Non-Stop (2014)
สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมเริ่มเบื่อหนังปล้นยุคใหม่ ๆ ช่วงยุค 1990s - 2000s เนี่ย ก็ตรงที่เทคโนโลยีเริ่มมีบทบาทในแผนการลงมือ แล้วคนเขียนบทก็ชอบใส่ตัวละครที่ 'เก่งด้านคอมพิวเตอร์' เข้ามาช่วยแบบง่าย ๆ โดยมุกพื้นฐานของการเขียนบทให้ปล้นง่ายขึ้นก็คือการ 'แฮ็คระบบ' ซึ่ง Non-Stop ก็เป็นอีกหนึ่งหนังที่มาในรูปแบบเดียวกันนี้
Non-Stop เล่าเรื่องของเหตุการณ์ไฮแจ็คเครื่องบินไฟล์ทลอนดอน-นิวยอร์ค โดยคนร้ายได้ส่งข้อความในระบบหา 'บิล มาร์ค' (Liam Neeson) ตำรวจอากาศติดเหล้าเพื่อขู่เรียกร้องเงิน 150 ล้านเหรียญ มิเช่นนั้นจะลงมือฆ่าคนบนเครื่องบินทุก 20 นาที!
พูดถึงนิดหน่อยไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไร เห็นบุคลิกตัวละครของ 'บิล มาร์ค' แล้วนึกถึงบทของ 'เดนเซล วอชิงตัน' ในหนังเรื่อง Flight ที่เป็นกัปตันติดเหล้าแต่เป็นฮีโร่พาเครื่องบินที่ประสบอุบัติเหตุลงจอดได้อย่างเหลือเชื่อ ซึ่ง Non-Stop ก็มาในลักษณะของ 'แอนตี้ฮีโร่' เช่นเดียวกัน ติดเหล้า แอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำ แล้วต้องมารับบทพระเอกในการตามหาผู้ก่อการร้ายบนเครื่องบิน เพียงแต่พล็อตของ Non-Stop มันจบที่การเป็นหนังแอ็คชั่นทริลเลอร์ ส่วน Flight ไปต่อยอดเป็นหนังดราม่า
กลับมาที่ Non-Stop ผมนึกถึงหนังที่พล็อตหลักสร้างสถานการณ์ติดบน 'เครื่องบิน' ตอนนี้ก็มีไม่กี่เรื่องที่เข้ามาในหัว เช่น
- ที่ทำออกมาแล้วเทพไปเลยนั่นก็คือ United 93 ซึ่งสร้างจากเรื่องจริงของการไฮแจ็คเครื่องบินลำหนึ่งในเหตุการณ์ 9/11 โครงสร้างพล็อตคือไฮแจ็คเครื่องบินเหมือน Non-Stop เพียงแต่มันมาจากเรื่องจริง ขั้นตอนวิธีการของคนร้ายจึงไม่โม้แบบ Non-Stop แถมทำออกมาได้น่าตื่นเต้นกดดันกว่ากันเยอะทั้งที่รู้ตอนจบอยู่แล้ว
- Red Eye ที่มีการชิงไหวชิงพริบของนางเอกในการเอาตัวรอดจากตัวร้ายบนเครื่องบิน (เรื่องนี้เห็นคนชมกันเยอะ คะแนนวิจารณ์ก็ถือว่าโอเคสำหรับหนังแนวนี้ ผมยังไม่ได้ดูแต่อยู่ในลิสที่จะดูเร็ว ๆ นี้แน่นอนครับ)
- Snakes on a Plane + Flightplan นี่ก็ไม่ใช่หนังที่น่าจดจำสักเท่าไร ฮ่าๆ (เรื่องหลังนี่เหมือนจะได้แรงบันดาลใจจาก The Lady Vanishes หนังของอัลเฟรด ฮิตช์ค็อกปี 1938 ด้วยครับ)
พอมาถึง Non-Stop ซึ่งใช้สถานการณ์ 'ติดบนเครื่องบิน' เช่นเดียวกัน เพียงแต่นำเสนอในรูปแบบตำรวจตามหาคนร้ายบนเครื่องบินพร้อม ๆ กับต้องช่วยชีวิตผู้โดยสารทั้งหมด ลูกเล่นที่หนังต้องใช้ประโยชน์ก็คือ 'ข้อจำกัดของเครื่องบิน' ซึ่งความมักง่ายของบทหนังเลยทำให้หลายจุดไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไร
