ช่วงนี้ มีเวลา เลยตัดสินใจดู Anime ที่ไม่เคยกล้าดู  ผมเป็นจำพวกดูการ์ตูนเศร้าไม่ได้ ร้องไห้ไม่หยุด นอนไม่หลับเลยทีเดียว แต่หนังปกติกลับไม่เป็นแหะ

วันนี้จัดยาวเลย ตั้งแต่เช้า ดูจบหนึ่งเรื่องเว้นระยะ 30 นาทีเพื่อปรับอารมณ์ ถ้าไม่ปรับอารมณ์แล้วจะดูเรื่องใหม่ไม่รู้เรื่อง

1. Saikano อาวุธสุดท้ายคือเธอ
เรื่องนี้ ถึงจะเก่า มีไว้นานมาก แต่เคยอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มจบ นางเอกต้องเสียสละ เลยไม่กล้าดู Anime
หลังจากดูแล้ว ก็ทำให้น้ำตาไหลพรากตอนฉากสุดท้าย ถึงจะซึ้งมาก  แต่ก็พอปรับอารมณ์ได้ง่าย หลังจากผ่านไป 15 นาที ก็ดูเรื่องต่อไป

2. Gurren Lagann อภินิหารหุ่นทะลวงสวรรค์
เรื่องนี้ ซื้อมาไว้นานแล้วเหมือนกัน แต่เพื่อนบอก " เห้ยตอนจบไม่ แฮปปี้นะเว้ย พลัดพรากอะพลัดพราก " เลยทำให้ไม่กล้าดู
ตอนดูแรกๆเริ่มเฉยๆ คิดว่าคงไม่ดูจบจะดีกว่า ดูแล้วไม่น่าเสียน้ำตา แต่ทนดูไปเรื่อยๆ จนถึงฉากที่ คามินะ จูบกับ โยโกะ ก็เล่นเอาใจหายแว๊บ เพราะคิดว่า โยโกะเป็นนางเอกคู่กับชิม่อนซะอีก หลังจากที่ต่อสู้จนคามินะตายตอนนี้ก็ซึ้งนิดๆ น้ำตาซึมๆ แต่หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดจบลง ชิม่อนตัดสินใจขอเนียแต่งงาน แต่เนียกลายเป็นจักรกลควบคุมประชากรโลก พอมาถึงตอนจบ ชิม่อนกับเนียได้แต่งงานกันแต่เนียก็สลายไป ฉากนี้เล่นเอาร้องไห้นานมาก ไม่คิดว่าจะซึ้งขนาดนี้ เรื่องนี้เล่นเอาผมต้องไปปรับอารมณ์เป็นชั่วโมง

3. Clannad After Story
จริงแล้วๆ ภาคแรกเคยดูมาแล้ว ไม่เศร้าเท่าไหร่ ภาคแรกประทับใจ OVA อย่างเดียว ประทับฉากที่ โทโมโยะ บอกรักกับ โทโมยะ ในฉากทิวซากุระ ประทับใจกับความรักขอ โทโมโยะมากๆ แต่ถ้าจะให้พูดถึงภาค 2 ละก็บอกตรงๆครับ ดูจนถึงตอนที่ 18 เลิกดูเลยครับ ตอนแรกเจอฉากที่ นางิสะคลอดลูกแล้วตายก็พอจะเดาเรื่องได้พอสมควร แต่มาเจอฉากที่ โทโมยะพาอุชิโอะไปที่ทุ่งทานตะวัน ตอนนี้ร้องไห้แบบโดนแม่ตีสมัยเด็กเลยมีเสียงฮือฮือด้วย โดยเฉพาะคำที่ อุชิโอะ เรียกว่า " ป๊ะป๋า " ผมร้องไห้ไม่หยุดเลย เพราะอุชิโอะไม่เคยเรียกป๊ะป๋าเลย เรียกแต่ " นี่ นี่ " และดันไปเจอฉากต่อไปอีก อุชิโอะบอกว่า คุณโทโมเอะบอกว่า " เวลาร้องไห้ให้ร้องในห้องน้ำ หรือในอ้อมกอดของป๊ะป๋า " ฉากนี้เรียกได้ว่า สุดๆ หลังจากดูแล้วว่าไม่หยุดแน่ ผมเลยตัดสินใจเลิกดูทันทีเพราะกลัวจะทนไม่ไหว แต่ก็อยากรู้ตอนจบเลยมาหาอ่านในกระทู้ก็พอจะเดาได้แล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าดู เรื่องนี้ทำให้ผมต้องปรับอารมณ์อยู่ เกือบ 2 ชั่วโมงได้ เพราะดูจบตอน 6 โมงนิดๆ เลยขับรถไปห้างเพื่อทำใจ และหาของกินด้วย กลับมาก็ 2 ทุ่มเกือบ 3 ทุ่ม พอมาถึงแค่เอาแผ่นออกจากเครื่องน้ำตาก็เริ่มซึมๆอีกแล้ว แต่ตัดสินใจแล้วว่าวันนี้จะดู Anime มาราธอน

4. One Piece Eniels Lobby
คงจะงง ซินะครับ ว่าทำดู One Piece ตอนแรกกะจะดู Ano Hana ก่อนจะดูไปอาบน้ำ อาบน้ำไปร้องไห้ไป เลยตัดสินใจว่าปรับอารมณ์ไม่ได้แน่ เลยขอดู One Piece ที่ค้างอยู่ คือฉากใน เอนิเอล ลอบบี้ พอดี ดูไปจนจบช่วยโรบินสำเร็จ แต่ก็ไม่วาย เจอฉากที่ต้องลาจากเรือแมรี่ ไม่จริงๆ น้ำตาไหลพรากอีกแล้ว หลังจากดูภาค เอนิเอล ลอบบี้จบ ผมก็ตัดสินใจหยุดไว้แค่นี้ ไม่งั้นไม่ไหวแน่ๆ ดูจบก็ปาไป เที่ยงคืน ผลสุดท้ายดูต่อไม่ไหวเพราะตาบวมมาก เลยตัดสินใจนอน

สรุปแล้ว การดู Anime ซึ้ง มาราธอน คราวนี้ ใช้เวลาไปตั้งแต่ 7.00 น. - 00.00 น. โดยประมาณ  เป็นการดูไม่ค่อยนานเท่าไหร่ แต่ก่อนเคยดู 2 วันติดไม่นอนเลย แต่นี้คงเป็นเพราะเสียน้ำตามากไปเลยทำให้เพลีย หลังจากนี้ คงหยุดดู Anime ซึ้งๆ ไว้ก่อน เก็บไว้เยอะแล้วค่อยเอามาดูดีกว่า

นี้ก็ ปาเข้าไป ตี 4 แล้ว บอกตรงๆ ว่ายังนอนไม่หลับ บางทีพยายามหลับแต่ก็ร้องไห้ไม่ยอมหยุด ตอนนี้ก็พอจะหยุดร้องไห้แล้ว แต่ก็ยังคิดถึง Clannad อยู่ตลอดเวลา

จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็อยากมาเล่าเท่านั้น ถ้าเอาเรื่องพวกนี้ไปคุยกับเพื่อนหรือ ผู้ใหญ่เดียวก็โดนมองอีกว่าอายุก็เยอะแล้วยังดูการ์ตูน

ว่าแต่ น้าๆที่เข้ามาอ่าน มีการ์ตูนอะไรซึ้งๆ อีกไหมครับ ไว้รวมรวบแล้วไว้ดูทีเดียว