจ เขาเดินมาผมก็จะเดินหนี
แต่พอเขานั่งหลับ ผมก็แอบถ่ายรูปเขา มองเขาไม่คลาดสายตา ผมไม่กล้าแสดงความรักต่อเขา เก่งเเต่ทำเป็นเยนชา ทำร้ายหักหาญน้ำใจเขา ไม่แปลกที่ความรักเขาจะลดลง และปันใจให้คนอื่น ผมห่วงเขามีสองเรื่องหลักๆคือการกินอาหาร เห็นพรักทีไรตักกินจนจะอิ่มแทนข้าว ของหมักดองนี่ก้ชอบ ห่วงสุขภาพตอนนี้เริ่มส่งสัญญาณเตือนในเรื่องของกินมาจากลำไส้ กะเพาะ และอีกเรื่องที่ห่วงมากไม่น้อยไปกว่า เวลานอนตกดึก เขาชอบนอนละเมอ ฝันร้าย ผมก็จะกอดเขาไว้ ใช้มือลูบหัว(นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลหลัก ที่ผมดูแลมือให้เนียนนุ่ม วันไหนไปยิมถ้าไม่ได้เอาภุงมือไป ผมก็จะม่เล่น ไม่ยกเวท กลัวมือแตก ) แต่ถ้าเป็นกรณีฝันร้ายหนักๆ ผมจะสวดมนต์แผ่เมตาให้เจ้ากรรมนายเวรเขา ถ้ามันไม่ดีขึ้นผมก็จะปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ผมเข้าใจเวลาฝันร้ายเป็นยังไง เพราะผมโดตมาคนเดียว นอนอยู๋บ้านคนเดียวตั้งแต่จำความได้ ถ้าผมฝันร้าย ส่วนมากผีหลอกรึตามมาฆ่า ผมตื่นกลางดึกผมจะกลัว แต่ก็ทำไรไม่ได้ มืดก้มืด อยุ่คนเดียวอีก สิ่งหนึางที่ทำได้ ตอนอยู่ตจว มองไปนอกหน้าต่าง มองพระจันทร์ไม่กล้านอน คุยกะตัวเองเมื่อไหร่จะเช้า ผมกลัว ผมกลัวซ้ำไปมา ผมไม่อยากให้กบเก้ง(ขอเรียก คนที่ผมรักว่ากบเก้ง ส่วนผม ขอแทนตัวเองว่าถังถ่าน) รู้สึกทุกข์รึทรมานแบบผม ทุกๆครั้งไม่ว่าจะโมโหแค่ไหน เขาจะกอดผม ผมก็จะไช่ปฏิเสธเขา เเต่พอเขาหลับเท่านั้นแหละ
ตอนนี้เริ่มเข้าขั่นวิกฤต เหมือนสมัยตอนอยู่ "เรือนหอ เมืองทอง"
ผมอยู่ตึก T8 ชั้น8/55 หน้าลิฟท์ พูดแล้วก็อุ่นใจขึ้นมาทันที ความรัก ความเศร้า ทะเลากันบ่อยแต่ก็มีความสุข เราลำบากผ่านปัญหาอุปสรรคมาด้วยกัน ไม่ว่าครอบครัวผมรึเขามีปัญหา บ่อยครั้งเรานอนกอดกันเเล้วร้องไห้ จับมือกันจนหลับ เคย(บ่อยครั้ง)ไม่มีเงินจ่ายค่าไฟ โดนตัดไฟ นอนร้อนกัน เหงื่อไหลท่วมตัว จนต้องออกไปเดินเล่น (ที่จริงฟีทเจอริ่งกัน เเล้วหิวเลยลงไปหาไรกิน555555) ตากลมเดินไปมา 7-11 ในเมืองทองเรียกได้ว่ามีทุกตึก เราก้เดินเล่นกันไปทั่วตากลม ตากยุง ผมพูดกับกบเก้งบ่อยๆว่า อยากให้เป็นแบบนี้มีแค่เราสองคนอยู่ด้วยกัน (แต่เหมือนมันทำปากสระอิ เหวี่ยงๆใส่ผม)
เคยไม่มีเงินกินข้าว ค้นห้องหาเศษตังค์ออกมานับรวบรวมไปซื้อข้าวกินกัน รึมีตลาดนัดไปซื้อของทำกินกัน
ปลาเค็มมั่งล่ะ บีบมะนาว อร่อยเลย มาม่าปลากระป๋องมั่งล่ะ ตอนนี้ปัจจุบันเหตุการกำลังหมุนวนกลับไป (โชคชัย๔) ผมไปซื้อไข่มาต้ม เลือกแบบมีโอเมก้า๓ จะได้ฉลาดๆมั่ง หลังจากเติมพลังเสร็จ ผมก็เริ่มกระบวนการถ่ายทอดความทรงจำลง สมุดบันทุก รือค้นพันทิปรหัสอะไร เพราะผมไม่เล่นเวบบนี้เลย เเต่รู้จักเวปนี้เพราะ เซ็งเป็ดบันทึกรัก เปนไอดอลและแรงบันดาลใจของผม เเละกบเก้งมันชอบเล่นพันทิปตั้งเเต่ไหนเเต่ไร เลือกได้ อยากให้กบเก้งติดพันทิปเหมือนกอ่น ดีกว่าเฟสบุคไอจี สังคมออนไลน์ เเต่ถ้าความรักเรามั่นคง มือที่สามจากโลกออนไลน์คงมาเเทรกกลางไม่ได้ ........ เดี๋ยวผมจะทะยอยมาอัพเดทเรื่อยๆ ผมไม่อยากให้ความทรงจำสูญหายไปพร้อมกับผม อยากให้ ความทรงจำของผม เรื่องราวของผม ให้คนตระหนึกและเห็นคุณค่าของความรัก หนักนิดเบาหน่อย อภัยหันมาคุย ไม่อยากให้มีมือที่สามเกิดขึ้น เมื่อเกิดมาเเล้วเจ็บทุกๆคน ยิ่งคนโดนทิ้งแบบผม ยิ่งเจ็บ