ฉันอายุ 57 ปี ก็เลือกเออรี่ จากงานประจำที่ทำมาช้านาน และไม่ก้าวหน้า ออกมาทำธุรกิจ ส่วนตัว ก็ไม่รุ่งซักเท่าไหร่ พอกินพอใช้ไปวันๆ โดยการส่งเสียจากลูก ธุรกิจที่ทำก็ลูกเป็นคนออกค่าใช้จ่าย ทั้งหมด ก็ช่วยลูก ทำงานบ้านไปด้วย เลี้ยงหลาน มั่งอะไรอย่างนี้ ปัญหา คือเป็นคนขี้บ่น หงุดหงิด พูดจาไม่เข้าหูคน รู้สึกว่าทำอะไร ในสายตาลูก มันผิดไปหมด พอเราพุดจาไรนิดหน่อย เค้าก็เงียบ สะบัด หรือมีท่าที ข่มใจ ลุกอยู่กะเราแต่ตอนเล็กๆ อนุบาล พอโต ก็ไปเรียน ที่อื่น จนทำงานก็ไปทำงานที่อื่น ไม่ได้กลับมาอยู่บ้าน ก็เค้าเป็นคนชวนฉันมาอยู่ด้วยกัน อาจจะเห็นใจว่าแก่แล้ว อยากจะเลี้ยงดูในฐานะ ลูกที่ดี แต่บางทีเค้าอาจจะลืมไปว่าฉันก็เป็นคน มิใช่เทพธิดา นางฟ้า มาจากไหน เห็นอะไร ขัดหูขัดตาก็หลุดปากพูดไป อ้อ ลืมบอกไป ฉัน หย่ากะพ่อของพวกเค้า ตั้งแต่พวกเค้ายังเล็กๆ และแต่งงานใหม่ กะสามี ที่เป็นคนดีมาก อาจจะเป็นสาเหตุนี้ ทำให้เราเป็นคนพูดอะไรตามใจปาก เพราะสามี ยอมให้ทุกอย่าง จะพูดจะบ่นไร ไม่เคยว่า มีแต่รักฉันตลอดมา พอมาอยู่กะลูก ลืมตัวหุดปาก บ่นออกไป
        นี่คงเป็นสาเหตุ ที่ทำให้ลูกเค้าเบื่อเรา ก็พยายามอยู่นะ ที่จะไม่บ่น แต่ก็นึกน้อยใจนะ ว่าเวลา ญาติฝ่ายสามีของลูกมาบ่นเรื่อง ร้อยแปด พันเก้า ลูกรับฟังและเป็นที่ปรึกษา ที่ดีให้เค้าได้ เห็นอกเห็นใจเค้า แต่กะเราทำไมเค้ารำคาญ เดี๋ยวนี้ ลูกมันตั้งป้อมเลย พอเราพูดไรนิด มันก็จะพูดสวนมาเลยว่า แม่คิดมากไปเอง จริงเหรอ เราคิดมากไปเองจริงเหรอ เฮ้อ กระทู้นี้ คงไร้สาระ สำหรับบางคน ก็แค่อยากจะระบายเท่านั้น