(ระบาย)มีใครเคยต้องตะคอกแม่ในที่สาธารณะแล้วโดนมองไม่ดีบ้างคะ....เราคนนึงที่เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่เริ่มเข้ามหาวิทยาลัย  เพราะเมื่อหลายปีก่อนแม่เป็นไซนัสโพรงจมูก ทำให้หูอื้อและหลังจากนั้นก็หูไม่ดีมาตลอดซึ่งระยะแรกๆเราต้องพูดดังขึ้นถึงจะได้ยินแต่ตอนหลังหากไม่ตะคอกแม่จะไม่ได้ยินที่เราพูดเลย (แม่บอกว่ามันได้ยินแต่จับใจความไม่ได้) เราจึงต้องพูดแบบเน้นๆและตะคอกแม่ซึ่งมันทำให้คนภายนอกมองเราในแง่ลบ เราจึงพาแม่ไปหาหมอ หมอให้เครื่องช่วยฟังมา แต่แม่เราไม่ยอมใช้เพราะอายคน เราพยายามหว่านล้อมแม่ก็ไม่ยอมใช้ จนวันหนึ่งเราพาแม่ไปเที่ยวแล้วพูดน้ำเสียงตะคอกกับแม่ แม่ค้าที่ขายของแถวนั้นก็พูดลอยๆว่า ลูกบังเกิดเกล้าตะคอกแม่ระวังตกนรก (พูดดังพอสมควร) เราโมโหจี๊ดขึ้นมาทันทีที่โดนว่าแถมแม่เรายังยิ้มระรื่นเข้าไปซื้อของร้านนั้น (แม่ไม่ได้ยินที่แม่ค้าพูด) เราโมโหมากๆ แต่ก็ไม่อยากมีเรื่อง (เคยมีเรื่องมาหลายหนแล้ว)ยอมรับว่าเหนื่อยมากๆเลยค่ะ ที่ต้องพูดเสียงดังกว่าปกติด้วยน้ำเสียงตะคอกก็เหนื่อยมากพอแล้ว  ยังต้องมาเจอคนมองเราในแง่ลบอีก..ทั้งที่บ้านเรารักกันมากกอดหอมพ่อกับแม่ทุกวัน


แต่บางครั้งอยู่ในบ้านก็แอบฮานะคะ  พี่สาวเราร้องเพลงอยู่ในห้องเราถอนหงอกให้แม่หน้าบ้าน แม่ได้ยินเสียงแว่วๆเลยหันไปหาหมาที่นั่งเล่นแถวนั้น แล้วพูดว่า.........หอนอยู่ได้ไม่มีมารยาทจะหอนอะไรนักหนา  เรากับพ่อหัวเราะกันจนน้ำตาไหลเลยค่ะ