วันที่ 14 ก.พ. เวลาประมาณ 10.45 น.

เราได้ไปเข้าห้องน้ำที่ชั้น M (รึเปล่า? ที่เป็นชั้นทางเชื่อม BTS) ฝั่งที่จอดรถ
ขณะเข้าห้องน้ำเพิ่งโทรคุยกับเพื่อนเสร็จพอดี เลยบังเอิญวางมือถือไว้บนกล่องทิชชู่ นึกได้อีกทีตอนเดินออกมาแล้ว
พอรู้ตัวว่ามือถือหาย (ด้วยความสะเพร่าของตัวเองแท้ๆ) ก็เกิดอาการ panic ตัวสั่น มือสั่น ปากสั่น หน้ามืดตามัว
คิดว่าแย่แน่ๆ หายชัวร์ๆ เพราะคนเข้าต่อเยอะมาก วันนั้นที่พารากอนคนเยอะมากจริงๆค่ะ

เราวิ่งกลับเข้าไปหาในห้องน้ำ ขอเข้าไปเช็คในห้องที่เราเคยเข้า ไล่ถามคนในนั้น
แต่คนเยอะจนจับต้นชนปลายไม่ถูก เคว้งคว้างมาก แต่สุดท้าย เราก็ได้คืนค่ะ

จากนี้เราจะขอเรียงลำดับขอบคุณเป็นคนๆไปเลยนะคะ    
ในวันนั้น เราคงลำบากแน่ๆ ถ้าไม่มีพวกเขา

1. พี่แม่บ้านในห้องน้ำ-เป็นคนพม่า ถึงจะสื่อสารติดๆขัดๆ แต่เค้าอยู่ข้างเราตลอด ตอนเราตามหามือถือและไล่ถามคนในห้องน้ำ
พี่เขาพยายามอธิบายหลายๆอย่างให้เราฟัง แนะนำให้เราทำนู่นนี่ ต้องไปติดต่อที่นั่นที่นี่ ตอนที่เราสติกำลังกระเจิง ขอบคุณมากค่ะ

2. พี่ผญ.เดรสลายดอกไม้ – เป็นคนที่อยู่ในห้องน้ำ เขาเดินมาหาเรา บอกว่าเห็นคนเก็บมือถือได้
อีกทั้งช่วยบอกลักษณะของคนเก็บและยืนยันให้ว่าที่เห็นคือมือถือที่เรากำลังตามหาจริงๆ ขอบคุณนะคะ

3.พี่ยามหญิงที่ประตูที่จอดรถ – หลังจากหาในห้องน้ำแล้วไม่มีวี่แววว่าจะเจอ เราเลยเดินออกมาเคว้งคว้างข้างนอก
ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี เลยไปถามพี่ยามว่า "เห็นผู้หญิงคนนั้นมั้ยคะ" (ถามมึนมาก ใครจะไปตอบได้)
พี่แม่บ้านเลยช่วยบอกให้ว่าหามือถืออยู่
พี่ยามก็ อ๋อ เมื่อกี้มีคนเหมือนจะตามหาเจ้าของอยู่นะ  ให้เราลองไปถาม lost&found ดู เผื่อจะเจอ

แต่ตอนนั้นเราสติแตก คิดไรไม่ออก ไอ้ lost&found นี่อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ มึนนนนนนน  เดินต่อไม่ถูก
ยืนยังจะไม่ไหว เลยขอร้องพี่ยามไป

"พี่คะ หนูไม่รู้อะไรแล้ว ช่วยพาเดินไปได้มั้ยคะ"  
"ไม่ได้หรอกน้อง พี่ต้องประจำที่ ถ้ามีคนมาตรวจ พี่จะแย่"  

เราก็เข้าใจค่ะ หน้าที่มันละทิ้งไม่ได้ (แต่ก็น้ำตาปริ่มละ )

ทันใดนั้น พี่ยามก็มาจูงเราเดินไป "ปะๆ ไม่เปนไรนะ เดี๋ยวก็เจอ พี่ว่าเห็นเค้าเดินไปทางนั้น อาจจะไปฝากเคาเตอร์ info ก็ได้"  
ฮือออออ น้ำตาแตก เดินกอดพี่ยามตลอดทาง สุดท้ายก็เจอ มีฝากไว้ที่เค้าเตอร์ information ที่ชั้นนั้นจริงๆ

