ในวันที่ฝนตกผมได้ไปหลบฝนที่ใต้อาคารแห่งหนึ่ง แถวๆ นั้นก็ไม่มีใครมีผมคนเดียว แถมอาคารนี่ก็เป็นอาคารร้างที่ไม่มีคนอยู่ และฝนดันตกในช่วงกลางคืนอีกด้วย ผมเลยนึกสงสัยว่า อาคารร้างนี่ เป็นอาคารอะไรกันแน่ และระหว่างผมกำลังเดินเข้าไป จู่ๆ เสียงฟ้าก็ร้องแล้วมีแสงจากฟ่าผ่า ทำให้เกิดเงาขึ้น ผมก็ตกใจเลยหันกลับมา แล้วเห็นบนพื้นมีสองเงา ทั้งๆ ที่มีผมคนเดียว ผมเลยตั้งสติหันไปอย่างช้าๆ และเมื่อหันไปก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งตัวเปียกโชกผมยาวปิดหน้าตรงพื้นมีรอยเลือด ผมเลยตกใจวิ่งออกมาจากตึกนั้น วิ่งไปได้สักพัก ก็หันกลับมาดูอีกทีหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นก็ยังอยู่หรือไม่ ผมเลยเริ่มคิดสงสัยว่า นั้นใช่ ผี จริงๆ รึเปล่า ผมเลยพยามมอง และทันใดนั้น ศีษระ ก็เริ่มยกขึ้นผมพยามมองให้เห็น แต่ช่วงนั้นฝนตกพอดีเลยทำให้การมองต่ำลงแต่ยังพอเห็นเลือนราง สิ่งที่ผมเห็นก็คือ ใบหน้าผู้หญิง ที่แถวตามีรอยดำๆ เหมือนเลือดอยุ่ ผมเลยวิ่งออกไปจากตึกร่างนั้นทันที
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมก็ไปทำงานตามปกติ นั่งรถโดยสารไปทำงาน เมื่อรถออกเคลื่อนตัวได้สักพัก  ผมก็เกิดอาการปวดฉี่ ผมเลยรีบลงจากรถโดยสารทันทีแล้ววิ่งไปอีกสัก 300 เมตร ก็จะถึงปั้ม ผมเลยรีบวิ่งไปเลย และทันทีเข้าถึงปั้ม ผมรีบตรงดิ่งไปยังห้องน้ำเลย เมื่อผมถึงเข้าห้องน้ำทันที แต่เมื่อ เข้าไปได้สักพัก ผมก็ได้ยินเสียง ทุปประตูห้องน้ำ ผมเลยชะโงกหน้าไปดูและได้ยินเสียงพูดว่า
" ทำไมถึงทิ้งชั้นไป ชั้นไม่ดีตรงไหน"
และก็ทุบประตูอีก สามครั้ง ทำให้ผู้คนแถวนั้นมอง และที่แปลกไปกว่านั้นคือ มี่แต่ผู้หญิงมองผม ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามองทำไม แต่พอผมชะโงกไปดูด้านบน ผมรีบเดินออกมาอย่างเร็ว เพราะที่ผม เข้านั้นก็คือห้องน้ำผู้หญิง ผมก็พูดกลางทางไป
" แล้วทำไมเราถึงเข้าห้องน้ำผู้หญิงได้กันนะ"
