{กระทู้ชวนคุย} ขอหนึ่งประโยคในค่ำคืนนี้

กระทู้สนทนา

หาเพื่อน Hurt Room ความรักวัยรุ่น ความรักวัยทำงาน

"ผู้ชายดีๆ" มีแต่ใน "นิยาย" แล้วทำไมผู้ชาย "ดีเกินไป" เจือก "มีอยู่จริง"

วันนี้ขอดราม่าหน่อยๆ นะครับ ใครไม่อยากอ่านก็ข้ามไปเลยนะครับ อิอิ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้วันนี้โดนเพื่อนๆ (รุม) พร้อมใจกันคุยถึงเรื่องปัญหาความรักที่ไม่เคยสมหวังของผม
เพราะที่ผ่านๆ มา เวลาผมชอบใคร แล้วเขาเจอใครก็ตามที่ดีกว่าผม หรือรู้ว่าเขามีใครที่แอบชอบอยู่แล้ว ผมมักจะเลือกเดินออกมาเอง เพราะไม่อยากทำให้เขาต้องตัดสินใจอะไรยากขึ้น ผมคิดเสมอว่า "ความรัก" ไม่มี "คนที่แพ้" หรือ "คนที่ชนะ" มีก็แต่ "คนที่ใช่" กับ "คนที่ไม่ใช่" เพราะความรักไม่ใช่ "การแข่งขัน" ก็รู้ว่ามันอาจไม่ใช่วิธีหรือความคิดที่ดีมากนัก ผมมักจะโดนเพื่อนล้อประจำ จากเหตุการณ์ที่ผ่านๆ มา ด้วยคำ 3 คำ ว่า "โชคดีนะ" เพราะทุกครั้งที่ผมเลือกที่จะเดินออกมา ผมมักทิ้งท้ายประโยคด้วยคำคำนั้น พร้อมกับยิ้มแบบเจื่อนๆ อิอิ
ทุกวันนี้ผมเองก็ยังพบเจอและรับรู้เรื่องราวของคนที่ผมเคยชอบ เห็นเขามีความสุขกับคนที่เขารัก ผมเองก็ยอมรับแบบลูกผู้ชายนะ ว่ามันก็ต้องมีแอบเสียใจกันบ้าง ว่าทำไมคนคนนั้นถึงไม่เป็นเรา คนที่เดินจูงมือเธอไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่อีกความคิดนึงมันก็บอกว่า "เราควรจะดีใจที่เห็นเขามีความสุขกับคนที่เขารักสิ ถึงคนคนนั้นจะไม่ใช่เราก็ตาม" แต่กี่ครั้งกี่หนแล้วล่ะ? ที่ผมต้องนั่งมองความสุขของคนที่ผมชอบไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่ผม

ผมเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้นะ แต่ก็ไม่รู้ทำไม? ครั้งนึงผมเองก็เคยลองทำตัวเป็นพวก Badboy นะ แต่ก็ทำได้ไม่นาน เพราะเพื่อนมันบอกว่า "อย่าฝืนอะไรที่ไม่ใช่ตัวเองเลย ถึงมึ๊งจะทำตัวเลวแค่ไหน ก็ไม่ได้แปลว่าผู้หญิงทุกคนจะมาชอบ แต่ถึงจะมี มึ๊งเองจะมีความสุขกับความรักที่ไม่เป็นตัวของตัวเองหรอ?" เลยทำให้ผมคิดได้ เลยตัดสินใจกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง

ตอนนี้ผมเองก็พยายามก้มหน้ายอมรับในโชคชะตาที่ไม่เดินไปแบบดั่งใจหวัง กลายเป็นคนที่ "กลัวความรัก" ไม่ค่อยกล้าเปิดใจให้ใครเลย เพราะกลัวว่าจะต้องเจ็บกับความรักเหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา แต่ก็แอบหวังว่า สักวันนึงคงมีคนที่ผมอยากจะเดินจูงมือด้วยกันไปตลอดชีวิต ไม่ว่าจะมีอยู่จริงหรือไม่ก็ตามแต่ ขอแค่แอบหวังเล็กๆ ก็พอ

สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณที่ทนอ่านจนจบ อย่าด่าผมว่าเป็นพระเอกอะไรเลย ผมเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลยนะ...
พาพันขอบคุณ