เมื่อวาน ผมไปเยี่ยมป้าผม อายุเกือบ แปดสิบ ที่มานอนโรงพยาบาลครับ
เราสองคน คุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย เขาว่า คนแก่ นี่ ความจำระยะยาวดี นี่เป็นเรื่องจริงนะครับ 5555

ป้าผม มีลูกหลานหลายคน แต่ในบรรดาพี่น้อง แกเหลือพ่อผม ที่เป็นน้องคนเดียว ที่ยังมีชีวิตอยุ่
การคุยกับป้า เมื่อวาน ทำให้ผมรู้ว่า เมื่อไหร่ก็ตาม ที่เรารู้สึกว่า โลกเหลือเราไว้ แค่คนเดียว มันหดหู่มาก นะครับ
ป้าผม แกคิดถึง ลุงๆป้าๆ ที่จากแกไปแล้ว อยู่ตลอด อยากเห็น อยากไปหา อยากรุ้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง
ผมก็ได้แต่ ปลอบป้า ไปตามเรื่อง ตามราวครับ ชวนคุยนอกเรื่องบ้าง

เราคุยกันมา สักพัก ไม่รู้ทำไม ผมถึงคุยไปถึง ย่าของผม
เกริ่นก่อน ว่า ย่า ผมแกตายไปหลายสิบปีแล้วครับ ย่าเลี้ยงผม กับน้องมาตั้งแต่ผมเกิด
สอนให้หุงข้าว ทำกับข้าว พาไปวัดทุกวันพระ ฟังเทศน์ สอนให้ใส่บาตร กรวดน้ำ สอนให้ประหยัด อดทน ฯลฯ
แต่ ตอนที่แกตาย ผมไม่ได้อยู่ดูใจ แก เพราะ ตอนนั้นผมไปเรียนอยู่ต่างจังหวัด
ผมแค่ ได้ทัน กลับมาเผา แล้วก็บวชหน้าไฟให้แก แทนครับ

ตอนนั้น พอคุยกับป้า ถึงเรื่อง ย่าของผม ผมก็รู้สึกเหมือนเสียงตัวเองสั่นๆ ครับ
น้ำตาก็รื้นขึ้นมา แต่ก็เก็บอาการไว้ แล้วผมก็เส ไปเรื่องอื่น ซะก่อน กลัวป้าแก จะตกใจครับ

เคยอ่าน กระทู้นึง ในพันทิป เขาบอกว่า

" ไม่ว่าจะนาน แค่ไหน คนที่ เรารัก ก็ไม่เคยจากเรา ไปไหน
แม้เราจะไม่ได้เห็นเขา แต่เขายังอยู่ อยู่ใน ความทรงจำ ของเรา "

จนวันนี้  ผมก็เชื่อ แบบนั้น เหมือนกัน
ย่าผม ตายไปตั้งนานแล้ว นานจน บางครั้ง ผมก็ลืม นึกถึงแก ไปแล้วด้วย
แต่เรื่องเมื่อวาน ทำให้ผมรุ้ว่า แกไม่ได้ไปไหน แกอยู่ในใจ ผม แม้มัน จะลึกมาก ก็ตาม

คุณล่ะ มีคนที่ทำให้ คุณน้ำตาไหล ออกมาเอง ทั้งๆ ที่ไม่ตั้งใจ แบบนี้ บ้างหรือเปล่าครับ