เรื่องราวนี้เกิดขึ้นมาเมื่อหลายเดือนก่อน ในวันที่ผมต้องออกไปหาโลเคชั่นเพื่อถ่ายทำหนังสั้นเรื่องหนึ่ง เป้าหมายของเราอยู่ที่สวนลุมพินี เนื่องจากการเดินทางที่สะดวกและให้กับออฟฟิศของเพื่อนผมซึ่งเป็นหนึ่งในทีมงานของโปรเจคนี้

จริงๆแล้วผมไม่ค่อยได้มีโอกาสไปสวนสาธารณะบ่อยนัก โดยมักจะหาข้ออ้างเรื่องเวลาบ้างหรือไม่ก็สภาพดินฟ้าอากาศบ้าง เพื่อกลบเกลื่อนความขี้เกียจของตัวเอง ครั้งนี้เลยถือว่าโชคดีที่งานบังคับให้เราต้องมา ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าการมาสวนสาธารณะครั้งนี้มันจะทำให้ได้อะไรไปมากกว่าแค่เรื่องงาน



ลืมบอกว่าผมไปช่วงสายๆของวันอาทิตย์ครับ คนที่สวนลุมไม่ได้มาเยอะมากอย่างที่คิดไว้ตอนแรก (หวังว่าคงไม่ใช่เหตุผลเดียวกับผม ^^) ขณะเดินเข้ามาด้านใน นอกจากภาพคนเดิน หรือวิ่งออกกำลังกายที่เรามักจะเห็นกันชินตากันแล้ว ผมก็ได้เห็นครอบครัวน่ารักครอบครัวหนึ่งครับ เป็นครอบครัวชาวต่างชาติที่คงพากันมาเดินเล่น ไม่แน่ใจว่าเค้ามาเป็นครั้งแรกรึเปล่า แต่ที่แน่ๆผมคิดว่ามันดีกว่าการพาลูกไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าแน่นอนครับ ที่สำคัญผมว่ามันน่าจะเป็นการสร้างความผูกพันในครอบครัวได้ดีทีเดียวครับ



การมาสวนสาธารณะ สิ่งที่เราจะเห็นมากที่สุดก็คือคนไม้ ใบหญ้า ผมว่าเวลาคนเราเหนื่อยๆ เครียดกับงานนั้น สีเขียวเป็นอีกสีที่ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายได้เป็นอย่างดี ผืนหญ้าแผ่นใหญ่ด้านหน้าที่มีต้นไม้สูงใหญ่โอบกอดเป็นฉากหลังอยู่ มันช่างเย้ายวนให้ผมลงไปนอนเกลือกกลิ้งเสียนี่กะไร

มาถึงตรงนี้เรื่องงานยังไม่ค่อยได้เท่าไหร่เลยครับ แต่ไม่รู้ทำไมใจมันอิ่มแบบบอกไม่ถูก ในใจก็นึกถึงคนที่บ้านว่าอยากให้เค้ามาด้วยจัง อยากให้เค้ามาสัมผัสบรรยากาศแบบนี้ด้วย บางทีเรานั่งทำงานในห้องสีเหลี่ยมทั้งวัน อยู่ในตึกที่เปิดแอร์ทั้งตึก มีเพื่อนเป็นหน้าจอคอมพิวเตอร์บ้างหรือหน้าโทรศัพท์มือถือบ้าง โลกในมือมันอาจดูเหมือนกว้างขึ้นก็จริง แต่โลกในชีวิตจริงมันกลับดูแคบลงไปถนัดตา...



สำรวจโลเคชั่นใกล้เสร็จแล้ว ก่อนกลับแวะนั่งพักกันตรงลานกว้างใกล้ประตูทางออก เหมือนฉากถูกจัดไว้แต่ไม่ใช่...ที่ม้านั่งด้านตรงข้ามซึ่งเหมือนถูกแบ่งฝั่งด้วยต้นไม้ใหญ่กลางลาน ผมได้พบกับสองครอบครัวที่มีความต่างที่เหมือนกัน ฝั่งซ้ายคุณพ่อลูกอ่อนกำลังป้อนข้าวให้ลูกในรถเข็นพร้อมรอยยิ้มของผู้เป็นพ่อ ฝั่งขวาชายไวกลางคนกำลังป้อนผลไม้ให้คุณแม่วัยชราอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้ฝั่งนี้จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มจากลูกชายแต่ผมเชื่อว่าคุณยายท่านนั้นคงยิ้มกว้างในใจอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

ความสุขมันอยู่รอบตัวเราจริงๆนะครับ แต่ถ้ายังหาไม่เจอ ลองไปที่สวนสาธารณะใกล้บ้านดูนะครับ ^^