บางทีก็รู้สึกว่าสงสารเขาค่ะ แต่พอนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเราเรารู้สึกว่าเราไม่สามารถให้อภัยเขาได้
มันร้ายแรงเกินกว่าที่เราจะยกโทษให้เขาได้ แม้เขาจะมาขอโทษเราก็ตาม (แต่เขาก็ไม่มาขอโทษนะคะ)
คือเกิดมาเราไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อน ไม่สำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำ และยังตามด่าระราน ไม่ขอโทษ
เราไม่เคยเจอใครที่ทำให้เราเกลียด โกรธ แค้นได้มากขนาดนี้ และยังต้องเจอกันทุกวัน

เราเคยอ่านเจอมาว่าคนที่ให้อภัยได้คือคนที่ต้องมีจิตเมตตา .. เราก็พยายามหาอ่านให้ตัวเองใจสงบค่ะ
เพราะความโกรธ เกลียด แค้นมันเหมือนโซ่ร้อน ๆ คล้องใจเอาไว้ค่ะ บางทีนึกขึ้นมาได้ก็รู้สึกจิตหม่น ๆ
เลยอยากให้อภัยค่ะ...