4. เจ้าหน้าที่ information – ได้ถามลักษณะของมือถือเราอย่างละเอียดเพื่อยืนยันว่าเป็นเจ้าของจริงๆ
พอเค้ามั่นใจว่าเราคือเจ้าของเค้าก็ให้เรามา ขอบคุณที่เก็บไว้ให้ค่ะ

5.คนที่เก็บได้-ขอบคุณมากๆค่ะ ขอบคุณจริงๆ เราไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร จนท.บอกว่าพอฝากมือถือไว้ คุณก็เดินไปเลย
คุณเป็นคนดีมากๆ มากมากกกกกกกกกกกกกกก เราโชคดีมากที่คนเข้าห้องน้ำต่อคือคุณค่ะ
คือในห้องน้ำมันเป็นที่ลับตาคน ไร้กล้องวงจรปิด ใครทำอะไรก็ทำได้ แต่คุณอุตส่าห์เก็บออกไปให้ ทั้งๆที่จะปล่อยทิ้งไว้ไม่สนใจหรือเอาไปเองเลยก็ได้
ขอบคุณมากๆค่ะ ถ้าคุณเล่นพันทิบ ช่วยติดต่อกลับหาเราด้วยนะคะ เราอยากตอบแทน จากใจจริง

สุดท้ายพอได้มือถือคืน พี่เดรสดอกไม้ก็มาหา มาถามเราว่าเจอแล้วใช่มั้ย ดีใจด้วยนะ ...ฮึกๆๆๆ ฮืออออออออ เจอแล้วค่ะ
แล้วเรา ก็ยกมือไหว้พี่เค้า ไหว้พนง.พารากอน ไหว้รอบทิศเป็นวงกลมเหมือนคนบ้าเลยค่ะ และสุดท้าย
ไหว้พี่ยามที่ไหล่เค้า กอดแน่นน้ำตาหยดแหมะ ขอบคุณที่เดินเป็นเพื่อนหนูนะคะ ถ้าไม่มีพี่หนูคงทรุดอยู่ตรงนั้น

สรุปแล้ว เราได้เจอพนักงานพารากอนที่ใจดีทั้ง 3 คน และเจอคนดีๆที่ช่วยเก็บมือถือและคนที่เป็นห่วงเราทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน
จึงอยากมาเล่าให้เพื่อนๆได้รู้กัน และให้พารากอนได้รับรู้ว่า พนักงานของคุณ น่ายกย่องมากค่ะ

เป็นประสบการณ์วาเลนไทน์ มือถือหายแล้วได้คืนที่ประทับใจมากค่ะ
คนไทยมีน้ำใจมีอยู่มากมายจริงๆนะคะ

ปล. หลายคนที่เราเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง บอกว่าโชคดีที่ลืมที่พารากอน ถ้าเป็นที่อื่นอาจไม่ได้คืน
เราขอเถียงว่า ไม่เสมอไปนะคะ  ไม่ได้เกี่ยวกับสถานที่เลยค่ะ
เพื่อนเราเคยทำมือถือหล่นที่สะพานลอยตอนออกไปทำงาน กว่าจะรู้ตัวก็ตอนเย็นแล้ว
ลองโทรเข้ามือถือตัวเองดู ปรากฏว่าคนเก็บขยะเก็บได้ สุดท้ายก็นัดแนะกันแล้วก็ได้มือถือคืน
เราเชื่อว่าคนดีมีอยู่ทุกที่ค่ะ  ^^

**ขออนุญาตแท๊กห้องแป้งนะคะ  เพราะคนที่เก็บได้เป็นผู้หญิง เผื่อเค้าจะได้เห็นค่ะ
ถ้าเพื่อนๆคนไหนคุ้นๆมือถือแบบนี้ หรือเพื่อนของคุณมาเล่าว่าเก็บมือถือได้
ช่วยถามให้เราหน่อยนะคะ ว่าเป็นแบบนี้รึเปล่า เราอยากติดต่อเจ้าตัวจริงๆค่ะ ขอบคุณค่ะ