ถ้าเราต้องการอิสระ  เราต้องรู้จักควบคุมร่างกาย

ร่างกายไม่เคยเชื่อง  มีแต่หิว  หื่น  ดิบเถื่อน และเกียจคร้าน สลับกันไป
มันรักความเคยชิน  เกลียดความลำบาก   ขยาดการตรากตรำ  และจะเพลิดเพลินในการเสพทุกชนิด

เสือในเรื่อง Life of Pi เปรียบเหมือน ความดิบเถื่อนในร่างกาย
มันจะอยู่กับเราจนตาย  เพราะ  ถ้ามันตาย เราก็ตายด้วย
ถ้ามันยัง  เราก็มีชีวิตอยู่ต่อไปได้  
แต่ก็ต้องดูแล และรับผิดชอบต่อความอยู่รอดของมันด้วย

ร่างกายต้องการ การฝึกฝน แล้วมันจะเรียนรู้  และเราจะ ทำได้ ในสิ่งใหม่ๆ
วินัยจึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตที่ดี  ชีวิตที่ก้าวหน้า และจิตใจที่เป็นอิสระ
เพราะ  การรู้จักร่างกาย หมายถึง การควบคุมฐานสัญชาตญาณภายในร่างกายได้

มันเป็นความจำเป็นยิ่ง ที่ต้องทำสม่ำเสมอต่อการฝึกฝน หรือ การรักษาวินัยไว้
เราจะต้องสอนมันให้เชื่อง  ให้อยู่ในการเชื่อฟัง   คือ   ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว
หรืออย่างน้อยที่สุด ก็คือ เป็นมิตรกันได้อย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย

ความดิบเถื่อนของสัญชาตญาณนี้  มีธรรมชาติของการไม่อยู่นิ่ง  ต้องการเคลื่อนไหว  ดิ้นทุรนเมื่อถูกจองจำนานๆ
มันปรารถนาโลกกว้าง    สิ่งแปลกใหม่   มุทะลุ  ปกป้องตนเอง  ใฝ่หาความปลอดภัย

ใจเรา ตัวตนของเขา ต้องการที่ยืนในโลก  
ร่างกายจะนำพาเราไปพบสิ่งที่ชีวิตแสวงหา...ในหลากหลายได้