"คิดถึงวิทยา"
กำกับหนังโดย “คุณนิธิวัฒน์ ธราธร” (GTH)
’บี้ สุกฤษฎิ์” สวมบทบาทเป็น “ครูสอง”
“พลอย เณอมาลย์” สวมบทบาทเป็น “ครูแอน”
“คิดถึงวิทยา” ทำให้นึกถึง ไดอารี่เล่มแรกของผู้เขียน ผู้เขียนชอบการเขียนไดอารี่เป็นชีวิตจิตใจ พ.ศ.2544 เป็นปีแรกที่ผู้เขียนได้มีไดอารี่เป็นเล่มแรก ไดอารี่เล่มสีฟ้าปกแข็ง บรรจุไปด้วยประสบการณ์ที่น่ารักๆ ด้วยวัย อายุ 15 ปี ความที่ชอบเขียนไดอารี่เป็นชีวิตจิตใจ เมื่อได้เห็นตัวอย่างหนังอย่าง “คิดถึงวิทยา” หนังเรื่องนี้จึงบอกกับตัวเองว่า ฉันต้องไปดูให้ได้!!
ก่อนจะดูหนังเรื่องนี้ ได้ยินมาหลายเสียงว่า ไม่ค่อยประทับใจ หรือแม้แต่บางคนกล่าวว่า เค้าว่ากันว่า ไม่ดีไม่ใช่หรือ? ด้วยความที่ผู้เขียนเป็นตัวของตัวเอง แม้มีบ้างที่เชื่อคนง่าย แต่คราวนี้ จะไม่ขอยอมเชื่อคำพูดของคนรอบข้างแต่ใดๆ
ผู้เขียนเลือกแถว A เช่นเดิม โรงฉายรอบนี้ไม่หนาแน่นจนเกินไป เนื่องจากวันนี้ผู้เขียนมีโอกาสได้ดูในวันธรรมดา จุดเริ่มต้นของหนัง “บี้ สุกฤษฎิ์” ออกฉากเป็นคนแรก “บี้” รับบทเป็น “ครูสอง” อดีตเคยเป็นนักกีฬามวยปล้ำ ที่ผลิกผันชีวิตมารับหน้าที่สอนหนังสือในโรงเรียนบ้านแก่งวิทยา สาขาเรือนแพ เด็กนักเรียนของครูสองมี 4 คน การก้าวเข้ามาเป็นครูสอนในที่ๆห่างไกลความเจริญ ทั้งสัญญาณโทรศัพท์ ไฟฟ้าหรือประปา นั้น ถ้าไม่ไม่มีจิตใจที่ทุมเทในความเป็นครูจริงๆ เชื่อว่า.. คงไม่มีใครมา!!
เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อครูสอง ได้พบไดอารี่สีส้มในห้องเรียน ไดอารี่เล่มนั้นมีเรื่องราวของครูแอนอยู่ภายในนั้น ..++
“พลอย เณอมาลย์” สวมบทบาทเป็น “ครูแอน” ครูผู้มีรอยสักดาว3ดวงที่ข้อมือ ครูแอนเป็นครูที่เคยอยู่โรงเรียนแห่งนี้มาก่อนหน้านี้ ครูแอนถ่ายทอดเรื่องราวประสบการณ์ ชีวิต ความรู้สึก บรรจุอยู่ในไดอารี่สีส้มเล่มนี้ในช่วงขณะที่เธออยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้
และแล้วเรื่องราวก็ก่อตัวขึ้นจากไดอารี่เล่มสีส้มเล่มนี้ “คนเราจะรักกัน แม้ไม่เคยเห็นหน้ากันได้จริงๆหรอ?” นี่คือ…ความรู้สึก!! ที่ครูสองมีให้กับครูแอน ผู้ซึ่งไม่เคยเห็นหน้ากันเลยแม้แต่สักนิดเดียว..
