กลับมาพบกันในสัปดาห์นี้อีกครั้งหลังหายกันไปเกือบ 2 อาทิตย์นะครับ

เช่นเคย ใครอยากคุยเนื้อหาหลังจากตอนนี้ รบกวนอย่าลืมใส่แท็ก Spoil นะครับ






เปิดตอนมาที่ฉากบักแว่นนั่งดูภาพถ่ายงานเทศกาลเอโสะโนที่เพื่อนถ่ายไว้


ตามด้วยฉากทวนสัญญาว่าจะไปเที่ยว (เดท) กันสองคนกับอากิ

เขินใส่กันแบบนี้แล้วน่ารักดีแฮะ


บักแว่นฟินแตกหลังอากิบอกว่าจำสัญญาได้และรอวันที่จะได้ไปเที่ยวด้วยกันอยู่

นี่คือความน่าสมเพชของลูกผู้ชายที่กำลังมีความรักสินะ


แต่พอตกดึกปิดไฟนอนก็คิดมากเรื่องคำพูดของเตี่ยอยู่เหมือนเดิม



*หมายเหตุ - ตรงนี้มีตัดฉากที่ผมชอบออกไปฉากหนึ่งด้วยแฮะ เป็นฉากสั้นๆ แต่สื่อความไม่ลงรอยกันในครอบครัวบักแว่นได้ชัดมาก คือหลังจากบักแว่นกลับมาถึงหอหลังออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็รีบไปหยิบเอามือถือในล็อคเกอร์ออกมาดู ก็เจอเพื่อนๆ ส่งเมล์แสดงความเป็นห่วงเข้ามาเพียบ ในจำนวนนั้นมีเมล์ที่แม่ส่งมาถามว่ากลับถึงหอเรียบร้อยดีมั้ย พ่อเค้าเป็นห่วงอยู่นะ นานๆ ทีโทรกลับมาบ้านบ้างก็ได้นะ ผลคือบักแว่นตีหน้าเครียด กดลบเมล์ที่แม่ส่งมาทิ้งทันที



วันรุ่งขึ้น ในห้องเรียนมีประกาศเรื่องทีมเบสบอลโรงเรียนเอโสะโนได้ผ่านเข้าไปเล่นในระดับฮอกไกโด


ถ้าได้เข้าไปถึงรอบชิงชนะเลิศ ก็จะได้หยุดไปเชียร์ถึงซัปโปโรกันทั้งโรงเรียน

เพื่อนๆ ดี๊ด๊ากันยกใหญ่ หันไปบอกบักแว่นว่าถ้าได้ไปจริงก็ช่วยเป็นไกด์นำเที่ยวที

มีแต่อากิคนเดียวที่มีสีหน้าหมองอย่างเห็นได้ชัด


ตัดไปทางด้านพิธีเปิดการแข่งขันเบสบอลทั่วฮอกไกโด

ภาพฉายให้เห็นโคมาบะกับทีมเบสบอลเอโสะโนด้วย


ด้านชมรมขี่ม้าเองก็ได้อาจารย์ใหญ่มารับหน้าที่เป็นที่ปรึกษาชมรมชั่วคราวเนื่องจากอ.นากาจิมะลาป่วยกะทันหัน


และนี่คือสภาพของอ.นากาจิมะผู้ลาป่วยเพราะตรอมใจที่บรรดาลูกสาวสุดที่รัก (น้องชีสทั้งหลาย) โดนคนใจร้ายตบไปทั้งโรงบ่ม

...แน่นอนว่าโดนตัดไปในภาคอนิเมเช่นกัน


อาจารย์ใหญ่อนุญาตให้พักชมรมได้เพราะอยากให้ม้าพักผ่อน พร้อมแนะนำสถานที่เที่ยวชื่อ "ศาลเจ้าโอเอโสะ" ที่ขึ้นชื่อเรื่องมีแผ่นป้ายอธิษฐานรูปม้าให้คนที่มาสักการะใช้เขียนขอพรด้วย

บักแว่นเลยถือโอกาสชวนอากิจังไปเที่ยวศาลเจ้าโอเอโสะด้วยกัน ทำเอาอากิจังถึงกับยิ้มหน้าบานไปเลย


ฉากนี้ยังไงก็ชอบในภาคมังงะมากกว่าแฮะ...