พูดไปคิดไป จนเดินชนป้ายรอรถประจำทาง เสียงดัง ปึ้ง!!!~ ผู้คนแถวนั้นมองกันทุกคน ผมเลยทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่ในใจ เจ็บสุดๆ จนรถประจำทางมา ผมเลยรอคนลงแล้วจะขึ้น คราวนี้ก็มีผู้หญิง ใส่เสื้อลายกระโปรงธรมดาใส่แว่น ผมยาวผิวขาว น่ารัก วิ่งขึ้นรถประจำทางไปเลย โดยไม่รอให้คนแก่ขึ้นก่อนเลย ผมเลยเกิดอาการโกรธ แต่ยังเก็บไว้ในใจ พอผมขึ้นไปผมก็เลย ยืนอยู่ห่างๆ ผู้หญิงคนนั้น จนรถแล่นไปได้สักพัก ใกล้ถึงบริษัทผม และแล้วก็เกิดเหตุการณ์ รถประจำทางชนรถเก๋ง ทะเบียนXXXXX ทำให้ผมต้องลงจากรถแล้วเดินไปบริษัทประมาณ 500 เมตร เดินไปมองดูเหตุการณ์ไป ผมคิดในใจว่า "จะมาชนกันทำไมตอนนี้เนี่ย" พอยังไม่ทันหันหน้าเดินไป ผู้หญิงคนนั้นวิ่งมาชนไหล่ผมแล้วไม่ขอโทษ ผมเลยตะโกนบอกไปว่า
"วิ่งชนคนอื่นหัดขอโทษซะบ้างสิ"
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเลยก็เดินไปบริษัท

ผมก็เดินเข้ามาในบริษัทตัวแทนหุ้นส่วน เป็นบริษัทเล็กๆ ที่ไม่ค่อยใหญ่โตซะเท่าไหร่ ผมทำงานเป็นฝ่ายพนักงานทำงาน ผมก็เข้ามาในที่ทำงานด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่าย จนมีเพื่อนผมมาทักว่า
"เป็นอะไรวะ หน้าบึ้งมาเชียว"
" ก็วันนี้อะดิ เจอผู้หญิงไร้มารยาท"
"หรอวะ แล้วรู้รึยังว่าจะมีพนักงานใหม่ย้ายเข้ามาทำงานฝ่ายเรา"
หลังจากเพื่อนผมพูดเสร็จผมก็เดินไปที่โต๊ะทำงานทันที เมื่อถึงโต๊ะผมก็สังเกตมีอะไรเปลี่ยนไป จนพบว่า โต๊ะ ข้างไม่มีคนอยู่แล้ว เป็นโต๊ะว่างๆ แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกเพราะผมก็ไม่ค่อยเป็นมิตรกับใครสักเท่าไหร่นัก เมื่อถึงเวลาทำงาน เหล่ามนุษย์เงินเดือนก็เริ่มนั่งประจำโต๊ะของตัวเอง ทำงานได้สักพัก ก็มีเสียงวางของจากโต๊ะข้างๆ ผมเลยชะโงกหน้าไปดู เห็นแค่แผ่นหลัง เป็นผู้หญิง แต่ผมเริ่มสังเกต ว่าเสื้อเหมือนกับผู้หญิงตอนเช้า แต่ผมก็คิดว่าไม่น่าใช่ ผมเลยเอาหน้ากลับไปยังโต๊ะทำงานของผม เวลา 12:20 ผมเริ่มรู้สึกหิวเลยขอเดินออกมาซื้อข้าวกิน เพื่อนผมก็มาด้วย
"เป็นไงมั้งวะ เด็กใหม่!"
"ฉันยังไม่เห็นหน้าเค้าเลย!!"
