ในยุคที่ห้องสยามสแควร์ มีแต่ความรักมากมายก่ายกองแต่ดันครองแชมป์แห้วสะแด่วหัวใจให้แก่กันและกันนั้น

มันจะเป็นอันตรายเกินไปหรือไม่?  ถ้าหัวใจของมนุษย์เรานั้น...จะมีแค่ท่านเจ้าคุณกับทาสอย่างผมให้สมใจใฝ่ยอมหลอมรวมใจให้เป็นดวงเดียวกัน!!
  
เนื่องด้วย ปุ่มหลงรักมักกดได้เป็นร้อย แต่ข้าน้อยฯและท่านเจ้าคุณดันมีหัวใจได้แค่หนึ่งดวงเพียงเท่านั้น!!!

ในยุควิถีการดำเนินชีวิตของคู่รักในสังคมไทย  คงจะเข้าใจได้ว่า..การใช้ชีวิตคู่ตุนาหงันประมาณรักเดียวใจเดียว ไม่เหลียวมองใคร ดูเป็นไปได้ยากถึงยากนัก ณ  เวลานี้!!

แต่...การใช้บริการในห้องสยามสแควร์ กลับมีแต่การกด ”หลงรัก” พักหัวใจไว้เพียงเธอ  ถึงเบลอว่ารักแถบ  ไว้แนบคู่ชูใจให้กันและกัน!!  คำว่า ถูกใจ กับ หลงรัก ไม่ไกลมากเท่าไหร่เลยนะครับ!

แต่เมื่อใช้ดุลยพินิจและวิจารณญาณแล้วเห็นว่า การใช้ปุ่มกด”หลงรัก”ให้ใครซักคน...ทั้งๆที่เราๆท่านๆไม่มีหัวใจให้เขาเลยจริงๆ!! มันเป็นการทอดทิ้ง   ความรู้สึกนึกคิดที่ปิดกั้นความรักจริงหวังแต่งแทงใจดำซ้ำกันเกินไปหรือไม่ครับ?

บอกตรงๆว่าวินาทีนี้....ผู้หญิงหลายๆคนในห้องสยาม  ใครๆก็อยากกดปุ่ม“หลงรัก” ให้ทั้งนั้น แต่มันอาจทำไม่ได้  ในความรู้สึก รู้ผิด รู้ชอบ รู้มารยาท หรือรู้กาลเทศะ ก็ตามที !!

ขออภัยด้วยจริงๆ วันนี้มิได้มีเจตนามาเพื่อโลกสวย หรือรวยความคิดสีขาวอะไรเลย!

แค่คิดว่าคำว่า “หลงรัก” ที่อยากจะให้ใคร? ควรจะมีไว้ให้ “หลงรัก” แค่คนๆเดียวจะดีกว่านะครับ!!

เปลี่ยนการกดปุ่ม “หลงรัก” จากหลายๆครั้งที่ให้ใครในหลายๆคนอย่างนวลนุ่มด้วยปุ่ม “หลงใหล” จะดีกว่าไหมครับ?

เพราะมนุษย์ที่มีหัวใจในตอนนี้ !!  มันยากที่จะฝืนความรู้สึกเหล่านั้นกันจริงๆ  เหมือนการกด ”หลงรัก”กันเล่นๆ  อย่างที่เห็นเป็นกันอยู่ในปัจจุบัน

ช่วยเปลี่ยนปุ่ม “หลงรัก” เป็นปุ่ม ”หลงใหล” พอจะได้ไหมครับ?