ฉากโทคิวะโดนบรรดาแม่สื่อแม่ชักประจำหอหญิงทำคอมโบประสาน 5 Hits รวดฐานทำตัวเป็นก.ข.ค.ไม่ดูบรรยากาศ

ทำออกมาได้ทรงพลังปนเงิบดีแฮะ


ภาพบรรยากาศบางส่วนภายในศาลเจ้าโอเอโสะ


บักแว่นกับอากิแอบเขินเพราะมาเที่ยวด้วยกันสองต่อสองเป็นครั้งแรก


แล้วก็ถึงกับเงิบแตก เมื่อประดาเพื่อนๆ และรุ่นพี่จากชมรมขี่ม้าดันมาที่ศาลเจ้ากันทุกคน


แผ่นป้ายอธิษฐานรูปม้า ของขึ้นชื่อประจำศาล


กะหนุงกะหนิงกันซะจนรุ่นพี่อดหมั่นไส้ไม่ได้


ฉากคุยกันเรื่องอนาคตและความฝันระหว่างบักแว่นกับไอคาวะคุง


ป้ายอธิษฐานของบักแว่นกับอากิจัง

รูปประโยคอาจแตกต่างแต่เนื้อหาเหมือนกันเด๊ะว่า "ขอให้ทีมเบสบอลเอโสะโนชนะเลิศ"


เริ่มครึ่งหลังของตอนด้วยฉากบักแว่นกับเพื่อนช่วยกันเคลียร์สนามแข่งม้าบังเอย์ให้กลับไปเป็นที่ราบเหมือนเดิม



*หมายเหตุ - ตรงนี้ตัดฉากบักแว่นหัดขับรถไถดิน กับฉากบักแว่นแกล้งพูดสำเนียงฮอกไกโดล้ออากิจัง เลยโดนอากิจังโมโหไล่จิกไปรอบๆ ไป


พักกินไข่ต้มไปพลางฟังถ่ายทอดการแข่งเบสบอลของพวกโคมาบะทางวิทยุไปพลาง


ทั้งชมรมดีใจกันใหญ่เมื่อทีมเบสบอลเอโสะโนเอาชนะไปได้ด้วยคะแนน 6 - 1

มีแต่อากิคนเดียวที่ยิ้มแบบหมองๆ ไม่เปลี่ยน


กลับเข้าห้องเรียนมาเรียนวิธีผูกเชือกคล้องหัววัว (ไม่ใช่สนตะพายที่คล้องจมูกวัวนะ)


ระหว่างเรียน อาจารย์ก็ดันเปิดถ่ายทอดสดการแข่งรอบต่อไปของทีมเบสบอลให้เป็น BGM ประกอบฉาก

ผลคือชั่วโมงนี้ไม่เป็นอันเรียนกันตามระเบียบ


โดยทีมที่เจองวดนี้เป็นถึงทีมที่เคยได้ไปแข่งโคชิเอ็น (สนามแข่งเบสบอลระดับม.ปลายทั่วประเทศ) มาแล้ว

การแข่งเป็นไปอย่างดุเดือดและยากลำบาก ก่อนที่ทีมเอโสะโนจะเอาชนะไปได้แบบฉิวเฉียดที่สุด

งานนี้เลยได้เข้าไปเล่นถึงรอบเซมิไฟนอลทั่วฮอกไกโด ซึ่งถ้าชนะอีกสองครั้งก็จะได้ไปแข่งที่โคชิเอ็นซึ่งเป็นการแข่งใหญ่สุดของระดับม.ปลายแล้ว


