เรากับพ่อของลูกทำงานคนละจังหวัด เวลาที่เค้ามีงานใกล้ๆจังหวัดที่เราอยู่ก็จะมาหาเราหาลูก  มาค้างด้วย แต่วันอื่นๆเค้าก็อยู่บ้านเค้า ก่อนมีลูกเราไม่คิดอะไรนะคะ เพราะเราก็มีสังคมของเรา เค้าก็มีสังคมของเค้า เราไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกันเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเงินทอง หรือเรื่องจุกจิกพวกโทรศัพท์ เพื่อนเราหลายๆคนยังคิดว่าเราไม่มีแฟนด้วยซ้ำ เค้าไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ แต่เค้าไม่ช่วยเราดูแลลูกเลย บ่นแต่ว่าอุ้มไม่ไหว ปวดหลัง วันๆนั่งอยู่แต่หน้าจอคอม อ่านหนังสือบ้าง นอนเร็วมาก(เวลาอยู่บ้านเรา) แต่เวลาอยู่บ้านตัวเองกลับนอนดึกมาก ทุกวันนี้เราทำงานประจำ ภาระงานค่อนข้างมาก เค้าออกเงินจ้างพี่เลี้ยงตอนกลางวันให้เรา แต่พอเลิกงานเราต้องเลี้ยงลูกเองตลอด เหนื่อยแต่ก็มีความสุข แต่ช่วงนี้เราเริ่มคิดได้ว่าเราไม่รักพ่อของลูกแล้ว เพราะเราว่าเค้าเห็นแก่ตัวเกินไป ไม่ช่วยเราดูลูก ไม่โทรถามเลยว่าเรากับลูกเป็นยังไงในแต่ละวัน วันไหนที่เค้าอยู่บ้านกับพี่เลี้ยงเค้ายังไม่รู้เลยว่าลูกกินนมกี่ขวด หลับกี่ชั่วโมง อาบน้ำรึยัง ทุกวันนี้เค้าบ่นีดถึงแต่แม่เค้าที่เสียไปเมื่อกลางปีที่แล้ว

ตอนนี้เราสับสน เพราะจะว่าไปแล้วเค้าก็เป็นคนดี ไม่ดื่ม ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ แต่ไอ้เรื่องไม่มีความรับผิดชอบต่อลูกและอาการไม่สนใจลูกมันบีบหัวใจเราอย่างแรงค่ะ เค้าเปลี่ยนเพิส อาบน้ำ ชงนม ป้อนข้าวลูกไม่เป็นซักอย่าง ทุกวันนี้เราก็เหมือนเลิกกันนั่นแหละ แต่จะให้บอกเลิกแล้วให้เค้าขนของออกจากบ้านเราไปเลยเราก็สงสาร เพราะเค้าเพิ่งเสียแม่ไป แล้วถ้าต้องเสียลูกไปอีกเค้าจะเป็นยังไง ก่อนหน้านี้เราเคยคุยว่าให้ปรับปรุง แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นค่ะ

หรืว่าเราควรพอใจแค่นี้ แล้วทำใจยอมรับให้ได้ TT