ทำไมแม่ผมถึงหาว่าผมเถียง ทั้งๆที่   ผมตอบ
ผมแค่อยากจะบอกในสิ่งที่ถูกต้องเกี่ยวกับตัวผมแม่ใช่อย่างที่แม่คิด
แม่ชอบคิดว่าเกมทำให้ผมเป็นคนแบบนี้ ผมพยายามจะบอก
แม่ว่าผมไม่ได้เถียง ผมพูดโดยใช้น้ำเสียงธรรมดาแต่ก็ยอมรับ
ว่าในการสนทนามีใส่อารมณ์บ้าง แต่ผมคิดว่าธรรมดาการสนทนาของมนุษย์มันเป็นไปไม่ได้ที่
จะไม่มีอารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้อง ผมพยายามตอบทุกสิ่งที่แม่พูดอย่างผิดเกี่ยวกับตัวผม
ผมอธิบายโดยใช้เหตุผลต่างๆ แม่ผมกลับบอกกลับมาว่า เป็นลูกหรือเป็นพ่อ?
ถามหน่อยครับลูกไม่มีสิทธิ์ที่จะบอกว่าอะไรดีอะไรไม่ดีเหรอครับ? เป็นลูกห้ามสอนเหรอ?
คำถามนี้ขัดแย้งกับใจผมมาก ผมคิดว่าสิ่งไหนไม่ดีก็ควรจะเตือนกันไม่ใช่ปล่อยให้ผ่านไป
สมัยก่อนเขาสอนกันแบบนี้เหรอครับ? เป็นเด็กห้ามสอนผู้ใหญ่ ห้ามเถียง ห้ามอธิบาย? กำละ
พอผมพูดมากๆเข้า แม่ผมก็พูดกลับมาว่า "อ๋อแม่ผิดเองขอโทษนะลูก ขอโทษนะลูก"แล้วแม่ก็ร้องไห้ครับ
ถามว่าผู้รู้สึกผิดไหม ใครจะไม่รู้สึกผิดครับ แต่ผมไม่ชอบ(อย่างมากเลย)ในสิ่งที่แม่พูดว่า "เป็นลูกหรือเป็นพ่อ"
ผมไม่เข้าใจจริงๆครับว่าทำไมถึงอธิบายชี้แจงไม่ได้      แล้วแบบนี้มันจะเข้าใจกันไหมครับ?
พอไปง้อก็บอกว่า อย่ามายุ่ง   คือผมงงมากครับอันนี้ไม่รู้จะทำยังไง อยากถามคนที่มีประสบการณ์อ่ะครับว่า
เราจะอธิบายให้ท่านเข้าใจยังไง ผมก็ยังเด็กครับ ยอมรับว่าพูดอาจมีเสียงดังบ้าง แต่ผมก็พยายามอธิบายแล้วนะ
ว่าบางทีมันก็มีหลุดบ้าง(ใครจะเก็บไว้ได้ตลอด ยอมรับว่าผมก็ไม่ดี) ผมไม่ได้ว่าแม่ผิดนะ แค่อยากขอคำปรึกษา
ปล.ไม่ขอ มาม่านะครับอิ่มแล้ว