ภาพยนตร์ไทย - ทวิภพ The Siam Renaissance 2547
กำกับโดย สุรพงษ์ พินิจค้า เขียนโดย สุรพงษ์ พินิจค้าม, วิมล ศิริไพบูลย์
นำแสดงโดย วนิดา เฟเวอร์, รังสิโรจน์ พันธุ์เพ็ม, พิเศก อินทรครรชิต, พีรุตม์ ตุลานันท์
เพิ่งได้ดูภาพยนตร์ไทยเรื่องนี้คะ บอกตามตรงซึ้งใจมากสัมผัสได้ถึงความสมเหตุสมผลของเหตุการณ์ เปิดเรื่องมาคิดว่าภาพยนตร์ฝรั่งทั้งแปลกใจและประหลาดใจ เมื่อก่อนภาพยนตร์ไทยทำได้ถึงขณะนี้เลยเหรอ ทั้งที่สมัยนี้ CG ช่างร้ายกาจกว่าความสมจริง ทั้งนักแสดง องค์ประกอบดูสมจริงมาก อาทิเช่นหน้าตาคนไทยในสมัยก่อน การเล่นแสงเล่นเงาที่บ่งบอกได้ชัดเจนว่าเมื่อก่อนนั้นไม่มีไฟฟ้าใช้ การสลับฉากความสับสนของความคิดและสิ่งที่ตัวนางเอกมองเห็น มันดูเหมือนตัวนางเอกฝันไปในช่วงแรก แต่มันไม่ใช่ความฝันเธออยู่ทั้งสองยุคจริงๆ ทั้งยังมีความสับสนของคนที่เกี่ยงข้องทั้งสองยุคอีก แอบอมยิ้มน้อยๆ กับฉากพ่อตรีพ่อเทพถามความจากมณีจันทร์แม่สาวยุค2003 ใส่ใจแม้แต่เด็กหัวจุกที่หมอบนั่งฟังผู้ใหญ่ทำสัญญากัน เป็นข้าเองก็คง หาว และคงหาอะไรทำเช่นกัน ตอนที่ประทับตราบอกตรงๆ น้ำตาซึม
ยิ่งมาถึงตอนอาวุธที่คนในยุคนั้นเตรียมไว้ให้คนในยุคนี้แล้วบ่อน้ำตาแตก ดูท่านจะภูมิใจที่ลูกหลานอ่านออกเขียนได้แถมยังมีหนังสือให้อ่านและขายทุกหัวมุมถนน แต่ก็ไม่พลาดที่จะพานคนมีความรู้เยอะบ้านเมืองจะวุ่นวายอีก หากแต่ท่านหารู้รึไม่ ปี 2003 ลูกหลานท่านอ่านหนังสือไม่เกิน 6 บรรทัด แต่ปี 2014 ลูกหลานท่านอ่านหนังสือถึงเพิ่มขึ้น (โดยเฉลี่ย) เป็น 8-10 บรรทัดเลยนะเจ้าค่ะ ทั้งยังค่อยๆ เห็นความรักของพ่อเทพกับแม่มณีจันทร์ ฉากบนเรือเนี่ยน่ารักน่าหยิกเตียวและช่างแค้นใจนักฝรั่งชอบเอาปืนมาขู่
เป็นภาพยนตร์ไทยที่สรรหาองค์ประกอบได้ดีเลยล่ะคะ ทั้งฉากอาบน้ำ เครื่องหอม งานเลี้ยงของฝรั่งแลดูทุกๆ อย่างถูกจัดสรรหาข้อมูลมามากพอดูเลยเตียว ทั้งยังสอดแทรกความรู้ดูไปขนลุกไปน้ำตาคลอเป้าเลย
อันนี้เป็นประโยคที่โดนใจใน ภาพยนตร์คะ
มณีจันทร์ “เราเชื่อชาวตะวันตกมากกว่าพวกเดียวกัน เรามีทุกอย่าที่ชาวตะวันตกมี เรากินทุกอย่างที่ชาวตะวันตกกิน เราชอบทุกอย่างที่ตะวันตกบอกให้ชอบ เราอยากเป็นเขา และก็ปฎิเสธที่จะเป็นเรา”
พ่อเทพ “แล้วเรานับถือใคร อังกฤษ ฝรั่งเศส”
มณีจันทร์ “เรานับถือไปหมดนอกจากตัวเรา”
มณีจันทร์ “อเมริกาเป็นชาติที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เด็กๆ ของเราก็นับถือญี่ปุ่นด้วย”
พ่อเทพ “ถ้าสยามจะต้องเปลี่ยนไป อัครเทพวรากรจะไม่เปลี่ยนแปลง”
พ่อตรี “อย่าใช้โทสะนำ กระทำการใดต้องเห็นแก่บ้านเมือง”