มุกพื้นฐานตลกร้ายของหนังตามล่าคนร้ายในกลุ่มคนหลากหลายเชื้อชาติยังถูกนำมาใช้ในโลก Hollywood อีกเช่นเคย โดยชนชั้นสองในสายตาของหนังอเมริกันยังคงเป็นชาวอาหรับกับคนผิวดำอีกเช่นเคย และเชื่อว่ามันน่าจะเป็นเช่นนี้ไปอีกนาน
ขอชมสิ่งที่อยากจะชมสักหน่อย ส่วนดีของหนังคือความเป็นหนัง 'ทริลเลอร์' ที่ถ้าดูแบบไม่คิดอะไรเลยมันก็โอเคอยู่ เพราะหนังมันเล่าเรื่องไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แม้จะมีโหว่ มีสะดุด มีสถานการณ์ดราม่าจงใจเกินเหตุ แต่ในภาพรวมมันก็เป็นหนังที่ดูตื่นเต้นว่าคนร้ายเป็นใคร คนร้ายลงมือฆ่าได้อย่างไร ซึ่งคาดเดาได้ยากเพราะหนังให้คนดูรับรู้ทุกอย่างเท่ากับที่ตัวเอกรู้ ซึ่งพอเฉลยมันก็มีหลายจุดที่แปร่ง ๆ อย่างมาก เพราะมุกที่หนังใช้มันง่ายไปหน่อย และการตายของบางคนมันก็ไม่เคลียร์อย่างแรง ซึ่งผมถือเป็นความชุ่ยของบทหนัง
ส่วนดีที่สุดของหนังแน่นอนว่าย่อมเป็น 'เลียม นีสัน' ในวัย 62 ปีที่กลับมาแจ้งเกิดในฐานะนักแสดงนำหนังแอ็คชั่นสูงวัย ฮ่าๆๆ ซึ่งหนังแอ็คชั่นตลาดทั่วไปมักจะไม่ให้ความสำคัญกับที่มาของตัวละครสักเท่าไร และเมื่อตัวละครมีมิติไม่มากนักมันจึงต้องใช้การแสดงเข้าช่วยให้ตัวละครน่าเชื่อถือ ซึ่ง 'เลียม นีสัน' แกทำได้สบาย ๆ ครับ และเป็นนักแสดงนำหนังแอ็คชั่นที่ยังขายได้อีกหลายปีแน่นอนครับ
แต่จุดด้อยดันเป็นจุดสำคัญของหนังเนี่ยสิ มันเริ่มตั้งแต่แผนการของตัวร้ายที่พอเฉลยออกมาแล้วมันไม่น่าเชื่อถือในหลาย ๆ จุด (และบางจุดก็ไม่เคลียร์ด้วยซ้ำ) อะไรหลาย ๆ อย่างสำหรับตัวร้ายก็ดูง่ายไปหมด มุกที่ใช้ฆ่าก็ดูง่าย แล้วยิ่งเมื่อมุกง่าย ๆ นั้นคือการลงมือฆ่าคนทุก 20 นาทีนี่มันก็จงใจ๊จงใจให้เป๊ะแบบดูเอาเพลิน ๆ น่ะพอกล้อมแกล้มไปได้อยู่
เชื่อว่าคนที่อยากดูหนังสมเหตุสมผลน่าเชื่อถือสักหน่อยก็คงมองข้าม Non-Stop กันอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามภาพรวมมันก็พอจะตอบโจทย์ของคนดูที่ต้องการหนังสร้างความบันเทิงแบบไม่ต้องคิดอะไรมากได้อยู่
ป.ล. ผู้กำกับคงคิดว่าไอ้ฉากในโปสเตอร์นี่เท่มากสินะ ถึงได้เอามาทำตลาดขายขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ
Director: Jaume Collet-Serra
Story: John W. Richardson, Christopher Roach
Screenplay: John W. Richardson, Christopher Roach, Ryan Engle
Genre: Action, Thriller, Mystery
6.5/10
หนังโปรดของข้าพเจ้า: https://www.facebook.com/MyFavouriteFilms
