หลับ คือ ตาย
ตื่น คือ เกิด
ดังนั้น ทุกการตื่น จึงเป็น ทุกสิ่งใหม่ ใหม่ในตัวมันเองในห้วงขณะนั้น
เพียงแต่ว่า คุณจะชักพามัน ความใหม่นั้น ไปในวิถีทางใด ระหว่าง ความเคยชิน กับ การตระหนักรู้ และติดตามค้นหา ความจริงใหม่ๆ
ความเคยชิน หลายคนอิงกับมัน เพราะเชื่อว่า มันคือความถูกต้อง ปกติ มั่นคง หรือปลอดภัย
ความเคยชิน อย่างดีก็แค่สร้างความเหมือนกลืนกลายไปกับผู้คน หรือ ตัวคุณเองให้ยึดเกาะ
ความเคยชิน อย่างเลวก็คือ การตายซาก ทั้งเป็น ของซอมบี้ ที่ไม่อยากรู้ร้อนรู้หนาว ต่อ มหัศจรรย์ของวันคืนที่น่าชื่นชม อย่างไร?
เมื่อร่างกายเคลื่อนไหว เจตจำนงก็บังเกิด ตามติด และความทุกข์ก็เกิดขึ้นที
ทุกข์ในตัวมันเอง คือ ระยะเปลี่ยนผ่าน เพื่อ การเปลี่ยนผ่าน มันมีภาวะพลวัตของการกระทำ จากจุดหนึ่งไปสู่จุดหนึ่ง เรื่อยไป
มันทำงานสอดคล้องกับเจตจำนงของบิ๊กแบง หรือ การขยายตัวของจักรวาล และการคัดสรรจากธรรมชาติ
หรือแม้กระทั่งจะเรียก อิทัปปัจจยตา
คุณไม่รู้ว่า ทำไมจึงมีมนุษย์ ซึ่งเป็นแค่ฝุ่นในมหาจักรวาลอันกว้างใหญ่
และการที่คุณสามารถมีความสำนึกรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของจักรวาลนี้ได้ จึงเป็นสิ่งที่น่าทึ่ง
เราอาจต้องถามบ้างว่า สถานะของเราคืออะไร? และชีวิตนั้นแท้ที่จริงสั้นยิ่งนักเมื่อเทียบกับอายุของสิ่งที่พวกเขาบรรจุอยู่
ดังนั้น คำถามที่เผชิญหน้า จึงเป็นว่า มนุษย์เกิดขึ้นเพื่ออะไร? ...ไม่ใช่คำถามเชิงสังคมที่สัมพัทธ์กับการงานอาชีพแต่อย่างใด
คนเราไม่ควรมีชีวิตที่ทำแต่งาน ซึ่งเป็นสิ่งประดิษฐ์เพื่อทำให้สังคมดำรงอยู่เท่านั้น
งานที่ดี ต้องไม่มากเกินกว่า การที่จะต้องมีเวลาชื่นชมในมหัศจรรย์ของชีวิต ธรรมชาติ และค้นหาความจริง
ความเหลื่อมล้ำอาจถือเป็นบาปที่มนุษย์ด้วยกันสร้างขึ้น เพื่อใช้คนอื่นเป็นเครืองมือทางอำนาจเหนือกว่าของคนอีกกลุ่มหนึ่ง
และความรักได้เหือดแห้งไปมาก เนื่องจาก การลดทอนตัวเองเป็นแค่วัตถุที่ดิ้นรนในท่ามกลางความโลภ
ที่จริง ชีวิตนั้นง่าย แต่ผู้คนได้หลงไปในวิถีทางที่ยุ่งยาก ซับซ้อน จึงทำให้พลาดจากเป้าหมายและติดกับดักตนเอง
การสร้างคนรุ่นใหม่ จึงต้องสอนให้รู้จักความจริงในธรรมชาติ การพึ่งตนเองได้และการเคารพในความแตกต่างระหว่างบุคคล
รวมถึงการรู้จักรักตนเอง อย่างเข้าถึงราก บนพื้นฐานความเป็นมนุษย์ที่มีเหมือนกัน อย่างไร?
