สวัสดีคับ เรื่องมีอยู่ว่าผมกับแฟนคบกันมาประมาณ 7 เดือนแล้วคับ
แรกรัก น้ำต้มก็ว่าหวานดังสุภาษิตได้กล่าวไว้แหละคับ
แรกๆมันอะไรๆก็เป็นสีชมพูมีความสุขไปทั้งนั้นแหละคับ
เมื่อเวลาผ่านไป อะไรๆที่เปลี่ยนแปลงก็ทำให้ผมแปลกใจคับ
หลายครั้งผมอาจจะรู้สึกไปเองจริงๆก็ได้คับ คิดไปเองอ่ะคับ
ผมเคยถามว่า ทำไมเธอไม่เหมือนเดิม คำตอบที่ผมได้รับคือ ช่วยอยู่กับปัจจุบันได้มั้ย ทำไมต้องเอาไปเทียบกับแต่ก่อน

เรื่องการคุยโทรสับกัน แต่ก่อนเฟสไทม์กันทุกวัน วันละนานๆ ไม่ก็คุยกันวันละนานๆ ไม่รู้คับว่ามีเรื่องอะไรให้คุย ผมชอบฟังเค้าเล่าโน่นนี่คับ เพราะผมเป็นคนคุยโทรสับไม่เก่ง ผมก็มีเล่าเรื่องของผมบ้างคับ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เวลาในการคุยก็น้อยลง เฟสไทม์ไม่มีเลย เหตุผลที่ได้คือ ทำไมคู่อื่นๆเค้าไม่ได้คุยกันทุกวันเค้ายังรักกันได้เลย และเค้าก็บอกผมว่าเค้าไม่ชอบคุยโทรสับ ผมก็อึ้งสิคับ แล้วแต่ก่อนนี้ล่ะ?? ผม งง คับ ก็กลายเป็นย้อนได้คำตอบเดิมคือ ช่วยอยู่กับปัจจุบันได้มั้ย ผมยิ่ง งง คับ??

สิ่งที่ผมคิดได้คือ ตอนก่อนหน้านี้เราต่างเรียนอยู่มั้งคับ มันก็เลยจะว่างๆซะหน่อย เลยมีเวลาเยอะ แต่ตอนนี้เค้าฝึกงานคับ ส่วนผมเริ่มฝึกหลังเค้าหนึ่งเดือน ผมว่าตอนนั้นผมอาจจะเข้าใจอะไรมากขึ้นก็ได้เมื่อได้อยู่จุดนั้น

เค้ายืนยันและทำให้ผมมั่นใจมาตลอดคับว่าเค้ายังรักผมเหมือนเดิม
เค้าบอกมันอาจจะไม่ต้องพูดออกมาเป็นคำพูดตลอดก็ได้ แค่รู้ว่าเรารักกันก็พอ
บางทีคนเรามันก็ต้องการหรือป่าวคับกับการแสดงออก แต่ไม่ใช่ว่าเค้าจะไม่ทำเลยนะคับ
ก็ยังคนมีอยุ่ แต่มันไม่ได้หวาน ไม่ได้กุ๊กกิ๊กเหมือนก่อนมั้งคับ

บางครั้งก็ทำให้ผมคิดว่าความใส่ใจทำไมมันดูน้อยลงจังในรายละเอียดต่างๆที่เค้าเคยทำเคยใส่ใจ

ผมอยากถามเพื่อนๆว่า ความรักในรูปแบบของผู้ใหญ่/วัยทำงานเค้าเป็นยังไงกันคับ?
มีใครเป็นแบบนี้บ้างมั้ยคับ?? หรือผมง๊องแง๊งงอแงจนเกินไป??