สวัสดีค่ะ

เรื่องเกิดประมาณเที่ยงคืนค่ะ คือเรากำลังเข้าบ้านปกติ คราวนี้เหล่ากรูเป็นประสาทไม่เปิดทางให้

บทสนทนาดังนี้ค่ะ

กรูเป็นประสาท : โบกไม้โบกมือ ให้ไปทางอื่นก่อน ((สีหน้าดุดันเหี้ยมเกรียม))
                        บอกให้มาใหม่อีกครึ่งชั่วโมง...

ตุ้ยนุ้ย : มีอะไรกันอ่ะคะ คือคอนโดเราอยู่ตรงนี้เอง ((คิดในใจว่า ขับปื๊ดเดียว ถ้าจะตายคงตายไปนานแล้ว))

กรูเป็นประสาท :  เข้าไม่ได้ ข้างในมีเรื่อง ไปวนทางอื่นครึ่งชั่วโมงไป!!!!!! ((แต่ไม่ได้แจ้งว่าเรื่องอะไร))

ตุ้ยนุ้ย :  ((สตั๊นท์ไป 3 วิ)) เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พอดีรีบกลับ

กรูเป็นประสาท :  จะเข้าก็เรื่องของมริงแล้วนะ เค้ามีเรื่องกันอยู่ โดนอะไรกูไม่รับผิดชอบนะ

ตุ้ยนุ้ย :  ((มองกระจกหลัง ได้แต่คิดในใจ)) อิสัส เวลาเกิดเรื่องอะไร มริงเคยรับผิดชอบ here ไรไหมสาสสสสสสสสสสสส

กรูเป็นประสาท :  ขอให้แม๊งตาย(โ)หงส์ ((เสียงลอยตามหลังมา))

ตุ้ยนุ้ย :  ((โผล่หัวไปแล้วบอกว่า)) ขอบคุณค่าาา สำหรับคำอวยพร
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอถอนหายใจดัง ๆ เหนื่อยจังกับม๊อบถ่อยพวกนี้ เหนื่อยมากเลยที่ต้องเข้าบ้านแล้วก็เจอกับอะไรแบบนี้ทุกวัน

จากเดิม เคยเข้าบ้าน เคยไปไหนมาไหน ปรื๊ดเดียวถึง ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า อ้อมไปอ้อมมาจนหลง

สุขภาพจิตเริ่มแย่มากมาย หิวข้าวจะไปไหนก็ไม่กล้า ((ระเบิดไม่เข้าใครออกใครนะค๊าาา))

บ้านอิฉันอยู่ใจกลางเมือง เคยสะดวกสบายทุกอย่าง ตอนนี้อิจฉาคนที่อยู่ชานเมืองมาก เมื่อไหร่คะที่จะจบ

อิฉันอดทน นับหนึ่ง สอง ซั่ม เป็นครั้งที่ร้อยแล้วกับความถ่อยเถื่อนที่เจอทุกวัน

สถานการณ์ตอนนี้ เลวร้ายลงทุกวัน ม๊อบที่เคยมีคน ก็ไม่มีมากเหมือนก่อน จะเดินไปแค่เซเว่นปากซอย

ยังคิดหนักเลยว่าจะถูกหวยมั๊ยหนอ พ่อก็แก่ แม่ก็ชรา ใครจะดูแลเค้า ชีวิตเหมือนแขวนอยู่เส้นบางๆ

มีใครบอกได้บ้าง ว่าจุดจบของม๊อบคืออะไร ทำเถอะค่ะ อิฉันทนไม่ไหวแล้ว จะเป็นบ้า :'(