ผมว่าคนไทยนั้นหวั่นไหวกับความขัดแย้งที่เป็นอยู่ในขณะนี้กันแทบทุกคนนะครับ
หวั่นไหวว่ามันจะจบอย่างไร?จะมีผลต่อชีวิตความเป็นอยู่ของเค้ามากแค่ไหน?
เพราะเมื่อปล่อยให้ความขัดแย้งบานปลายมาถึงขั้นนี้แล้ว มันคงไม่จบลงง่ายๆเหมือนกับทุกครั้ง
ที่จะให้คนมีอำนาจมาทำให้ลืมๆเจ๊าๆกันไปเหมือนที่เคยทำในอดีต
เท่าที่พบเห็นพูดคุยกับหลายๆคน ทุกคนรู้แก่ใจทั้งนั้นว่าไม่ว่าฝ่ายไหนจะชนะจากความขัดแย้งในครั้งนี้
ประเทศไทยก็ไม่มีทางเหมือนเดิมแน่นอน
เพราะมันคงจะไม่มีหรอกครับที่ใครฝ่ายไหนจะยอมกันง่ายๆ ยิ่งหากเกิดการสูญเสียขึ้นมาแล้ว
ให้ลืมๆเจ๊าๆกันไปมันไม่ง่ายเหมือนในอดีตอีกแล้ว ความสูญเสียเหล่านั้นจะคอยตามหลอกหลอนจนกว่าความยุติธรรมมันจะบังเกิดนั่นแหละ
และต่อให้ยึดอำนาจการปกครองไปได้ไม่ว่าฝ่ายไหน คำถามสำคัญที่จะต้องตอบกันให้ได้ก็คือ
จะทำอย่างไรกับคนอีกฝ่ายหนึ่ง?
เพราะถ้าไม่ทำลายล้างกันให้หมดไป คนเหล่านี้ก็ไม่ยอมให้ปกครองได้อยู่แล้ว
ยิ่งพยายามกำจัดมันก็มีแต่จะกลายเป็นตายหนึ่งเกิดแสน อย่างที่เห็นและเป็นอยู่อย่างนี้แหละ
วิธีข่มขวัญทำให้หวาดกลัวมันอาจจะใช้ได้ในยุคก่อน แต่ในยุคที่ข้อมูลข่าวสารไร้พรมแดน โลกทั้งโลกเกี่ยวพันกันไปหมด
มันไม่มีทางเลยที่จะปิดหูปิดตาไม่ให้คนเห็นความจริงไปได้
ยิ่งไปใช้วิธีผิดๆคิดเอาแต่ได้อย่างเดียว ไม่สนใจกฏกติกาความถูกต้อง
มันไม่มีทางชนะไปได้เลย
ต่อให้ใช้อำนาจไล่เข่นฆ่ากันจนได้อำนาจปกครองมา
แต่จะไปกำจัดความคิดต่อต้านที่มีนั้นให้หมดไปได้อย่างไรกันล่ะ ปกครองกันไม่ได้ อยู่กันไปแบบหวาดระแวง แล้วมันจะเรียกว่าชัยชนะได้น่ะหรือ?
พอจะมองเห็นภาพชัยชนะที่แตกต่างกันมั๊ยครับ ว่า
ระหว่างชัยชนะที่จะต้องทำลายล้างฝ่ายตรงข้ามที่เป็นเพื่อนร่วมชาติให้หมดสิ้นไปจนเหลือแต่แต่พวกตนเท่านั้น
กับชัยชนะที่ทุกคนทุกฝ่ายยอมรับซึ่งกันและกันภายใต้กฏกติกาที่เป็นธรรมกับทุกฝ่าย
อย่างแรกน่ะไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ แม้ใครจะได้โอกาสประกาศชัยชนะบนซากปรักหักพังของประเทศ ก็ดำรงค์อยู่ได้แค่ไม่กี่วันมันก็เสื่อม
แต่ชัยชนะอย่างหลังนี่แม้จะฟังดูเพ้อเจ้อไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่มันก็เป็นแค่หนทางเดียวที่คนไทยจะกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันในสังคมอย่างปกติสุขได้
แต่ก็เห็นกันอยู่แล้วว่าในตอนนี้ทุกคนทุกฝ่ายกำลังมุ่งไปหาชัยชนะที่จะต้องกำจัดฝ่ายตรงข้ามกันอย่างเดียวเท่านั้น
ไม่เชื่อก็ลองถามคนรอบตัวคุณดูก็ได้
ไม่มีใครมีคำตอบดีๆว่าจะจัดการกับพี่น้องร่วมชาติที่เห็นต่างกันอย่างไร
หากเลือกข้างเลือกฝ่ายกันแล้ว ก็จะมีแต่เชียร์ให้ฆ่าให้กำจัด แสวงหาความสะใจกันทั้งนั้นแหละครับ
หากมีเวลาว่างๆก็เลยอยากให้คนไทยเราลองทบทวนกันดูว่า
แต่ละท่านอยากจะได้ชัยชนะแบบไหนกัน?
มีความเป็นไปได้แค่ไหน?
และที่สำคัญต้องถามใจตัวเองกันดีๆว่า จะทำอย่างไรกับเพื่อนร่วมชาติที่เห็นต่างกับเรา?
ลองพิจารณากันด้วยสตินะครับ อย่าไปเพ้อเจ้อคาดหวังกับสิ่งศักดิสิทธิหรือเทวดาหน้าไหนที่จะมาช่วยให้ผ่านพ้นความขัดแย้งไปได้ง่ายๆ
เพราะหากสิ่งศักดิสิทธิมีจริงเราก็คงจะไม่ต้องมาทะเลาะกันอย่างนี้แต่แรกแล้วจริงมั๊ยล่ะครับ?
