16.01 น.
"อาจจะซักประมาณ 38 หรือ 39 องศา ที่ผมกำลังนั่งพิมข้อความถึงคุณตอนนี้
แต่ค่อยยังชั่วครับ ที่พัดลมกึ่งเก่ากึ่งใหม่ข้างๆผมตอนนี้กำลังทำหน้าที่ของมันได้อย่างไม่มีลดละ
ทำให้อากาศรอบๆเย็นลงไปบ้าง พอจะสามารถพิมพ์ข้อความถึงคุณได้
เพราะจะว่าไปแล้วมันก็เป็นเวลานานพอดูเหมือนกันที่ผมไม่ได้ทักทายคุณเลย
ก็ไม่รู้เหมือนกันครับคุณอภิญญา เท่าที่ผมพอจะสังเกตตัวเอง
ผมพอจะรู้สึกได้ว่า ทุกๆฤดูที่ได้หมุนเวียนผลัดเปลี่ยน
ฤดูหนาวจากไป ฤดูร้อนกำลังเข้ามา ระหว่างการผลัดเปลี่ยนนี่แหละที่ผมคิดว่ามันเป็นปัญหาสำหรับผมเหลือเกิน
ถ้าจะอธิบายในเชิงวิทยาศาสตร์ด้วยความรู้ที่ไม่ได้เอาจริงเอาจังมากนัก
ก็คงบอกว่าสภาพอากาศทำให้เคมีในร่างกายบางอย่างของคนเราแปรปรวนมั้งครับ
ผมถึงจะต้องคิดถึงคุณทุกครั้งเลยทันที่ ไม่ว่าจะร้อน จะหนาว หรือฝนตก
ไม่แน่นะครับ อาจเป็นเพราะอากาศที่ร้อนมากๆในตอนนี้ เลยทำให้ผมมานั่งเขียนอะไรที่ดูเหมือนจะเพ้อเจ้ออย่างยากที่จะรับได้
อย่าถือสาผมเลยนะครับ.."
16.04 น.
"หรือไม่แน่ผมก็อาจจะเป็นบ้าไปแล้ว"
16.20 น.
"ป่าวอันที่จริงผมไม่ได้บ้า ผมตั้งใจจะเขียนอะไรที่เพ้อเจ้อบ้าๆบอๆนี้ถึงคุณโดยความสมัครใจอย่างร้อยเปอเซน
ผมรู้ คุณอาจคิดว่า "อะไรเนี้ยบ้าไปแล้วหรือ,น่ารำราญที่สุด,ประสาทเสียไปแล้วรึไง"
แต่รู้อะไรมั้ยครับ ผมไม่อินังขังขอบอะไรเลย คนทั่วไปอาจมองว่าผม ไร้ศักดิ์ศรี เป็นผู้พ่ายแพ้อย่างยับเยิน หรือไอ้คนไร้ยางอาย
ผมไม่แคร์ซักนิด เพราะความจริงมันคือ ผมคิดถึงคุณมาก ผมก็แสดงออกไป
มันเป็นปฏิกิริยาพื้นฐานของร่างกาย คือ ผมคิดถึงคุณ ต้องการที่จะคิดถึงคุณ ผมอยากจะคิดถึงคุณตอนไหนผมก็คิดถึงคุณ แล้วความคิดถึงอันนี้มันจะแสดงอาการอย่างไรออกมาผมก็ไม่รู้ แต่ มันไม่ใช่ธุรอะไรของคุณที่จะไม่ให้ผมทำแบบนี้ คุณทำได้อย่างมากก็แค่ไม่ต้องอ่านข้อความนี้เท่านั้นน่ะ แต่ไม่ใช่ธุรอะไรที่จะไม่ให้ผมทำอย่างนี้ ไม่ใช่เลยจริงๆ"
***ความคิดถึงเป็นเหตุ***
"อาจจะซักประมาณ 38 หรือ 39 องศา ที่ผมกำลังนั่งพิมข้อความถึงคุณตอนนี้
แต่ค่อยยังชั่วครับ ที่พัดลมกึ่งเก่ากึ่งใหม่ข้างๆผมตอนนี้กำลังทำหน้าที่ของมันได้อย่างไม่มีลดละ
ทำให้อากาศรอบๆเย็นลงไปบ้าง พอจะสามารถพิมพ์ข้อความถึงคุณได้
เพราะจะว่าไปแล้วมันก็เป็นเวลานานพอดูเหมือนกันที่ผมไม่ได้ทักทายคุณเลย
ก็ไม่รู้เหมือนกันครับคุณอภิญญา เท่าที่ผมพอจะสังเกตตัวเอง
ผมพอจะรู้สึกได้ว่า ทุกๆฤดูที่ได้หมุนเวียนผลัดเปลี่ยน
ฤดูหนาวจากไป ฤดูร้อนกำลังเข้ามา ระหว่างการผลัดเปลี่ยนนี่แหละที่ผมคิดว่ามันเป็นปัญหาสำหรับผมเหลือเกิน
ถ้าจะอธิบายในเชิงวิทยาศาสตร์ด้วยความรู้ที่ไม่ได้เอาจริงเอาจังมากนัก
ก็คงบอกว่าสภาพอากาศทำให้เคมีในร่างกายบางอย่างของคนเราแปรปรวนมั้งครับ
ผมถึงจะต้องคิดถึงคุณทุกครั้งเลยทันที่ ไม่ว่าจะร้อน จะหนาว หรือฝนตก
ไม่แน่นะครับ อาจเป็นเพราะอากาศที่ร้อนมากๆในตอนนี้ เลยทำให้ผมมานั่งเขียนอะไรที่ดูเหมือนจะเพ้อเจ้ออย่างยากที่จะรับได้
อย่าถือสาผมเลยนะครับ.."
16.04 น.
"หรือไม่แน่ผมก็อาจจะเป็นบ้าไปแล้ว"
16.20 น.
"ป่าวอันที่จริงผมไม่ได้บ้า ผมตั้งใจจะเขียนอะไรที่เพ้อเจ้อบ้าๆบอๆนี้ถึงคุณโดยความสมัครใจอย่างร้อยเปอเซน
ผมรู้ คุณอาจคิดว่า "อะไรเนี้ยบ้าไปแล้วหรือ,น่ารำราญที่สุด,ประสาทเสียไปแล้วรึไง"
แต่รู้อะไรมั้ยครับ ผมไม่อินังขังขอบอะไรเลย คนทั่วไปอาจมองว่าผม ไร้ศักดิ์ศรี เป็นผู้พ่ายแพ้อย่างยับเยิน หรือไอ้คนไร้ยางอาย
ผมไม่แคร์ซักนิด เพราะความจริงมันคือ ผมคิดถึงคุณมาก ผมก็แสดงออกไป
มันเป็นปฏิกิริยาพื้นฐานของร่างกาย คือ ผมคิดถึงคุณ ต้องการที่จะคิดถึงคุณ ผมอยากจะคิดถึงคุณตอนไหนผมก็คิดถึงคุณ แล้วความคิดถึงอันนี้มันจะแสดงอาการอย่างไรออกมาผมก็ไม่รู้ แต่ มันไม่ใช่ธุรอะไรของคุณที่จะไม่ให้ผมทำแบบนี้ คุณทำได้อย่างมากก็แค่ไม่ต้องอ่านข้อความนี้เท่านั้นน่ะ แต่ไม่ใช่ธุรอะไรที่จะไม่ให้ผมทำอย่างนี้ ไม่ใช่เลยจริงๆ"