Here come the war ... ต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว หลังจากที่เหวี่ยงที่วีนแล้วถูกตอกกลับจนเจ็บปวดน้ำตาร่วงไปแล้วเพียงแค่เห็นดอกไม้ที่สุริยาวดีบอกว่าเป็น "ดอกไม้ธรรมดา" และ หลังจากที่ใครต่อใครต่างเข้าข้างวดีและต่างเตือนเขมชาติว่าถ้าทำอย่างนี้ต่อไป ระวังเถอนะ ! เดี๋ยวเจ้าหล่อนก็หนีไปเสียหรอก สงครามเต็มรูปแบบก็เริ่มต้นทันที ด้วยคำว่าดอกไม้ธรรมดา ด้วยคำว่าก้าวข้ามอดีต ด้วยถ้อยคำที่ว่าจะไม่มีวันเห็นหน้ากันอีกในอนาคต

เมื่อรู้ว่าไม้แข็งใช้ไม่ได้ เมื่อเข้าใจว่าหน้าสวย ๆ หวาน ๆ ซ่อนความคมในวาจาไว้แต่ไหน เมื่อคิด(ไปเอง)ว่าสิ่งที่ทำมาทุกอย่างไร้ความหมาย เงินตรา และ อำนาจคงยากที่จะผูกวดีไว้ได้ ได้สิ ... เมื่อเธอใส่หน้ากาก ฉันก็ใส่บ้างเป็นไรแล้วมาดูกัน ... ว่าใครจะ "ชนะ" สงครามประสาทที่เว้ากันตรง ๆ ซึ่ง ๆ หน้า จึงกลายเป็นสงครามจิตวิทยา มันจะไม่จบจนกว่าจะมีคนเจ็บ เขมชาติว่าไว้เช่นนั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้คำโกหกกองโต แผนการทำลายล้างนานาสารพัดชนิดจึงอุบัติขึ้น โดยโยงใยอะไรใกล้ตัวเข้ามาเป็นเครื่องมือได้หมด ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของ หรือ แม้กระทั่งคน There's are some truth in every lie. ในความลวงมักมีความจริงซ่อนอยู่เสมอไม่มากก็น้อย แน่นอนว่าความตั้งใจแรกคือ "มันต้องมีใครที่เจ็บ" ไม่งั้นไม่จบ แต่เมื่อมองลึกลงไปแล้ว จะจบความจริงที่น่าตกใจ ความจริงที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่น่าจะรู้ตัว

ความจริงที่ว่าทั้งชีวิตของเขมชาติ ... หมุนอยู่รอบผู้หญิงที่ชื่อว่าสุริยาวดี ทั้งยามสุขยามเศร้ายามรักยามเจ็บปวดและแม้แต่ยามเกลียด ทุกอารมณ์หมุนรอบผู้หญิงคนนี้ทั้งสิ้น ถึงแม้จะ inception ตัวเองเข้าไปว่าโกรธเกลียดรังเกียจจนไม่อยากจะคิดสัมผัส แต่หน้าก็ยังอยากเห็น ถึงแม้จะ inception ว่าที่ตัวเองทำลงไปเพราะแค้น แต่ในดวงตายังมีความรัก และ มันก็หลุดออกมาบ่อยครั้งซะด้วย จนบางทีเริ่มไม่รู้เสียแล้วว่าแผนการล้ำเลิศนานาที่ทำอยู่นี้ "ละคร" หรือ "ใจจริง" กันแน่