น่าเห็นใจรับไปแบบแพ็คคู่จ้ะ

วดีเราคิดว่าเธอ "คิด" ว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้ว เลือกให้อีกฝ่ายตัดใจไปดีกว่าโดยไม่บอกอะไร "มาก" เกินกว่าที่คิดว่าจำเป็น วดีเป็นคนที่คิดคาดการณ์คำนวณทุกสิ่งเพื่อคนอื่นมาตลอด ทางไหนที่เห็นว่าดีว่าใช่ว่าได้มากกว่าเสีย เธอจะเลือกสิ่งนั้นให้คนอื่นโดยไม่ลังเล นี่คือความรักในแบบของวดี เธอกำลังบอกเขมว่าจำทำไมล่ะ ทั้งเรื่องดีเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้น จะดีกว่าไหมที่เลือกบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ฉันรู้ฉันทำให้เธอเสียใจและฉันผิด ดังนั้นเพื่อเป็นการลงโทษฉัน แม้มันความจริงเกิดขึ้นคุณก็ไม่ต้องจำ อดีตที่ฉันทิ้งคุณ อดีตที่เรารักกัน ให้ฉันจำและเจ็บคนเดียวก็พอ แต่สิ่งที่วดีลืมคิดคือใจคนมันไม่ง่ายขนาดนั้น ไม่ใช่ป้ายลิขวิดบนกระดาษแล้วข้อความจะหายไป มันมีปัจจัยอีกหลายหลากที่เข้ามาเป็นตัวแปรผสมผสานกันไป ทางเลือกที่เธอเห็นว่าดี มันไม่ใช่จะดีสำหรับทุกคน เธออาจคิดว่ามันเป็นทางออก แต่เขาอาจคิดว่ามันเป็นทางตัน เธอพลาดตรงที่ไม่ได้นึกว่า "จิตมนุษย์นี้ไซร้ยากแท้หยั่งถึง" ไม่นึกไงว่าทำแล้วอีกฝ่ายมันจะคลั่งวิปลาศได้ขนาดนี้ เขมนี่คือพังพินาศไง

เขมชาติ ... หนักมากคนนี้ คือ เป็นตัวรับ action ตลอด จนถึงจุดที่บอกตัวเองว่าจะไม่ทนเป็นบ้าแบบนี้อีกต่อไป จริง ๆ แผนเขาน่ะไม่ได้จะลากใครมาเกี่ยว สิ่งที่บอกกับเกนหลงว่าจะแต่งงานมันคือจริงนะ เรื่องจริง พยายามอย่างหนักที่จะทำแบบนั้น โดยที่ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยว่าความรักมันไม่ต้องพยายามขนาดนั้น แต่เมื่อ inception ตัวเองแล้วว่าจะต้องทำแบบนี้ หนึ่งลืมเขาสองแต่งงาน เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกเหมือนที่เขารู้สึกว่าเมื่อเธอเดินจากไปแต่งงาน ... มันเป็นยังไง และที่จะให้เหนือกว่าคือ จะบอกว่าฉันเดินจากไปแต่งงานเพราะความรักนะ แต่คุณเดินจากไปแต่งงานเพราะเงิน ฉันชนะคุณที่ตรงนี้ นี่คือจุดประสงค์ของการประกาศแต่งงานกับเกน ซึ่งเกนหลงในความคิดเขมไม่ใช่เครื่องมือ แต่เป็นคนที่เขาอยากแต่งงานด้วยจริง เห็นว่าเหมาะและคู่ควรกับความรักความตั้งใจจริงของเขา แต่มันทำไม่ได้ซึ่งตัวเองก็พยายามอีกน่ะแหละ ที่จะคิดว่า เฮ้ย มันได้ ต้องได้สิ หลังจากไปตอแยวดีจนลืมเรื่องอื่น พอมีอะไรมาสะกิดก็รีบไปแก้ตัวไปแถหรืออะไร เพราะ คิดว่าอันนี้แหละใจจริงตัวเอง ต้องรักษาไว้ แต่ยังไงมันก็ทำไม่ได้ มันทำแบบนั้นไม่ได้ตลอด จนตอนนี้มาถอดถอนอารมณ์แล้ว ว่าที่กุทำไปนี่เพื่อ ? ทำไมแผลในใจมันไม่หาย ? ทำไมช่องว่างมันถมไม่เต็ม นี่คือคนป่วยแต่ไม่รู้ไม่เข้าใจไม่ยอบรับว่าตัวเองป่วย