พ่อเทพ “สยามไม่เคยกลัวแสงยานุภาพจากชาติใด”
มณีจันทร์ ”แสงยานุภาพจะกระไรหนักหนา หากรู้จักเจรจา ท่านก็เรียนจากเขา ท่านต้องรู้ว่าเค้าคิดอย่างไร”
ซอร์จอห์น เบาว์ริง “การค้าขายจะทำให้สยามเป็นสวน ประเทศของข้าพเจ้าก็เคยเป็นป่ามาก่อน”
พ่อของมณีจันทร์ “สิ่งใดที่เราผิดพลาดไป เราพยายามต่อสู้ที่จะแก้ไขมัน นั้นเราก็ต้องอดทนกับสิ่งที่เราไม่อาจแก้ไขได้”
มณีจันทร์ “มันงดงามมากกุญ มันงดงามมากในสายตาของฉัน ถึงมันจะเป็นแดนเถื่อน ถึงพวกเขาจะถูกเรียกว่าชาวเถื่อน แต่พวกเขาเป็นนักสู้ ไม่มีใครทอดทิ้งแผ่นดิน ที่สำคัญคือ พวกเขาก็คือพวกเรานี้แหละ พวกเราที่มักลืมไปแล้วว่า เราเคยต้องผ่านวิกฤตการณ์มาอย่างไร”
พ่อเทพ “บางคนเกิดมาเพื่อแสวงหาความชั่วร้าย บางคนมีมาแต่กำเนิด”
พ่อของมณีจันทร์ ”ใช่มณีในชีวิตคนเราต้องทำอะไรให้ได้ดีกว่านี้ ดี ดียิ่งกว่า ดีที่สุด แล้วก็ดีมากยิ่งกว่าดีที่สุด”
“ประวัติศาสตร์ที่ต้องแก้กันวุ่น อดีตต้องเป็นมิตรกับปัจจุบัน ปัจจุบันต้องเป็นฉันมิตรกับอนาคต ถ้าเรารู้กันท่องแท้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จะไปยังไง จะจบยังไง ชีวิตเราวันนี้จะมีความหมายหรือ”
“ขนมแบ่งกันหมดแล้ว เหตุใดต้องแย่งมีดกันให้บาดเจ็บเล่า”
สุดท้าย “คนเราหากไม่ทำตามวิถีทางของตน คนเราก็ไร้ค่า” พ่อเทพ
ภาพยนตร์ไทย - ทวิภพ The Siam Renaissance 2547
กำกับโดย สุรพงษ์ พินิจค้า เขียนโดย สุรพงษ์ พินิจค้าม, วิมล ศิริไพบูลย์
นำแสดงโดย วนิดา เฟเวอร์, รังสิโรจน์ พันธุ์เพ็ม, พิเศก อินทรครรชิต, พีรุตม์ ตุลานันท์
เพิ่งได้ดูภาพยนตร์ไทยเรื่องนี้คะ บอกตามตรงซึ้งใจมากสัมผัสได้ถึงความสมเหตุสมผลของเหตุการณ์ เปิดเรื่องมาคิดว่าภาพยนตร์ฝรั่งทั้งแปลกใจและประหลาดใจ เมื่อก่อนภาพยนตร์ไทยทำได้ถึงขณะนี้เลยเหรอ ทั้งที่สมัยนี้ CG ช่างร้ายกาจกว่าความสมจริง ทั้งนักแสดง องค์ประกอบดูสมจริงมาก อาทิเช่นหน้าตาคนไทยในสมัยก่อน การเล่นแสงเล่นเงาที่บ่งบอกได้ชัดเจนว่าเมื่อก่อนนั้นไม่มีไฟฟ้าใช้ การสลับฉากความสับสนของความคิดและสิ่งที่ตัวนางเอกมองเห็น มันดูเหมือนตัวนางเอกฝันไปในช่วงแรก แต่มันไม่ใช่ความฝันเธออยู่ทั้งสองยุคจริงๆ ทั้งยังมีความสับสนของคนที่เกี่ยงข้องทั้งสองยุคอีก แอบอมยิ้มน้อยๆ กับฉากพ่อตรีพ่อเทพถามความจากมณีจันทร์แม่สาวยุค2003 ใส่ใจแม้แต่เด็กหัวจุกที่หมอบนั่งฟังผู้ใหญ่ทำสัญญากัน เป็นข้าเองก็คง หาว และคงหาอะไรทำเช่นกัน ตอนที่ประทับตราบอกตรงๆ น้ำตาซึม