แล้ววันแข่งรอบเซมิไฟนอลก็มาถึง

อากิกลับถึงบ้านปุ๊บก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ทักทายครอบครัวเสร็จก็แล่นตรงไปเปิดทีวีดูเลย


ด้านบักแว่นกับพวกที่อยู่หอที่โรงเรียนก็อยากดูถึงขนาดไปขอร้องอาจารย์ใหญ่ให้ช่วยขอร้องอาจารย์ที่คอยเฝ้าคอกวัว (ใช้กล้องวงจรปิดเฝ้า เผื่อตัวไหนคลอดลูกกะทันหันจะได้ไปช่วยทำคลอดได้ทัน) ขอใช้จอคอมในห้องเปิดทีวีดูการแข่งหน่อย


เปิดมาปุ๊บก็เจอป้ายคะแนนบอกว่าทีมเอโสะโนตามอยู่ 3 แต้มกันเลยทีเดียว

เนื่องจากคู่แข่งนอกจากเป็นทีมที่เคยได้ไปโคชิเอ็นมาก่อนแล้ว ยังดึงตัวนักกีฬามือดีๆ จากคันไซมาอยู่ด้วยมากมาย เรียกว่าเป็นคู่แข่งสุดหินอีกทีมทีเดียว


ระหว่างลุ้นกับการแข่งกันอยู่ ก็มีรายการวัวคลอดลูกเข้ามาแทรกเป็นระยะๆ

เล่นเอาบักแว่นโดนทารุณกรรมทางจิตใจจนถึงกับ Mind Break เลยทีเดียว (หลอนที่สุดก็ตอนต้องเก็บรกวัวนี่แหละ เหอๆๆ)


ด้านการแข่งของทีมเบสบอลเองก็ยังคงคู่คี่ผลัดกันนำผลัดกันตามอยู่เหมือนเดิม โดยเมื่อการแข่งดำเนินถึงเกมสุดท้าย ทีมเอโสะโนก็ตกที่นั่งลำบากขนาดหนักแม้จะเป็นฝ่ายทำแต้มนำอยู่ (5 - 4) เพราะพิชเชอร์ฝ่ายเอโสะโนขว้างเสียตลอดจนอีกฝ่ายได้วิ่งฟรียืนกันเต็มเบส

งานนี้เลยต้องหวังพึ่งโคมาบะทำสไตรค์ 3 คนรวดจนเกมเซ็ตเท่านั้นถึงจะชนะได้


ปล่อยรังสีอำมหิตซะแรงจนนึกว่าที่ลูกตาใส่หินนักปราชญ์ไว้รึมีตราอุโรโบรอสติดอยู่รึเปล่า


ขว้างชุดเดียวเก็บเอาต์ฝ่ายตรงข้ามไปได้ถึง 2 เอาต์ ทำเอาบักแว่นกับเพื่อนๆ เฮกันยกใหญ่


อากิจังเองก็ลุ้นไม่แพ้กัน


เหลือเอาต์สุดท้ายก็ได้เข้าไปแข่งรอบชิงแล้ว งานนี้ฝ่ายตรงข้ามเลยปล่อยมือตีระดับเทพของตัวเองออกมาชนกับโคมาบะ


โคมาบะขว้างสุดแรงพ่อแก้วแม่แก้วหวังเอาสไตรค์ให้ได้...แต่ฝ่ายตรงข้ามดันหวดได้ แถมยังแรงจนลูกลอยหวือออกไปไกลลิบอีก


แต่โชคดีที่ลูกไม่ได้ไปไกลถึงนอกสนาม แต่ลอยโด่งย้อยลงในสนาม ซึ่งถ้าหากผู้เล่นฝ่ายเอโสะโนรับได้ ก็จะนับเป็นเอาต์ครั้งที่ 3 ในเกมสุดท้าย และฝ่ายเอโสะโนก็จะชนะไปโดยปริยาย (เพราะแต้มนำอยู่ 5 ต่อ 4)