เรื่องราวของหนังภาพยนตร์เรื่องนี้ถ่ายทอดออกมาได้อย่างสวยงาม ผู้เขียนชอบรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ที่ผู้กำกับ โดย “คุณนิธิวัฒน์ ธราธร” (GTH) บรรจงถ่ายทอดพล็อตเรื่องออกมาเป็นส่วนผสมที่สื่อให้เห็นถึงความตั้งใจอย่างเด่นชัด แม้ว่าจะได้ยินเสียงคำพากษ์วิจารณ์ถึงบทที่ดูโอเว่อร์อย่างการที่ครูสองขับมอเตอร์ไซด์พุ่งลงน้ำ ไม่สมเหตุสมผล แต่ตรงกันข้าม ผู้เขียนกลับมองว่า.. มันคือความซ่าส์ ความแปลก ที่บางครั้ง ชีวิตจริงเราอยากจะทำ แต่เราไม่ทำ ผู้กับจึงถ่ายทอดฉากนี้ให้มันไปถึงแก่นลึกๆในหัวใจหรือเรียกได้ว่าถ่ายทอดอารมภ์แล้วระเบิดออกมาให้เป็นไปได้นั่นเอง…!!
ส่วนตัวของผู้เขียน หลังจากออกจากโรงภาพยนตร์ ผู้เขียนรู้สึกดีและอิ่มเอมอยู่ลึกๆ ระหว่างเดินออกจากโรงภาพยนตร์ ผู้เขียนนึกถึง “ขนมเค้กใบเตย” ที่เคยลิ้มรสสมัยเรียนชั้นประถม เค้กชิ้นนี้เป็นเค้กหน้านุ่มโรยหน้าด้วยมะพร้าว ใส่กล่องกระดาษขาวเทา(กระดาษปกแข็ง)ไม่ทันสมัย เหมือนเค้กในปัจจุบันอย่างเค้กคอฟฟี่บีนบายดาวหรือเค้กในสตาร์บัคแต่ใดๆ แต่ทั้งนี้ หากได้กลับไปลิ้มรสอีกครั้ง คงวิเศษและร้องว้าว อย่างแน่นอน หนังเรื่องนี้ก็ให้ความรู้สึกเช่นเดียวกับ“ขนมเค้กใบเตย”ชิ้นนี้เหมือนกัน มันช่าง หอมหวาน และพลอยให้นึกถึงวันวานและใครสักคน...
[CR] รีวิว "คิดถึงวิทยา"
กำกับหนังโดย “คุณนิธิวัฒน์ ธราธร” (GTH)
’บี้ สุกฤษฎิ์” สวมบทบาทเป็น “ครูสอง”
“พลอย เณอมาลย์” สวมบทบาทเป็น “ครูแอน”
“คิดถึงวิทยา” ทำให้นึกถึง ไดอารี่เล่มแรกของผู้เขียน ผู้เขียนชอบการเขียนไดอารี่เป็นชีวิตจิตใจ พ.ศ.2544 เป็นปีแรกที่ผู้เขียนได้มีไดอารี่เป็นเล่มแรก ไดอารี่เล่มสีฟ้าปกแข็ง บรรจุไปด้วยประสบการณ์ที่น่ารักๆ ด้วยวัย อายุ 15 ปี ความที่ชอบเขียนไดอารี่เป็นชีวิตจิตใจ เมื่อได้เห็นตัวอย่างหนังอย่าง “คิดถึงวิทยา” หนังเรื่องนี้จึงบอกกับตัวเองว่า ฉันต้องไปดูให้ได้!!
ก่อนจะดูหนังเรื่องนี้ ได้ยินมาหลายเสียงว่า ไม่ค่อยประทับใจ หรือแม้แต่บางคนกล่าวว่า เค้าว่ากันว่า ไม่ดีไม่ใช่หรือ? ด้วยความที่ผู้เขียนเป็นตัวของตัวเอง แม้มีบ้างที่เชื่อคนง่าย แต่คราวนี้ จะไม่ขอยอมเชื่อคำพูดของคนรอบข้างแต่ใดๆ
ผู้เขียนเลือกแถว A เช่นเดิม โรงฉายรอบนี้ไม่หนาแน่นจนเกินไป เนื่องจากวันนี้ผู้เขียนมีโอกาสได้ดูในวันธรรมดา จุดเริ่มต้นของหนัง “บี้ สุกฤษฎิ์” ออกฉากเป็นคนแรก “บี้” รับบทเป็น “ครูสอง” อดีตเคยเป็นนักกีฬามวยปล้ำ ที่ผลิกผันชีวิตมารับหน้าที่สอนหนังสือในโรงเรียนบ้านแก่งวิทยา สาขาเรือนแพ เด็กนักเรียนของครูสองมี 4 คน การก้าวเข้ามาเป็นครูสอนในที่ๆห่างไกลความเจริญ ทั้งสัญญาณโทรศัพท์ ไฟฟ้าหรือประปา นั้น ถ้าไม่ไม่มีจิตใจที่ทุมเทในความเป็นครูจริงๆ เชื่อว่า.. คงไม่มีใครมา!!
เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อครูสอง ได้พบไดอารี่สีส้มในห้องเรียน ไดอารี่เล่มนั้นมีเรื่องราวของครูแอนอยู่ภายในนั้น ..++
“พลอย เณอมาลย์” สวมบทบาทเป็น “ครูแอน” ครูผู้มีรอยสักดาว3ดวงที่ข้อมือ ครูแอนเป็นครูที่เคยอยู่โรงเรียนแห่งนี้มาก่อนหน้านี้ ครูแอนถ่ายทอดเรื่องราวประสบการณ์ ชีวิต ความรู้สึก บรรจุอยู่ในไดอารี่สีส้มเล่มนี้ในช่วงขณะที่เธออยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้
และแล้วเรื่องราวก็ก่อตัวขึ้นจากไดอารี่เล่มสีส้มเล่มนี้ “คนเราจะรักกัน แม้ไม่เคยเห็นหน้ากันได้จริงๆหรอ?” นี่คือ…ความรู้สึก!! ที่ครูสองมีให้กับครูแอน ผู้ซึ่งไม่เคยเห็นหน้ากันเลยแม้แต่สักนิดเดียว..
เรื่องราวของหนังภาพยนตร์เรื่องนี้ถ่ายทอดออกมาได้อย่างสวยงาม ผู้เขียนชอบรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ที่ผู้กำกับ โดย “คุณนิธิวัฒน์ ธราธร” (GTH) บรรจงถ่ายทอดพล็อตเรื่องออกมาเป็นส่วนผสมที่สื่อให้เห็นถึงความตั้งใจอย่างเด่นชัด แม้ว่าจะได้ยินเสียงคำพากษ์วิจารณ์ถึงบทที่ดูโอเว่อร์อย่างการที่ครูสองขับมอเตอร์ไซด์พุ่งลงน้ำ ไม่สมเหตุสมผล แต่ตรงกันข้าม ผู้เขียนกลับมองว่า.. มันคือความซ่าส์ ความแปลก ที่บางครั้ง ชีวิตจริงเราอยากจะทำ แต่เราไม่ทำ ผู้กับจึงถ่ายทอดฉากนี้ให้มันไปถึงแก่นลึกๆในหัวใจหรือเรียกได้ว่าถ่ายทอดอารมภ์แล้วระเบิดออกมาให้เป็นไปได้นั่นเอง…!!
ส่วนตัวของผู้เขียน หลังจากออกจากโรงภาพยนตร์ ผู้เขียนรู้สึกดีและอิ่มเอมอยู่ลึกๆ ระหว่างเดินออกจากโรงภาพยนตร์ ผู้เขียนนึกถึง “ขนมเค้กใบเตย” ที่เคยลิ้มรสสมัยเรียนชั้นประถม เค้กชิ้นนี้เป็นเค้กหน้านุ่มโรยหน้าด้วยมะพร้าว ใส่กล่องกระดาษขาวเทา(กระดาษปกแข็ง)ไม่ทันสมัย เหมือนเค้กในปัจจุบันอย่างเค้กคอฟฟี่บีนบายดาวหรือเค้กในสตาร์บัคแต่ใดๆ แต่ทั้งนี้ หากได้กลับไปลิ้มรสอีกครั้ง คงวิเศษและร้องว้าว อย่างแน่นอน หนังเรื่องนี้ก็ให้ความรู้สึกเช่นเดียวกับ“ขนมเค้กใบเตย”ชิ้นนี้เหมือนกัน มันช่าง หอมหวาน และพลอยให้นึกถึงวันวานและใครสักคน...