จิตตกนิดหน่อยค่ะ  ช่วงวันหยุดยาวเป็นความทรมานจิต ของคนอยู่คนเดียวจริงๆ 555555

ดิฉันเกิดมาในครอบครัวที่ไม่อบอุ่น (ไม่ได้ทะเลาะกันนะ) แต่พ่อ ไม่ถูกกับ คุณปู่ และไม่ถูกกับใครเลยในบรรดาพี่น้อง ทำให้ลูกๆ เหินห่างกับอาๆ แทบไม่เคยไปมาหาสู่  ส่วนแม่ก็เสียไปตั้งแต่เด็ก   ดิฉันเป็นคนที่มีความคิดแปลกๆ ตั้งแต่เด็ก คือขวางโลก  มีความคิดเป็นของตัวเองไม่ค่อยตามใคร  ส่วนพี่ๆ ก็นิสัยคล้ายๆ กัน คือ ต่างคนต่างอยู่  มีปัญหาอะไรถึงมารวมตัวกัน แต่บอกได้เลย ไม่เคยมานั่งกินข้าว นัดกันเที่ยว  เคยพยายามนัดแล้วแต่ก็ถูกปฏิเสธทุกครั้ง (ท้อ)

ตอนนี้พอเราอายุเยอะขึ้น ใจมันอ่อนแอลงหรืออย่างไรไม่ทราบค่ะ  เริ่มเศร้ากับชีวิตที่เราเลือกแบบนี้ เคยมีแฟนคบกับ ก็มีเหตุให้เลิกรากันไป  ตอนนี้เรียกว่าอยู่คนเดียว เกือบ 90 % ค่ะ  นอกจากเวลางานแล้ว  ส่วนเพื่อน เราก็ไม่กล้าไปรบกวนเวลาเขามากนัก เกรงใจและกลัวผิดหวังจากการบอกปฏิเสธ  เพราะเขาก็มีครอบครัว มีลูก ที่ต้องรับผิดชอบ

วันนี้ไปเดินห้าง ไปทานอาหารคนเดียว  ด้วยความที่จิตตกอยู่แล้ว เห็นคนมาเป็นครอบครัว ไม่ว่าจะเป็น เพื่อนกับเพื่อน  พี่น้อง พ่อแม่ลูก ปู่ย่าตายาย ฯลฯ ดิฉันเห็นแล้ว รู้สึกความสัมพันธ์กัน โยงใยเกี่ยวพันกันไปมา  ถึงแม้เบื้องลึกเราไม่เห็นถึงอีกมุมหนึ่งที่ไม่มีความสุข  แต่สิ่งที่เราเห็นคือ สายใย จุดหมายที่เขามีในทุกๆ วัน  เช่น ตื่นมา ทำอะไร เพื่อใคร ไปรับใคร วางแผนไปเที่ยวกันหลายๆคน เงินเดือนออกแล้วจะต้องไปจ่ายค่าเทอมลูก ค่าบ้าน พาแม่ไปหาหมอฯ  มีคนที่กลับบ้านไปแล้วให้เราดูแล หรือดูแลเรา

อยากจะบอกทุกคนว่า  คนมีครอบครัวไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์อย่างไรคุณก็มีคนที่ต้องห่วงใย รัก เกลียด ดูแล  ทำให้ชีวิตมีคุณค่า มีความหมาย

ส่วนคนที่ยังไม่ตัดสินใจมีลูก ก็ควรมีเสีย คุณจะได้รับสายใยแห่งความผูกพันธ์ที่หาไม่ได้ง่ายนัก

สุดท้ายอยากให้ช่วยแชร์ ว่าหากคุณมีชีวิตแบบดิฉัน  คุณจะใช้ชีวิตยังไงให้มีความหมายดีคะ  ชีวิตแบบว่าเรียบมาก ไม่มีอุปสรรคอะไรเลย นิ่งสุดๆเลยค่ะ  

ปล. ขอแทคห้องศาสนาด้วย  ดิฉันคิดไปเองว่า คนที่มีชีวิตแบบนี้คงมีไม่เยอะ  โดดเดียวดีแท้  เพื่อนก็น้อย พี่น้องก็ไม่ค่อยเอา 55555  ทำเวรกรรมอะไรไหวน้อ