ถามว่าทำไมเขาถึงคิดกันแบบนี้ สองคนนี้เติบโตมาในครอบครัวที่โอเคระดับหนึ่ง แต่พลัดเข้ามาในโลกแห่งความจริงเร็วเกินไป เรื่องพวกนี้คนในครอบครัวปกติไม่เข้าใจนะ วดีต้องเลื่อนตัวเองขึ้นมาเป็นหัวหน้าครอบครัว ทำเพื่อคนอื่นไม่ได้หยุดเลย ความต้องการของตัวเองเก็บไว้ ชีวิตวัยรุ่นทิ้งไป คนนินทาตราหน้าว่าหิวเงิน แต่งงานกับคนแก่คราวพ่อ มันไม่ได้สบายนักหรอกถึงภายนอกจะดูโอเค มันคือทุกข์ที่เลือกแล้ว แต่เวลามันล้นคอหอยมันบอกใครไม่ได้ เพราะตอนนี้ต้องแข็งต้องเป็นหัวหน้าครอบครัว ฉะนั้นวดีจึงเป็นคนเก็บและไม่พูด ร้อนหนาวอะไรต่าง ๆ เก็บไว้กับตัว เย็นที่สุดแข็งที่สุดเพื่อเป็นหลักให้บ้านให้ได้ ส่วนเขมนั่นเสียพ่อเสียแม่สิ่งที่งามที่เหลือคือวดี แต่ก็เสียวดีไปโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร เหตุผลไม่กระจ่าง เขมเป็นพวกให้แล้วให้หมดตัว เพราะฉะนั้นวดีไปเขาก็หมดเลย พอวดีไปก็ล้มเลย แต่ชีวิตมันต้องก้าวต่อนะ เขมเก็บความแค้นเก็บพลังด้านลบมาเป็นแรงขับให้ตัวเองประสบความสำเร็จ

ความลำบากพวกนี้คุณเอื้อคุณเกนไม่เคยเจอนะ ริ้วชีวิตริ้วรอยอดีตนี้ มันบีบให้ทั้งสองคนคิดแตกต่างออกไป จุดของวดีคือเค้ามาชำระหนี้แต่ตอนนี้ตัวเองก็ถึงจุดหนึ่งที่แบบ ... ไม่ต้องทำเพื่อคนอื่นได้ไหม แรงบีบมันอลังการเกินไปแล้ว เธอก็หลุดกรอบสุริยงออกมาเป็นสุริยาวดีคนเดิม คือวันนี้อยากทำเพื่อตัวเองบ้าง ไม่มีความสขมานานหนักหนาแล้ว อยากมีความสุขบ้างซักนิดฉันผิดหรือ ? ด้วยถ้อยคำเขมชาติมัน real มาก เราว่าเขมพูดถูกว่า "ถ้าไม่รักคงไม่ยอม" คือมันเป็นอย่างนั้นจริงนะ วดีนึกว่าเขมแบบหมดเปลือกแล้วว่ารักจริง เชื่อหมดใจว่าจะได้ทุกสิ่งกลับมาเกินคาดฝัน จากสามวันที่จะจบวดีนึกแล้วตั้งแต่เมนูอาหารและสวนฟอร์เก็ตมีน็อตว่ามันคงจบแบบฉัน happy เออ ... สุดท้ายเราจะได้ happy บ้างนะ หลังจากแบกอะไรมายาว ๆ แต่ปรากฎว่าไม่ใช่

