ผมเป็นคนคิดมาก และเป็นโรคจำพวกออทิสติก เพราะยังงี้เลยทำให้เข้าสังคมกับคนอื่นไม่ได้ และเป็นสาเหตุให้เรียนไม่จบ อายุมากแล้วยังหางานทำที่มันมั่นคงไม่ได้
จนผมตัดสินใจจะลองทำงาน ฝึกความอดทนของตัวเอง เลยคิดที่จะสมัครงาน ผมสมัครงานเป็นยามธนาคารแห่งนึง ทั้งๆที่พ่อกับแม่ก็ห้ามและไม่อยากให้ทำ ซึ่งผมก็รู้ว่าเค้าอายเพื่อน ญาติพ่อแม่พี่น้อง ถ้าจะให้ใครรู้ว่าลูกเป็นยาม และที่สำคัญ เค้ากลัวผมจะไปมีปัญหากับคนในที่ทำงาน แต่ผมก็ฝืนด้วยทิฐิของตนเอง จะทำให้ได้ เพราะอยากให้คนยอมรับในตัวเอง ไม่อยากให้ใครมองว่าตัวเราเกาะพ่อแม่กิน และคิดว่าชีวิตเราควรจะเริ่มเดินไปทางใดทางนึงซักที ถ้าผมสามารถทนเป็นยามได้ซัก6-7เดือน ผมน่าจะมีความมั่นใจพอที่จะกลับไปเรียนรามให้จบ แล้วไปสอบเป็นครู

แต่สิ่งที่พ่อแม่ผมกังวลก็เป็นจริง

ผมทำงานครั้งแรกก็เครียดเลย กังวลทั้งกับสายตาของคนที่ขายของรอบๆธนาคาร ทั้งคนในธนาคาร และรู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่เป็นเลยเมื่อออกมาสู่โลกภายนอก ทำงานวันแรกก็ทำผิดๆถูกๆ ปล่อยคนเข้าไปในธนาคารทั้งๆที่เพิ่งเป็นวันเปิดทำการวันแรก เรื่องง่ายๆก็ไม่รู้ บางทีก็ลืมล็อคประตูธนาคารตอนธนาคารปิดแล้ว มันผิดกับที่ตัวเองคิด ผมคิดว่ามันเป็นงานที่ง่ายๆแค่เปิด-ปิดประตู ใครๆก็ทำได้ ขนาดคนเรียนจบแค่ป.6ยังทำได้ แล้วเราเองเคยเรียนตั้งมหาลัยทำไมจะทำไม่ได้ แต่พอตัวเองมาทำจริงๆกลับทำพลาดง่ายๆ เพราะผมไม่ค่อยได้ปฎิสัมพันธ์กับผู้คน และเป็นคนที่ค่อนข้างช้า ทื่อเอามากๆ ด้วยสาเหตุจากโรคที่ผมเล่าตอนต้น อีกทั้งตัวเองไม่มีความมั่นใจเอามากๆ ข้อมูลง่ายๆเช่นการใช้บัตรเอทีเอ็มก็ไม่กล้าสอนลูกค้า(เพราะตัวเองก็ไม่เคยใช้) ยิ่งผิด ยิ่งพลาดเข้าตัวเองก็รู้สึกว่าทำประโยชน์ให้กับธนาคารไม่ได้เลยนอกจากยืนเปิด-ปิดประตู ผมเลยคิดที่จะทำอย่างอื่นแทน เพราะคิดว่าจะชดเชยความด้อย และอยากทำประโยชน์ให้ธนาคารบ้าง แต่ก็เหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง ทำอะไรก็โดนผจก.เตือนตลอด
และที่ทำให้ผมคิดมากที่สุดคือ หลังธนาคารเลิก ธนาคารจะต้องทำการเคลียร์บัญชี และเอาเงินลงตู้(จะตู้บ้าอะไรก็ช่างมันเถอะ ผมก็ไม่รู้) ซึ่งยามจะต้องคอยจนกว่าจะทำสิ่งนี้เสร็จ แล้วจึงจะกลับได้  หรือบางที่อาจจะให้ยามรอล็อคประตูกลับพร้อมกับพนักงานเลย ซึ่งเค้าไม่ให้ผมทำหน้าที่นี้ ทำให้ผมคิดว่ามันเป็นการดูถูกผมมากๆ เหมือนกับไม่อยากจะให้ผมอยู่ พอเลิกงานเสร็จปุ๊บก็จะทำเป็นคุยกับพนง.คนอื่น(ในธนาคารผมจะมีประมาณ5คน) เหมือนว่าผมอยู่ไปก็เกะกะ พูดกระแนะกระแหน ซึ่งผมก็รู้ว่าอยู่เฝ้าไปผมก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าเกิดเหตุ แต่ด้วยความที่เค้าเป็นผู้ใหญ่ ถึงผมจะทำอะไรไม่เป็นเลยเค้าก็น่าจะให้เกียรติผมบ้าง อย่างน้อยก็ให้เอาเงินลงตู้ก่อนแล้วค่อยให้ผมกลับก็ยังดี มันทำให้ผมคิดมากจนเครียด แค่อาทิตย์แรก ผมก็ต้องไปหาหมอจิตเวชถึง2ครั้ง