ไปเดินตลาดนัดไปเจอเพื่อนรุ่นพี่(อายุเกือบหกสิบ)ที่เราไม่ได้เจอกันนานเอ่ยทักฉันว่า

เฮ้ย ทำไมปล่อยตัวจังเลย ผมเผ้าไม่ย้อม

ฉันตอบว่า  ไม่อยากทำ ไม่อยากย้อม ถ้าทำมันต้องทำเดือนละครั้ง ไม่อยากรับสารเคมีบ่อยๆ
เพื่อนรุ่นพี่บอก เดือนละครั้งที่ไหน เดือนละสองครั้งโน่น พี่ทำตลอดเลย
ทำใจไม่ได้ T__________T




ไปซื้อซาลาเปากับแม่ค้าที่รู้จักกัน(รุ่นเดียวกัน)
ถามฉันว่า ไม่ย้อมผมมั่งเลยหรอ
ฉันตอบ ไม่ชอบปล่อยตามธรรมชาติแบบนี้แหละ สามีรับได้ จบ...

ฉันย้อนถามแม่ค้าว่า แม่ค้าย้อมหรอ(ผมดำเชียว)
เธอตอบว่า ย้อม ก็เนี่ยคนแถวนี้ชอบว่า...ก็เลยย้อมซะหน่อย

ฉันตอบ ทำไมต้องเอาคำพูดคนอื่นมาทำร้ายชีวิตเรา ทุกอย่างอยู่ที่ใจ
อายุปูนนี้แล้ว(49) ถ้าผมมันขาว มันเป็นเรื่องธรรมชาตินะ มันเป็นเรื่องของสังขาร แค่เราทำใจยอมรับมันทุกอย่างก็จบ



รุ่นพี่ผู้ชายเจอฉัน... เฮ้ย ทำไมปล่อยตัว ดูซิ ผมขาวหมดแล้ว
ฉันตอบ ถ้าปั๊วพูดแบบนี้นะ ตัดปล่อยวัดเลย^^





ทุกอย่างมันเป็นไปตามกาลเวลาสังขารมันเป็นของไม่เที่ยง ไม่มีใครหยุดยั้งมันได้
สะสมความดีไว้   นี่ซิของแท้และยั่งยืน


ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