ยิ่งมาถึงตอนอาวุธที่คนในยุคนั้นเตรียมไว้ให้คนในยุคนี้แล้วบ่อน้ำตาแตก ดูท่านจะภูมิใจที่ลูกหลานอ่านออกเขียนได้แถมยังมีหนังสือให้อ่านและขายทุกหัวมุมถนน แต่ก็ไม่พลาดที่จะพานคนมีความรู้เยอะบ้านเมืองจะวุ่นวายอีก หากแต่ท่านหารู้รึไม่ ปี 2003 ลูกหลานท่านอ่านหนังสือไม่เกิน 6 บรรทัด แต่ปี 2014 ลูกหลานท่านอ่านหนังสือถึงเพิ่มขึ้น (โดยเฉลี่ย) เป็น 8-10 บรรทัดเลยนะเจ้าค่ะ ทั้งยังค่อยๆ เห็นความรักของพ่อเทพกับแม่มณีจันทร์ ฉากบนเรือเนี่ยน่ารักน่าหยิกเตียวและช่างแค้นใจนักฝรั่งชอบเอาปืนมาขู่
เป็นภาพยนตร์ไทยที่สรรหาองค์ประกอบได้ดีเลยล่ะคะ ทั้งฉากอาบน้ำ เครื่องหอม งานเลี้ยงของฝรั่งแลดูทุกๆ อย่างถูกจัดสรรหาข้อมูลมามากพอดูเลยเตียว ทั้งยังสอดแทรกความรู้ดูไปขนลุกไปน้ำตาคลอเป้าเลย
อันนี้เป็นประโยคที่โดนใจใน ภาพยนตร์คะ
มณีจันทร์ “เราเชื่อชาวตะวันตกมากกว่าพวกเดียวกัน เรามีทุกอย่าที่ชาวตะวันตกมี เรากินทุกอย่างที่ชาวตะวันตกกิน เราชอบทุกอย่างที่ตะวันตกบอกให้ชอบ เราอยากเป็นเขา และก็ปฎิเสธที่จะเป็นเรา”
พ่อเทพ “แล้วเรานับถือใคร อังกฤษ ฝรั่งเศส”
มณีจันทร์ “เรานับถือไปหมดนอกจากตัวเรา”
มณีจันทร์ “อเมริกาเป็นชาติที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เด็กๆ ของเราก็นับถือญี่ปุ่นด้วย”
พ่อเทพ “ถ้าสยามจะต้องเปลี่ยนไป อัครเทพวรากรจะไม่เปลี่ยนแปลง”
พ่อตรี “อย่าใช้โทสะนำ กระทำการใดต้องเห็นแก่บ้านเมือง”
พ่อเทพ “สยามไม่เคยกลัวแสงยานุภาพจากชาติใด”
มณีจันทร์ ”แสงยานุภาพจะกระไรหนักหนา หากรู้จักเจรจา ท่านก็เรียนจากเขา ท่านต้องรู้ว่าเค้าคิดอย่างไร”
ซอร์จอห์น เบาว์ริง “การค้าขายจะทำให้สยามเป็นสวน ประเทศของข้าพเจ้าก็เคยเป็นป่ามาก่อน”
พ่อของมณีจันทร์ “สิ่งใดที่เราผิดพลาดไป เราพยายามต่อสู้ที่จะแก้ไขมัน นั้นเราก็ต้องอดทนกับสิ่งที่เราไม่อาจแก้ไขได้”
มณีจันทร์ “มันงดงามมากกุญ มันงดงามมากในสายตาของฉัน ถึงมันจะเป็นแดนเถื่อน ถึงพวกเขาจะถูกเรียกว่าชาวเถื่อน แต่พวกเขาเป็นนักสู้ ไม่มีใครทอดทิ้งแผ่นดิน ที่สำคัญคือ พวกเขาก็คือพวกเรานี้แหละ พวกเราที่มักลืมไปแล้วว่า เราเคยต้องผ่านวิกฤตการณ์มาอย่างไร”
พ่อเทพ “บางคนเกิดมาเพื่อแสวงหาความชั่วร้าย บางคนมีมาแต่กำเนิด”
พ่อของมณีจันทร์ ”ใช่มณีในชีวิตคนเราต้องทำอะไรให้ได้ดีกว่านี้ ดี ดียิ่งกว่า ดีที่สุด แล้วก็ดีมากยิ่งกว่าดีที่สุด”
“ประวัติศาสตร์ที่ต้องแก้กันวุ่น อดีตต้องเป็นมิตรกับปัจจุบัน ปัจจุบันต้องเป็นฉันมิตรกับอนาคต ถ้าเรารู้กันท่องแท้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จะไปยังไง จะจบยังไง ชีวิตเราวันนี้จะมีความหมายหรือ”
“ขนมแบ่งกันหมดแล้ว เหตุใดต้องแย่งมีดกันให้บาดเจ็บเล่า”
สุดท้าย “คนเราหากไม่ทำตามวิถีทางของตน คนเราก็ไร้ค่า” พ่อเทพ