เชื่อไหม...อะไรที่เป็นของเรายังไงก็เป็นของเรา อะไรที่ไม่ใช่ของเรายังไงก็ไม่ใช่ของเรา
"อะไรที่เป็นของเรายังไงก็เป็นของเรา อะไรที่ไม่ใช่ของเรายังไงก็ไม่ใช่ของเรา"
ฉันชอบประโยคนี้มากเลย เป็นประโยคอีกประโยคนึงที่อยู่ในใจฉันมาตลอด แต่ก่อนฉันก็ฟังแบบผ่านๆนะ ไม่ค่อยได้ใส่ใจมันเท่าไหร่ แต่มีครั้งนึงฉันได้เจอกับเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่มากๆ จนไม่อยากจะเจออะไรอีกเลยในชีวิตนี้ ไม่อยากหันหน้า หรือจะเจอใครอีก
แต่...มีคนๆนึงให้กำลังใจฉันด้วยว่า "อะไรที่เป็นของเรายังไงก็เป็นของเรา อะไรที่ไม่ใช่ของเรายังไงก็ไม่ใช่ของเรา" แล้วปล่อยมันไปซะเถอะ และถ้าหากใช่ของเราจริง สักวันหนึ่งจะต้องกลับมา แม้ว่ามันจะต้องเวลาสักหน่อยก็ตาม...
เพียงแค่ประโยคนี้ทำให้ใจรู้สึกดีขึ้นมา แม้มันจะดูเศร้าไปนิด แต่ก็เป็นสิ่งให้กำลังใจในตัวฉันเสมอจนทุกวันนี้
แม้แต่ตอนเวลาฉันคบกับใคร แล้วจบด้วยการเลิกกัน ฉันก็ทำใจที่ยอมรับกับมันโดยไม่มีข้อแย้งอะไรเลย เพราะในเมื่ออีกฝ่ายนั้นได้คิดทบทวนมาดีแล้ว ดังนั้นเค้าจึงบอกเลิกกับฉัน ไม่ใช่ว่าใจฉันนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
แต่ใจของฉัน....นั้นบอกว่าอยากร้อง อยากจะตะโกน อยากโวยวายออกมา อยากร้องไห้ฟูมฟายมาดังๆ ให้เธอได้รู้ว่าฉันเสียใจมากๆแค่ไหน
แต่กลับกลายเป็นว่า....มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้นที่เวียนวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ณ เวลาตอนนั้น ที่ว่า "อะไรที่เป็นของเรายังไงก็เป็นของเรา อะไรที่ไม่ใช่ของเรายังไงก็ไม่ใช่ของเรา" และเค้าคงไม่ใช่ของเรา เค้าเลยต้องไปจากฉันจริงๆ....
ฉันเชื่อคำนี้มาเสมอ ไม่ว่าเหตุการณ์จะผ่านไปสักเท่าไรก็ตาม
และฉันก็ยังคงตามหาของที่ใช่ของๆฉันจริงอยู่....