ส่วนเขมรายนี้ประสบการณ์สอนให้กอดตัวเองก่อนคนอื่น เพราะฉะนั้นนึกถึงความต้องการตัวเองก่อนนะ ไม่มีใครจะปกป้องอีก คนใกล้ชิดหายไปหมดจากเป็นบ้างจากตายบ้าง ดังนั้นไม่เอาใครแล้ว ตัวเองต้องรอดก่อน ... แล้วทุกวันที่เค้ารอดมาคือพลังด้านลบความแค้นความอะไรทุกอย่างที่มีต่อวดีนี่แหละที่ทำให้เค้ารอด โลกเขมจากขาว ๆ ในสมัยนักศึกษาตอนนี้มันเลยเทาดำมาตลอด แต่เค้าพยายามนะพยายามจะให้มันขาว พยายามจะให้เกนหลงมากกว่าที่ให้วดี แต่เขมเป็นผู้ชายที่ให้หมดแล้วแล้วหมดตัว แต่เค้าไม่รู้ว่าเค้าให้อะไรใครไม่ได้อีก เพราะมันหมดแล้วจริง ๆ แต่ก็โคตรพยายาม จะให้ดีให้เลิศให้เด่นที่สุดกว่าที่เคยให้คนอื่นมา แต่มันก็ให้ได้แต่วัตถุ เพราะ ด้านจิตใจมันไม่ได้แล้ว แล้วไอ้นิสัยทุ่มสุดตัวนี่แหละทำเขมเจ็บมาตลอด อาทิตย์หน้านี่ก็ใช่ ทุ่มแก้แค้นชนิดสุดตัวไม่เหลือที่ให้ fact อันไหนเข้ามาแทรก ถ้ามีข้อเท็จจริงอะไรโผล่มาทำให้สถานการณ์เปลี่ยน เขม...ตายลูกเดียว

คือ เขมตอนนี้ Too lost in you จริง ๆ

ไม่เห็นใจเขมชาติเลยค่ะ รู้เกินว่าเกินไป ก็แค่คนทิ้งกันถ้าไม่ใช่ละครเป็นชีวิตจริงมีเยอะแยะ ทิ้งกัน มีคนใหม่ ไปหาคนดีกว่าเพียบพร้อมกว่า มันก็แค่เรื่องของคนเลิกกัน บางคู่จากกันไป ห่างกันไป ไม่บอกไม่กล่าวมีเยอะแยะ นี่ถ้าวดีเป็นคนเลวกว่านี้สักนิดเขมชาติไม่ตามฆ่าเลยรึ

แล้วรักกันสนิทกันอิท่าไหน พ่อแม่เขาล้มละลายแล้วยังไม่รู้ วดีเนี่ยรู้จักเขมชาติทุกอย่างแต่เขมชาติไม่รู้เรื่องของวดีสักนิดเดียว รู้แต่ว่าเขาดี เขาอ่อนหวาน เขามีน้ำใจแต่เขาเดือดร้อนไหม ทุกข์ไหม ไม่เคยรู้

คนอย่างเขมชาตินี่มองเพียงด้านเดียว มองแต่ด้านที่มีผลกับตน ตัวเจ็บ ตัวทุกข์ เป็นเรื่องใหญ่มากต้องเอาคืน ทำตัวเป็นศูนย์กลางของโลกมาก

ถามจริงๆนะ กับคนที่เรารัก เราจะยิ่งอยากรู้เรื่องราวของเขาไม่ใช่เหรอ แล้วเราย่อมต้องรู้จักเขาดี วันที่วดีจากไปเขมชาติควรคิดได้ว่ามันผิดปรกติ ต้องสืบสาวราวเรื่องแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่กำกระดาษแผ่นเดียวแล้วมโนแค้นเขาไปทั้งขาติแบบนี้ อีคิวต่ำมากค่ะคุณเขม

ส่วนสุริยาวดี เธอเองก็พลาดที่ย้อนกลับมาทำงานกับเขา แล้วก็ผิดที่ยอมทำเป็นลืมอดีตแล้วมีความสุขก่อนจากลาที่สวิตฯทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันก็แค่ชั่วคราว เรียกว่าใจแข็งไม่ตลอด