ผมเลยเดินออกมาซื้อข้าวที่ เซเว่น หลังจากที่ผมซื้อมา ผมก็ฝากถุงข้าวแล้วบอกเพื่อนว่า "ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน" พอพูดจบผมรีบวิ่งไปตรงไปยังห้องน้ำ คราวนี้ก่อนถึงห้องน้ำ ผมเงยหน้าขึ้นมาดู ไหนห้องน้ำหญิงไหนห้องน้ำชาย พอผมรู้แล้วเลยเดินเข้าไป ผ่านไป 5 นาที ผมเข้าห้องน้ำล้างมือ เสร็จ มีเสียงโทรศัพท์ ดังจากในห้องน้ำ ที่ไม่มีใครอยู่ ผมเลยพยามเดินเข้าไปทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ ก็หยุดลง ผมเลยเดินออกมา ไปหาเพื่อน ก็พบว่าเพื่อนไม่อยู่ ผมเลยเดินไปบริษัททันที พอกลับไปก็เจอเพื่อนผมนั่งกินข้าวอยู่ตรงระเบียงของบริษัท ผมเลยเดินเข้าไปหยิบถุงข้าวในมือเพื่อนออกมาแล้วนั่งกิน เพื่อนผมก็เอ่ยถามขึ้นมา
"พนักงานใหม่หน้าตาจะเป็นยังไงวะ"
"แล้วทำไมถึงยุ่งเรื่องของพนักงานใหม่จังวะ"
"เอ่อ...ก็กูอยากรู้จักเขาดิวะ"
ผมมองหน้ามันนิ่งๆ แล้วผมก็ลุกไปกระซิบข้างๆ หูของมันว่า
"ชอบเค้าหรอ"
เพื่อนผมเลยหันหน้าไปทางอื่น ผมเลยขำจนข้าวติดคอ ผมเลยสะกิดขอน้ำจากเพื่อน มันก็โยนน้ำมาผมก็รีบเปิดแล้วดื่มทันที
หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จ ก็กลับไปทำงานต่อ จนเวลา 16:30 น. ใกล้ได้เวลาเลิกงาน ผมเลยเก็บของปิดคอม แล้วก็เดินสะพายเป้ออกมาจากบริษัท ยังไม่ทันออกจากบริษัท ผมก็เผอิญชนกับพนักงานคนหนึ่ง แล้วแฟ้มเอกสารก็ตก ผมเลยขอโทษเค้า แล้วก็ก้มลงไปเก็บเอกสาร เมื่อเก็บครบ ผมกำลังเงยหน้าเอาเอกสารไปให้ ผมทำหน้าไม่เชื่อตัวเอง เพราะ พนักงานคนนั้น คือ ผู้หญิงคนเมื่อเช้า ผมเลยถามเค้า
"นี่! คุณ ทำงานที่นี่หรอเนี่ย"
"อ๋อ คะ ไม่ทราบว่ามีอะไรรึเปล่าค่ะ"
"ปะ..เปล่า ครับ"
ผู้หญิงคนนั้น ก็เดินไป ส่วนผมก็ยังนั่งอึ้งอยุ่ ผ่านไป 5 วิ ผมรีบลุกขึ้นเดินออกจากบริษัททันที

เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมก็ตื่นไปทำงาน นั่งรถโดยสาร แล้วก็เจอกับผู้หญิง คะ..คนเดิม ผมหันไปดู ทำหน้าอึ้งอีก พอรถเมย์ เบรกเท่านั้นแหละ หัวผมกระกับเสารถเมย์ อย่างแรง จนทำให้ผมมึนๆ พอถึงบริษัทผมไปยืนรออยู่หน้าบริษัท ผุ้หญิงคนั้นก็มาจริงๆ ผมก็เลย เดินตามเธอ ทางเดินไปที่ทำงานเธอ มันเริ่มคุ้นๆ สักพักก็มาถึงโต๊ะทำงานของเธอ ส่วนข้างๆ ก็....โต๊ะทำงานผม!!! ผมเลยนั่งลงแล้วนั่งคิดอยู่ 10 วินาที จู่ๆ ผู้หญิงคนนั้น ก็มาสะกิดผมแล้วถาม
"คือว่า คุณ ชื่ออะไรหรอค่ะ?"
"ผมชื่อ รุจ ละ..แล้วคุณละคับ"
"อ๋อ! ฉันชื่อ พิ้ง คะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
ผมทำหน้าอึ้งสักพัก แล้วเอ่ยถามเลยว่า
"ยังจำผมได้ไหมเนี่ย?"
"ใครหรอค่ะ?"
"ที่เดินชนคนแล้วไม่ขอโทษอะครับ"
"อ๋อ!! คนนั้นเอง งั้นขอโทษด้วยนะคะ"
ผมก็เอามือลูบหัวตัวเองแล้วยิ้ม แบบไม่เป็นใจ สักพักก็เริ่มทำงาน

ติดตามนะครับ!!