บันทึกวันนี้
ตื่น คือ เกิด
ดังนั้น ทุกการตื่น จึงเป็น ทุกสิ่งใหม่ ใหม่ในตัวมันเองในห้วงขณะนั้น
เพียงแต่ว่า คุณจะชักพามัน ความใหม่นั้น ไปในวิถีทางใด ระหว่าง ความเคยชิน กับ การตระหนักรู้ และติดตามค้นหา ความจริงใหม่ๆ
ความเคยชิน หลายคนอิงกับมัน เพราะเชื่อว่า มันคือความถูกต้อง ปกติ มั่นคง หรือปลอดภัย
ความเคยชิน อย่างดีก็แค่สร้างความเหมือนกลืนกลายไปกับผู้คน หรือ ตัวคุณเองให้ยึดเกาะ
ความเคยชิน อย่างเลวก็คือ การตายซาก ทั้งเป็น ของซอมบี้ ที่ไม่อยากรู้ร้อนรู้หนาว ต่อ มหัศจรรย์ของวันคืนที่น่าชื่นชม อย่างไร?
เมื่อร่างกายเคลื่อนไหว เจตจำนงก็บังเกิด ตามติด และความทุกข์ก็เกิดขึ้นที
ทุกข์ในตัวมันเอง คือ ระยะเปลี่ยนผ่าน เพื่อ การเปลี่ยนผ่าน มันมีภาวะพลวัตของการกระทำ จากจุดหนึ่งไปสู่จุดหนึ่ง เรื่อยไป
มันทำงานสอดคล้องกับเจตจำนงของบิ๊กแบง หรือ การขยายตัวของจักรวาล และการคัดสรรจากธรรมชาติ
หรือแม้กระทั่งจะเรียก อิทัปปัจจยตา
คุณไม่รู้ว่า ทำไมจึงมีมนุษย์ ซึ่งเป็นแค่ฝุ่นในมหาจักรวาลอันกว้างใหญ่
และการที่คุณสามารถมีความสำนึกรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของจักรวาลนี้ได้ จึงเป็นสิ่งที่น่าทึ่ง
เราอาจต้องถามบ้างว่า สถานะของเราคืออะไร? และชีวิตนั้นแท้ที่จริงสั้นยิ่งนักเมื่อเทียบกับอายุของสิ่งที่พวกเขาบรรจุอยู่
ดังนั้น คำถามที่เผชิญหน้า จึงเป็นว่า มนุษย์เกิดขึ้นเพื่ออะไร? ...ไม่ใช่คำถามเชิงสังคมที่สัมพัทธ์กับการงานอาชีพแต่อย่างใด
คนเราไม่ควรมีชีวิตที่ทำแต่งาน ซึ่งเป็นสิ่งประดิษฐ์เพื่อทำให้สังคมดำรงอยู่เท่านั้น
งานที่ดี ต้องไม่มากเกินกว่า การที่จะต้องมีเวลาชื่นชมในมหัศจรรย์ของชีวิต ธรรมชาติ และค้นหาความจริง
ความเหลื่อมล้ำอาจถือเป็นบาปที่มนุษย์ด้วยกันสร้างขึ้น เพื่อใช้คนอื่นเป็นเครืองมือทางอำนาจเหนือกว่าของคนอีกกลุ่มหนึ่ง
และความรักได้เหือดแห้งไปมาก เนื่องจาก การลดทอนตัวเองเป็นแค่วัตถุที่ดิ้นรนในท่ามกลางความโลภ
ที่จริง ชีวิตนั้นง่าย แต่ผู้คนได้หลงไปในวิถีทางที่ยุ่งยาก ซับซ้อน จึงทำให้พลาดจากเป้าหมายและติดกับดักตนเอง
การสร้างคนรุ่นใหม่ จึงต้องสอนให้รู้จักความจริงในธรรมชาติ การพึ่งตนเองได้และการเคารพในความแตกต่างระหว่างบุคคล
รวมถึงการรู้จักรักตนเอง อย่างเข้าถึงราก บนพื้นฐานความเป็นมนุษย์ที่มีเหมือนกัน อย่างไร?