ชัยชนะที่แตกต่าง
หวั่นไหวว่ามันจะจบอย่างไร?จะมีผลต่อชีวิตความเป็นอยู่ของเค้ามากแค่ไหน?
เพราะเมื่อปล่อยให้ความขัดแย้งบานปลายมาถึงขั้นนี้แล้ว มันคงไม่จบลงง่ายๆเหมือนกับทุกครั้ง
ที่จะให้คนมีอำนาจมาทำให้ลืมๆเจ๊าๆกันไปเหมือนที่เคยทำในอดีต
เท่าที่พบเห็นพูดคุยกับหลายๆคน ทุกคนรู้แก่ใจทั้งนั้นว่าไม่ว่าฝ่ายไหนจะชนะจากความขัดแย้งในครั้งนี้
ประเทศไทยก็ไม่มีทางเหมือนเดิมแน่นอน
เพราะมันคงจะไม่มีหรอกครับที่ใครฝ่ายไหนจะยอมกันง่ายๆ ยิ่งหากเกิดการสูญเสียขึ้นมาแล้ว
ให้ลืมๆเจ๊าๆกันไปมันไม่ง่ายเหมือนในอดีตอีกแล้ว ความสูญเสียเหล่านั้นจะคอยตามหลอกหลอนจนกว่าความยุติธรรมมันจะบังเกิดนั่นแหละ
และต่อให้ยึดอำนาจการปกครองไปได้ไม่ว่าฝ่ายไหน คำถามสำคัญที่จะต้องตอบกันให้ได้ก็คือ
จะทำอย่างไรกับคนอีกฝ่ายหนึ่ง?
เพราะถ้าไม่ทำลายล้างกันให้หมดไป คนเหล่านี้ก็ไม่ยอมให้ปกครองได้อยู่แล้ว
ยิ่งพยายามกำจัดมันก็มีแต่จะกลายเป็นตายหนึ่งเกิดแสน อย่างที่เห็นและเป็นอยู่อย่างนี้แหละ
วิธีข่มขวัญทำให้หวาดกลัวมันอาจจะใช้ได้ในยุคก่อน แต่ในยุคที่ข้อมูลข่าวสารไร้พรมแดน โลกทั้งโลกเกี่ยวพันกันไปหมด
มันไม่มีทางเลยที่จะปิดหูปิดตาไม่ให้คนเห็นความจริงไปได้
ยิ่งไปใช้วิธีผิดๆคิดเอาแต่ได้อย่างเดียว ไม่สนใจกฏกติกาความถูกต้อง
มันไม่มีทางชนะไปได้เลย
ต่อให้ใช้อำนาจไล่เข่นฆ่ากันจนได้อำนาจปกครองมา
แต่จะไปกำจัดความคิดต่อต้านที่มีนั้นให้หมดไปได้อย่างไรกันล่ะ ปกครองกันไม่ได้ อยู่กันไปแบบหวาดระแวง แล้วมันจะเรียกว่าชัยชนะได้น่ะหรือ?
พอจะมองเห็นภาพชัยชนะที่แตกต่างกันมั๊ยครับ ว่า
ระหว่างชัยชนะที่จะต้องทำลายล้างฝ่ายตรงข้ามที่เป็นเพื่อนร่วมชาติให้หมดสิ้นไปจนเหลือแต่แต่พวกตนเท่านั้น
กับชัยชนะที่ทุกคนทุกฝ่ายยอมรับซึ่งกันและกันภายใต้กฏกติกาที่เป็นธรรมกับทุกฝ่าย
อย่างแรกน่ะไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ แม้ใครจะได้โอกาสประกาศชัยชนะบนซากปรักหักพังของประเทศ ก็ดำรงค์อยู่ได้แค่ไม่กี่วันมันก็เสื่อม
แต่ชัยชนะอย่างหลังนี่แม้จะฟังดูเพ้อเจ้อไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่มันก็เป็นแค่หนทางเดียวที่คนไทยจะกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันในสังคมอย่างปกติสุขได้
แต่ก็เห็นกันอยู่แล้วว่าในตอนนี้ทุกคนทุกฝ่ายกำลังมุ่งไปหาชัยชนะที่จะต้องกำจัดฝ่ายตรงข้ามกันอย่างเดียวเท่านั้น
ไม่เชื่อก็ลองถามคนรอบตัวคุณดูก็ได้
ไม่มีใครมีคำตอบดีๆว่าจะจัดการกับพี่น้องร่วมชาติที่เห็นต่างกันอย่างไร
หากเลือกข้างเลือกฝ่ายกันแล้ว ก็จะมีแต่เชียร์ให้ฆ่าให้กำจัด แสวงหาความสะใจกันทั้งนั้นแหละครับ
หากมีเวลาว่างๆก็เลยอยากให้คนไทยเราลองทบทวนกันดูว่า
แต่ละท่านอยากจะได้ชัยชนะแบบไหนกัน?
มีความเป็นไปได้แค่ไหน?
และที่สำคัญต้องถามใจตัวเองกันดีๆว่า จะทำอย่างไรกับเพื่อนร่วมชาติที่เห็นต่างกับเรา?
ลองพิจารณากันด้วยสตินะครับ อย่าไปเพ้อเจ้อคาดหวังกับสิ่งศักดิสิทธิหรือเทวดาหน้าไหนที่จะมาช่วยให้ผ่านพ้นความขัดแย้งไปได้ง่ายๆ
เพราะหากสิ่งศักดิสิทธิมีจริงเราก็คงจะไม่ต้องมาทะเลาะกันอย่างนี้แต่แรกแล้วจริงมั๊ยล่ะครับ?