มองเผินๆ ผลงานลำดับที่สามของหนึ่งในหกผู้กำกับแฟนฉัน อาจเป็นเพียงหนังรักผ่านไดอารี่ ตอนแรกผมนึกด้วยซ้ำว่าอาจมาสไตล์ Il Mare แต่เมื่อผมไปดูแล้ว หนังกลับเล่าเรื่องราวของครูที่เป็นมากกว่า "ครู" รวมถึงแอบจิกกัดระบบการศึกษาไทย ตั้งแต่
- เครื่องแบบของจีจี้ กับการแต่งตัวตามสบายของแอนในการสอนเด็ก
- คำถามของช่อน "จะเรียนเลขทำไมในเมื่อผมอยากจับปลา"
- เมื่อแอนกลับไปสอนโรงเรียนในเมือง ก็กลับถูกครูด้วยกันห้ามวิธีการสอนที่เธอใช้ที่โรงเรียนเรือนแพ
และอีกหลายอย่างในหนังเรื่องนี้ แม้จะเป็นประเด็นรองในหนังแต่ผมกลับชอบมากกว่าประเด็นหลักเสียอีก

สำหรับนักแสดง ผมเองก็ยังนึกไม่ออกว่า ถ้าสองไม่ใช่บี้ แอนไม่ใช่พลอยเฌอมาลย์ และหนุ่ย(แฟนแอน) ไม่ใช่เวียร์ หนังจะออกมาในรูปแบบไหน บางคนอาจมองว่าบี้เล่นแบบล้นๆ ไปหน่อย แต่ผมมองว่าการเล่นล้นแบบนี้แหละทำให้ตัวหนังสือในไดอารี่มีชีวิตชีวา และทำให้การเจอกันของสองกับแอนแม้ไม่กี่วินาที คือการจบแบบสมบูรณ์จริงๆ