ทุกวันนี้ต้องทำทุกอย่างตั้งแต่ตืนมาตอนเช้าเพื่อดูแลลูกไปโรงเรียน ในตอนเข้า เข้าทำงานที่เป็น office ของตัวเอง
ซึ่งมีญาติสามีช่วยดูแลเป็นหูเป็นตาให้แต่ก็พึ่งพาไม่ได้มีแต่ปัญหาให้แก้ไขตลอด พอพูดขึ้นมาก็เป็นปัญหากับสามี
สามีก็ทำแต่งาน ไม่เคยดูแล ถามไถ่สารทุกข์ เหมือนคนแปลกหน้า ที่ไม่รู้จักกัน บ้านก็เป็นโรงแรม กับสถานที่ทำงาน
ยามค่ำคืน แต่พออยากมีเพศสัมพันธ์ ก็เรียก แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปคนละมุม ส่วนลูกก็ไม่สนใจอะไรวัน ๆ
ก้มหน้า ก้มตาอยู่กับหน้าจอ พูดก็ไม่ฟัง ว่าก็ไม่สน พอตี ก็ฮึดฮัด ส่วนคนเป็นพ่อก็ตั้งหน้าตั้งตาด่าลูกอย่างเดียว ไม่เคย
สนับสนุนอะไรลูกซักอย่าง เช่น การเรียนพิเศษ ต่าง ๆ เพราะเห็นว่าไม่สำคัญพอเราให้ไปเรียนพิเศษ ก็มีปัญหาทะเลากัน
ตลอด เบื่อจังเบื่อลูก เบื่อทุกอย่าง อยากทิ้งทุกอย่างแต่ภาระนี้จะตกกับพ่อแม่ของเรา ก็เลยต้องทน บอกใครก็ไม่ได้
บอกพ่อแม่ก็กลุ้มใจ ไม่มีที่ระบายเลย บางทีก็คิดนะว่าถ้าพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว ก็อาจจะตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น เหนื่อยมาก ๆ
หลายอย่างที่เกิดขึ้นในแต่ละวันมันกระทบใจจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้ว