" ความรู้ท่วมหัว"  อาจดูเว่อร์เกินจริงไปหน่อย แต่เรารู้สึกคล้ายๆแบบนี้เลยค่ะ
คือตอนนี้รู้สึกสับสนกับชีวิตตัวเองแบบสุดๆ ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะไปต่อทางไหนดี อยากรบกวนเพื่อนๆชวนแนะนำ เตือนสติหน่อยค่ะ

เราจบ ป.ตรี จากมหาลัยอันดับต้นๆของประเทศ พบจบแล้วก็ไปเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศ
ตอนนี้เราทำงานเป็นอาจารย์มหาลัยแห่งหนึ่งค่ะ เราบอกได้เลยว่าเราไม่ชอบการเป็นอาจารย์มากๆ
แต่ที่ต้องมาทำเพราะเราต้องใช้ทุนค่ะ จริงๆทุนจะหมดแล้วแต่ยังมองไม่เห็นอนาคตข้างหน้าเลยว่าจะทำอะไรต่อไป

งานอาจารย์ที่ทำอยู่ก็ไม่ชอบ จริงๆก็ไม่แน่ใจตัวเองว่าไม่ชอบเพราะอะไร เพราะตัวงานเองหรือเพราะองค์กร
เงินเดือนเราได้แค่ 15,000 ก่อนหน้านี้หัวหน้าพูดจาดิบดีว่าจะขึ้นและมีค่าสอนเพิ่มต่อชั่วโมงเพราะเป็นหลักสูตร inter
แต่สุดท้ายก็เป็นเพียงคำพูดลมๆแล้งๆที่ยังไม่เห็นว่ามันจะเกิดขึ้นได้อย่างไร

เราไปทำงานแบบคนซึมเศร้าทุกครั้ง บางทีก็จะร้องไห้ คืออยากจะลาออกมากๆ พูดตลอดว่าไม่ไหวแล้วกับการทำงานที่นี่
เราชอบค้าขาย เราขายของใน internet มาตั้งแต่ 7-8 ปีที่แล้วตอนที่ยังไม่ฮิตแบบตอนนี้
ช่วงที่เราค้าขาย เราได้รายได้เดือนละ 30,000-40,000 บาท แต่ตอนนั้นก้ต้องหยุดไปเพราะต้องไปเรียนต่อ
พอกลับมาก้มาเริ่มทำใหม่ แต่ก็ทำๆหยุดๆเพราะมีงานหลัก แต่เรากำลังจะเริ่มทำจริงจังอีกทีเพราะรู้สึกมีความสุขถึงแม้ว่าจะเหนื่อยมากๆ
แต่อย่างที่รู้ๆกัน ขายของใน net ตอนนี้เริ่มขาลงโดยเฉพาะของที่เราจะขายตอนนี้กระแสไม่ค่อยดีเราเลยยังไม่ทุ่มเท่าไร

พอสัญญาที่มหาลัยใกล้จะหมด เราเลยไม่รู้เลยค่ะว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป จะต่อสัญญาก็คงจะทำงานแบบขอไปที
ทำแค่พอให้คนอื่นมองว่าเราเก่ง พ่อแม่ภูมิใจว่าลูกบ้านนี้เป็นอาจารย์ ทำเพื่อให้ครอบครัวแฟนเราดูดีว่ามีสะไภ้เป็นถึงอาจารย์
แต่เราทำงานที่นี่เราไม่เคยอยากที่จะแสดงความสามารถเเราเลย เราไม่เคยตั้งใจเตรียมสอน เราไม่เคยทำตัวเป็นอาจารย์ที่ดี
เราเลยรู้สึกว่าเราไม่อยากทำงานที่เราพร่ำบ่น พร่ำด่าทุกวันแต่ยังแบมือเอาเงินเดือนจากเค้า
แต่ข้อดีของที่นี่คือเพื่อนร่วมงานเราดีมากๆทุกคน นี่เป็นเหตุผลเดียวที่เรายังไม่ลาออก

หรือจะให้เราไปสมัครงานที่เราชอบ เราก็รู้สึกว่าเราไม่มีความสามารถพอที่จะไปสู้คนอื่นๆที่เค้ามีประสบการณ์
เราสู้รุ่นน้องๆที่เพิ่งจบมาไม่ได้ สดกว่า ใหม่กว่า แถมเงินเดือนน้อยกว่าที่เราจะเรียกแน่ๆ
เพราะอย่างน้อยในประวัติการทำงานเราเรามีหน้าที่รับผิดชอบเยอะ แต่ในความเป็นจริงไม่ได้ทำอะไรขนาดนั้น
เราเองก็อายุ 30 แล้ว การจะไปสมัครงานในสายงานที่ไม่เคยมีประสบการณ์ก็ไม่รู้ว่าจะชนะคนอื่นยังไง เลยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าสุดๆ
จบโทเมืองนอกมาเพื่ออะไร เพื่อนๆที่จบ ป.ตรี ตอนนี้ได้เงินเดือน 3-40,000 กันไปหมดแล้ว แล้วเราล่ะ??

เราอยากกลับมาขายของในเนตค่ะ เราเชื่อว่าเราทำได้แต่อาจจะต้องใช้เวลาเพราะคู่แข่งเยอะ
แต่ลึกๆก็หวั่นๆเพราะสินค้าเรามันอยู่ในช่วงขาลงเราเลยกำลังศึกษาหาช่องทางอยู่ค่ะว่าจะทำยังไงดี
แต่ยังไงเราไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่นอนค่ะ เพราะเราขายของในเนตเรายอมรับเลยว่า เหนื่อยมาก แต่เรามีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเรายังคิดที่จะขายของอยู่ และต้องการขายส่งเป็นรายใหญ่ เราคิดเรื่องขายของในเนตทุกวัน
ยิ่งคิดยิ่งมีความสุข สนุกที่ได้ลองอะไรใหม่ๆ ไม่เคยท้อเลยเวลาเจอปัญหา และรู้สึกง่าการขายของในเนตเหมาะกับเราที่สุด
แต่ปัญหาก็คือ มันไม่ใช่อาชีพที่บ้านเราเชิดหน้าชูตาได้เลย คือเราไม่ได้ว่าคนขายของนะคะ เพียงแต่บ้านเรารับราชการ
คุณพ่อมีตำแหน่งใหญ่โต มีพี่สาวที่จบป.เอก บ้านเราค่อนข้างมีฐานะค่ะ และพ่อแม่พยายามให้เราเรียกเอกได้เราปฏิเสธ

แต่การทำงานที่นี่เราค้นพบอย่างนึงว่า เราไม่ชอบงานเอกสาร เราไม่ชอบงานที่ต้องให้คนมาสั่งให้เราทำอะไร
เราไม่ชอบให้ใครมาบอกเราว่าเราจะทำงานที่นี่ต่อไปได้หรือไม่ ..... แต่เราชอบงานที่เราได้คิดเอง ทำเอง สั่งตัวเอง
ทำเงินให้ตัวเองไม่ได้ทำงานเพื่อให้ใคร .... นี่คือเราเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่าคะ

ตอนนี้ระหว่างรอสัญญาหมด ( ซึ่งกำลังจะหมดอีกเดือนสองเดือนนี้ ) เราพยายามหาตัวเองอยู่ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป
อยากจะขอคำแนะนำจากเพื่อนๆหน่อยค่ะว่าเราควรทำยังไงดี

ขอบคุณค่ะ