Non-Stop: หนังแอ็คชั่นทริลเลอร์ที่ใช้มาดลุงเลียมและการดำเนินเรื่องอย่างรวดเร็วเพื่อกลบบทหนังที่เป็นจุดด้อย
สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมเริ่มเบื่อหนังปล้นยุคใหม่ ๆ ช่วงยุค 1990s - 2000s เนี่ย ก็ตรงที่เทคโนโลยีเริ่มมีบทบาทในแผนการลงมือ แล้วคนเขียนบทก็ชอบใส่ตัวละครที่ 'เก่งด้านคอมพิวเตอร์' เข้ามาช่วยแบบง่าย ๆ โดยมุกพื้นฐานของการเขียนบทให้ปล้นง่ายขึ้นก็คือการ 'แฮ็คระบบ' ซึ่ง Non-Stop ก็เป็นอีกหนึ่งหนังที่มาในรูปแบบเดียวกันนี้
Non-Stop เล่าเรื่องของเหตุการณ์ไฮแจ็คเครื่องบินไฟล์ทลอนดอน-นิวยอร์ค โดยคนร้ายได้ส่งข้อความในระบบหา 'บิล มาร์ค' (Liam Neeson) ตำรวจอากาศติดเหล้าเพื่อขู่เรียกร้องเงิน 150 ล้านเหรียญ มิเช่นนั้นจะลงมือฆ่าคนบนเครื่องบินทุก 20 นาที!
พูดถึงนิดหน่อยไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไร เห็นบุคลิกตัวละครของ 'บิล มาร์ค' แล้วนึกถึงบทของ 'เดนเซล วอชิงตัน' ในหนังเรื่อง Flight ที่เป็นกัปตันติดเหล้าแต่เป็นฮีโร่พาเครื่องบินที่ประสบอุบัติเหตุลงจอดได้อย่างเหลือเชื่อ ซึ่ง Non-Stop ก็มาในลักษณะของ 'แอนตี้ฮีโร่' เช่นเดียวกัน ติดเหล้า แอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำ แล้วต้องมารับบทพระเอกในการตามหาผู้ก่อการร้ายบนเครื่องบิน เพียงแต่พล็อตของ Non-Stop มันจบที่การเป็นหนังแอ็คชั่นทริลเลอร์ ส่วน Flight ไปต่อยอดเป็นหนังดราม่า
กลับมาที่ Non-Stop ผมนึกถึงหนังที่พล็อตหลักสร้างสถานการณ์ติดบน 'เครื่องบิน' ตอนนี้ก็มีไม่กี่เรื่องที่เข้ามาในหัว เช่น
- ที่ทำออกมาแล้วเทพไปเลยนั่นก็คือ United 93 ซึ่งสร้างจากเรื่องจริงของการไฮแจ็คเครื่องบินลำหนึ่งในเหตุการณ์ 9/11 โครงสร้างพล็อตคือไฮแจ็คเครื่องบินเหมือน Non-Stop เพียงแต่มันมาจากเรื่องจริง ขั้นตอนวิธีการของคนร้ายจึงไม่โม้แบบ Non-Stop แถมทำออกมาได้น่าตื่นเต้นกดดันกว่ากันเยอะทั้งที่รู้ตอนจบอยู่แล้ว
- Red Eye ที่มีการชิงไหวชิงพริบของนางเอกในการเอาตัวรอดจากตัวร้ายบนเครื่องบิน (เรื่องนี้เห็นคนชมกันเยอะ คะแนนวิจารณ์ก็ถือว่าโอเคสำหรับหนังแนวนี้ ผมยังไม่ได้ดูแต่อยู่ในลิสที่จะดูเร็ว ๆ นี้แน่นอนครับ)
- Snakes on a Plane + Flightplan นี่ก็ไม่ใช่หนังที่น่าจดจำสักเท่าไร ฮ่าๆ (เรื่องหลังนี่เหมือนจะได้แรงบันดาลใจจาก The Lady Vanishes หนังของอัลเฟรด ฮิตช์ค็อกปี 1938 ด้วยครับ)
พอมาถึง Non-Stop ซึ่งใช้สถานการณ์ 'ติดบนเครื่องบิน' เช่นเดียวกัน เพียงแต่นำเสนอในรูปแบบตำรวจตามหาคนร้ายบนเครื่องบินพร้อม ๆ กับต้องช่วยชีวิตผู้โดยสารทั้งหมด ลูกเล่นที่หนังต้องใช้ประโยชน์ก็คือ 'ข้อจำกัดของเครื่องบิน' ซึ่งความมักง่ายของบทหนังเลยทำให้หลายจุดไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไร
มุกพื้นฐานตลกร้ายของหนังตามล่าคนร้ายในกลุ่มคนหลากหลายเชื้อชาติยังถูกนำมาใช้ในโลก Hollywood อีกเช่นเคย โดยชนชั้นสองในสายตาของหนังอเมริกันยังคงเป็นชาวอาหรับกับคนผิวดำอีกเช่นเคย และเชื่อว่ามันน่าจะเป็นเช่นนี้ไปอีกนาน
ขอชมสิ่งที่อยากจะชมสักหน่อย ส่วนดีของหนังคือความเป็นหนัง 'ทริลเลอร์' ที่ถ้าดูแบบไม่คิดอะไรเลยมันก็โอเคอยู่ เพราะหนังมันเล่าเรื่องไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แม้จะมีโหว่ มีสะดุด มีสถานการณ์ดราม่าจงใจเกินเหตุ แต่ในภาพรวมมันก็เป็นหนังที่ดูตื่นเต้นว่าคนร้ายเป็นใคร คนร้ายลงมือฆ่าได้อย่างไร ซึ่งคาดเดาได้ยากเพราะหนังให้คนดูรับรู้ทุกอย่างเท่ากับที่ตัวเอกรู้ ซึ่งพอเฉลยมันก็มีหลายจุดที่แปร่ง ๆ อย่างมาก เพราะมุกที่หนังใช้มันง่ายไปหน่อย และการตายของบางคนมันก็ไม่เคลียร์อย่างแรง ซึ่งผมถือเป็นความชุ่ยของบทหนัง
ส่วนดีที่สุดของหนังแน่นอนว่าย่อมเป็น 'เลียม นีสัน' ในวัย 62 ปีที่กลับมาแจ้งเกิดในฐานะนักแสดงนำหนังแอ็คชั่นสูงวัย ฮ่าๆๆ ซึ่งหนังแอ็คชั่นตลาดทั่วไปมักจะไม่ให้ความสำคัญกับที่มาของตัวละครสักเท่าไร และเมื่อตัวละครมีมิติไม่มากนักมันจึงต้องใช้การแสดงเข้าช่วยให้ตัวละครน่าเชื่อถือ ซึ่ง 'เลียม นีสัน' แกทำได้สบาย ๆ ครับ และเป็นนักแสดงนำหนังแอ็คชั่นที่ยังขายได้อีกหลายปีแน่นอนครับ
แต่จุดด้อยดันเป็นจุดสำคัญของหนังเนี่ยสิ มันเริ่มตั้งแต่แผนการของตัวร้ายที่พอเฉลยออกมาแล้วมันไม่น่าเชื่อถือในหลาย ๆ จุด (และบางจุดก็ไม่เคลียร์ด้วยซ้ำ) อะไรหลาย ๆ อย่างสำหรับตัวร้ายก็ดูง่ายไปหมด มุกที่ใช้ฆ่าก็ดูง่าย แล้วยิ่งเมื่อมุกง่าย ๆ นั้นคือการลงมือฆ่าคนทุก 20 นาทีนี่มันก็จงใจ๊จงใจให้เป๊ะแบบดูเอาเพลิน ๆ น่ะพอกล้อมแกล้มไปได้อยู่
เชื่อว่าคนที่อยากดูหนังสมเหตุสมผลน่าเชื่อถือสักหน่อยก็คงมองข้าม Non-Stop กันอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามภาพรวมมันก็พอจะตอบโจทย์ของคนดูที่ต้องการหนังสร้างความบันเทิงแบบไม่ต้องคิดอะไรมากได้อยู่
ป.ล. ผู้กำกับคงคิดว่าไอ้ฉากในโปสเตอร์นี่เท่มากสินะ ถึงได้เอามาทำตลาดขายขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ
Director: Jaume Collet-Serra
Story: John W. Richardson, Christopher Roach
Screenplay: John W. Richardson, Christopher Roach, Ryan Engle
Genre: Action, Thriller, Mystery
6.5/10
หนังโปรดของข้าพเจ้า: https://www.facebook.com/MyFavouriteFilms