ทว่า...ลมเจ้ากรรมกลับพัดวูบมากะทันหัน วิถีตกของบอลเลยเปลี่ยนจนผู้เล่นฝ่ายเอโสะโนที่รอรับชิลๆ อยู่เคลื่อนไหวตามไม่ทัน

บอลจึงตกลงพื้นแทนที่จะตกลงสู่ถุงมือ ปล่อยให้ตัววิ่งทั้งหมดของฝ่ายตรงข้ามที่ประจำอยู่ทุกเบสวิ่งกลับเข้าโฮม พลิกล็อคชนะไปได้แบบไม่น่าเชื่อสุดๆ


ปวงชนชาวเอโสะโนที่ส่งใจไปเชียร์ถึงกับอึ้งกิมกี่


ประดานักกีฬาถึงกับทรุดอย่างหมดแรงที่ชัยชนะที่เห็นอยู่ชัดๆ กลับหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา


ชอบสีหน้าของโคมาบะในฉากนี้มาก ดูให้อารมณ์ช็อคแบบไม่รับรู้อะไรแล้วได้สุดยอดจริงๆ


บักแว่นกับอากิต่างสลดต่อความพ่ายแพ้ของเพื่อน


อีกฉากที่ชอบในตอนนี้ รุ่นพี่ที่รับลูกพลาดมาพนมมือขอโทษโคมาบะแล้วโคมาบะโค้งตอบ


แม้จะพ่ายแพ้ แต่เพื่อนๆ ทุกคนได้เห็นโคมาบะสู้ยิบตาจนพาทีมไปถึงรอบลึกได้ขนาดนั้นก็เกิดกำลังใจขึ้นมาว่าลองปีนี้ทำได้ขนาดนี้ ปีหน้าโคมาบะต้องพาทีมไปแข่งระดับประเทศโคชิเอ็นได้แน่


ตอนนั้นเองที่ทุกคนสังเกตว่าโคมาบะไม่ได้อยู่ในห้องด้วย แต่ทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร คิดว่าเจ้าตัวคงลาหยุดเฉยๆ เท่านั้น

ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่สังเกตเห็นสีหน้าหม่นหมองราวกับจะรู้อะไรบางอย่างของอากิ...


แล้วการแข่งขันของชมรมเบสบอลโรงเรียนการเกษตรโอเอโสะก็สิ้นสุดลงด้วยประการฉะนี้










ดูตอนนี้แล้วให้อารมณ์เหมือนดูการ์ตูนเบสบอลจริงๆ เลยแฮะ

เอาจริงๆ ตอนอ่านตอนนี้ทีแรกในภาคมังงะนั้นผมโคตรเบื่อเลยนะ ยังคิดเลยว่าเอาฉากแข่งเบสบอลมาใส่ซะยืดยาวตั้ง 3 ตอนรวดแบบนี้ทำไมกันหว่า แต่ลงเอยพอได้อ่านเนื้อเรื่องหลังจากนั้นแล้วก็เข้าใจขึ้นมาเลยว่าทำไมอ.ถึงลงทุนเขียนฉากโคมาบะกับชมรมเบสบอลถึงขนาดนี้ ซึ่งตอนนี้พอย้อนกลับมาดูเนื้อเรื่องตรงนี้อีกรอบในฐานะคนที่รู้เนื้อหาหลังจากนี้ไปแล้ว ก็ยอมรับเลยแฮะว่าพอรู้ถึงสิ่งที่จะเกิดต่อไปแล้ว มันทำให้เนื้อเรื่องตรงนี้ซึ้งขึ้นมาจริงๆ

สำหรับเนื้อเรื่องต่อจากนี้เป็นยังไงต่อนั้นผมคงบอกได้แค่สั้นๆ ตามภาพข้างล่างนี้ครับ