เมื่อทหารเอนเอียงไปทาง กปปส ถ้ามีการรบแตกหัก รัฐบาลไม่มีทางชนะแน่นอน แต่ทหารก็เลือกที่จะให้มีการเจรจา เพราะปฏิวัติก็ไม่จบ
ยิ่งรอนานรัฐบาลยิ่งเสียคะแนนจากเรื่องจำนำข้าวที่ชาวนายังไม่ได้เงิน จำเป็นต้องรีบเจรจาแม้จะต้องมีนายกคนกลาง
ขณะที่มวลชน กปปส เริ่มแผ่วลงเพราะยืดเยื้อยังมองไม่เห็นทางชนะ แม้จะบอกว่าไม่เจรจา แต่เมื่อทหารไม่เอาด้วยก็ต้องยอม
สถานการณ์บีบให้ทั้งสองฝ่ายต้องเจรจา โดยคนที่ทั้ง 2 ฝ่ายรับได้ คือ สุรเกียรติ์ เสถียรไทย ข้อดีก็คือหยุดความขัดแย้งได้ (ชั่วคราว?)

ผมคิดว่าไม่น่าเกิน 2 เดือน น่าจะตกลงกันได้ โดยมีนายกคนกลางชื่อ สุรเกียรติ์ เสถียรไทย ซึ่งเข้ามาปฏิรูปพอเป็นพิธี
ประมาณ 1 ปี แล้วก็เลือกตั้งใหม่เหมือนเดิม ความผิดต่างๆก็เลิกกัน ถือว่าเสมอกันไป (แต่ กปปส คงไม่พอใจในเกมส์ที่คิดว่าชนะแน่ๆ)
ซึ่งก็เหมาะสมกับสังคมประณีประนอมแบบไทยๆ เพราะในแง่ของฐานเสียงนั้นทั้ง 2 ฝ่าย มีพอๆกัน การจะเอาชนะแตกหัก
ย่อมต้องมีการสูญเสียมากมาย ทุกฝ่ายยังไม่พร้อมจะเห็นเหตุการณ์นั้น

สำหรับผมมองว่าเป็นการสู้กันของระบอบเก่ากับระบอบใหม่เท่านั้น ซึ่งระบอบใหม่แค่ดูเหมือนประชาธิปไตยมากกว่านิดหน่อย
แต่ยังไม่ใช่ความหวังของประชาชนหรือประชาธิปไตยทั้ง 2 ฝ่าย ประชาชนยังต้องรอการปฏิรูปต่อไป ซึ่งต้องอดทนและต้องใช้เวลานาน