เรื่องม่อยู่วา  เราสนิทกับเพื่อนคนนี้สมัยเรียร มหาลัย ชีวิตเรามีเพิ่ลสนิทมาหลายคน  แต่ก้ไม่มีไคที่เหมือนเค้าเลย  เรารักกันมาก อยู่ด้วยกัน ช่วยเหลือกันทุกอย่าง เราสัมผัสได้ว่าเค้าจริงใจกับเราขนาดไหน  แต่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก  พูดอะไรไม่ค่อยคิด พูดจาแรงๆ โดยเฉพาะกับเพิ่ลสนิท  และตัวเค้าเองก้เปนคนที่เซนซิทีฟง่ายมาก  เคิาก้ทนเรามาได้ตลอด  เราขอสารภาพนะ ว่าเราก้แอบรักเค้ามากกว่าคำว่าเพิ่ล  เค้าเปนคนสวย น่ารัก มีเสน่ห์  เปนคนดี  แตาก้ไม่ได้แสดงออกมามาก ต้องใช้ความเปนเพิ่ลกลบเกลื่อนไป อีกอย่างตัวเค้าก้มีแฟนแล้ว  เราก้ทำใจ ให้เปนแค่เพิ่ลกันก้พอ  ปี 1  ผ่านไปก้ยังไม่มีอะไร เปนช่วงเวลาที่ดีที่สุด  รักกันมากสุด  พอเริ่มขึ้นปี 2  อะไรหลายๆ อย่างเปลี้ยนไป  ดิฉันนิมรับว่า  วิชายากขึ้น งานมากขึ้น  ละดิฉันเปนคนอารมณ์เสียง่าย  เรื่องเรียน   เรื่องงานนี่ทุกอย่างจะต้องออกมาดี  วางแผนไรไว้ล่วงหน้าหมด  เลยบางทีอารมณ์เสียหงุดหงิดใส่เค้า  พูดจาแรงๆ  จนเค้าก้น้อยใจ และรู้สึกแย่  ดิฉันไม่รู้จะทำยังไง  ก้ไลน์ไปหาทุกวัน  เค้าพยายามทำตัวออกห่างมาเรื่อยๆ  ไปอยู่กับเพิ่ลคนอื่นบ้าง  เวลาชงนมาติว ก้ไม่มา ทั้งๆ ที่เค้สก้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง  ละในห้องก้รุ้กัน่ว่า ดิฉันเปนติวเตอร์ประจำคณะ  ดิฉันก้เสียใจมาก  แต่ด้วยเปนคนทิฐิ  ยอมรับว่าเราก้น้อยใจเขานะ  ที่เค้าไปสนิทกะคนอื่น แต่แทนที่จะพูดดีๆ กลับกลายเปนดิฉันประชดเค้า  ประชดกันไปมา  เค้าบอกว่าเสียความรู้สึกมามากแล้ว  แต่ที่ทนเพราะส่ารัก  เพราะว่าเพื่อน  ทำอะไรก้คิดถึง  แต่อีกหน่อยแก (ดิฉัน)  ไปเจอคนอื่น  ยังต้องเจอคนอีกมากมาย ละจะรู้ ว่าคนแบบกู  ใจดีสุดแล้ว  มีอยู่ 2-3  ครั้งที่เราประชดเค้าไปว่า  เลิกคบก้ได้นะ  ถ้าลำบากใจมาก  กูก้ไม่มีเพิ่ลแบบ  ละทึกครั้งเราก้คุยกันเหมือนเดิม  อีกวันเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น  จนครั้งสุดท้าย  จุดจบของความอวดดีของดิฉันก้มาถึง  เราพูดแบบนี้กับเค้าอีก  จนเค้าตอบในไลน์ว่า " เพิ่ลแบบนี้ไม่มีหรอก หาแต่เรื่องปวดกบาลมาให้  เรื่องของละกันนะ"  จนดิฉันสำนักผิดจิงๆ  พยายามติดต่อเค้า ส่งข้อความบอกขอโทษ  เค้าก้หนีเราทุกทาง  ลบเฟสเราด้วย  เอาเฟสของเพิ่ลอีกคนเปิดเข้าไปดูเฟสของเค้า ตกใจมาก เค้าโพสด่าเราว่า "ร้อยคำพูดท่ทำใฟ้เสียความรู้สึก คิดว่าเพิ่ลต้องให้อภัย  แตาคิดอีกมุมเพิ่ลกันต้องไม่พูดแบบนี้ แสดงว่าไม่ใช่เพิ่ลกูอีกต่อไป"  คือแบบอึ้งมาก  เสียใจสุด  ทุกอย่างคือ ไม่เหมือนเดิมละอ่ะ  ทุกวันนี้ไปวัด ไหว้พระ ก้ได้แต่ขอให้เพิ่ลคนนี้กลับมา  พอเค้าจากไป ถึงรู้ว่าเราคิดถึงแค่ไหน  รักเขามากแค่ไหน  สัญญาเลยว่าถ้าเค้ากลับมา จะไม่ทำใฟ้เสียใจอีก  พูดอะไรจะระวัง  เรารักเค้ามากที่สุด  รักยิ่งกว่าเพิ่ลทุกคน  แต่เค้าคงไม่คิดว่าเรารักเค้า เพราะจากสิ่งที่เราทำ  เต้าก้เคยบ อกว่า ภ้ารักกู คงไม่พูดกับกูแบบนี้   เราเสียใจมาก  เจ็บมาก  ที่เราจะเลิกคบกันจิงๆ  ยุติความสำคัญของ มิตรภาพ เพียงเท่านี้เหรอ  เราทำทุกอย่างพัง เพราะปาก  เค้าคือ เพิ่ลที่ดีที่สุด  มีปัญหาไร ไม่เคยทิ้งไปไหนเลย  ตอนนี้ได้แต่ภาวนา ว่าใฟ้เค้าหายโกรธ  ให้กลับมาพูดกันเหมือนเดิม  ทำใจไม่ได้เลยจิงๆ   เพิ่ลสนิทกันที่สุด ตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากคนไม่รู้จักเลย  เรียนห้องเดียวกัน  ต้องเจอหน้ากันทุกวันแท้ๆ  ต่อให้ทึกครั้งเราได้คะแนนสูง  เกรดดี มาทุกเทอม  แต่เราไม่ดีใจเลย  เราอยากไดเพิ่ลกลับมา  เค้าสอนให้เรารู้ว่า คำว่า เพิ่ลจิงๆ คืออะไร  เราเสียดายเพิ่ลคนนี้จิงๆ นะ  อยากรู้ทำไงให้กลับมาเหมือนเดิม  รบกวนช่วยที....ค่ะ