เวลาเรามีเงินแล้วเราจะอารมณ์ดี แบ่งปัน เอื้อเฟื่อ แต่เวลาเราไม่ค่อยมีเงินเนี่ย

และส่วนมากชีวิตก็ไม่ค่อยมีเงินหรอกนะ ก็มันจะเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเองก่อนเลย

ประมาณว่าต้องเอาตัวเองให้รอด เนื่องจากมีเงินจำกัด เพื่อนคนอื่นไม่รู้อาจจะคิดว่า

เราเห็นแก่ตัว หรือเราอาจจะเห็นแก่ตัวจริงๆ ก็ได้ แต่เราได้แต่บอกตัวเองว่าเราต้องเอาตัวเอง

ให้รอดให้ได้ก่อน เวลาเห็นเพื่อนไปปาร์ตี้กันที่ไหน บางที่เราก็คิดมองโลกในแง่ร้ายว่า

เพราะเราไม่มีเงินใช่ไหม เพราะเราจนใช่ไหม เลยไม่อยากจะชวนเราไป ตอนที่เรา

มีเงินก็เห็นชวนเราไป บางทีเราก็หงุดหงิดตัวเองแล้วรู้สึกสงสารตัวเองยังไงไม่รู้

ที่ต้องวางแผนการเงินให้ดีๆ ไม่งั้นเราลำบากแน่ๆ บางทีเพื่อนมาเล่นที่หอเรา

หอเราเล็กๆ ราคาไม่แพงอ่ะนะ ก็กลัวมันจะคิดดูถูกเราหรือเปล่า เพราะหอมันใหญ่

มีทีวีเครื่องใหญ่ ของเรา 14 นิ้วเอง ไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น แต่ของมันมี บางทีเวลามันมาเล่นกะเรา

เราก็ไม่ค่อยอยากให้มันมา รู้สึกว่ามันจะมองเราแบบสงสารหรือเปล่า แบบว่าบ้านมันรวยกว่าเรามาก

เวลาไปกินข้าวปากซอยกัน มันจะนั่งวิน ไปกลับก็ ยี่สิบบาทแล้ว เราเสียดายตังส์ไม่อยากนั่ง

เดินเอาหน่อยก็ได้ เลยชวนมันเดิน แรกๆ มันก็ไม่อยากเดินหรอก ดูมันเหมือนลูกคุณหนูอ่ะ

เราควรค่อยๆ ถอยห่างมันดีไหม รู้สึกเหมือนว่าเรากับมันจะคนละชนชั้นกันเลย

มันไม่เคยดูถูกเรานะ แต่สายตามันเหมือนสงสารเรา และเราก็ไม่ชอบให้ใครมาสงสารเราด้วย

เมื่อก่อนเราลำบากกว่าตอนนี้อีกนะ ตอนนี้เราก็ลำบากเหมือนเดิมแต่ดีขึ้นมานิดหน่อยเอง

เราควรทำไงดี อยากจะแก้ไขตัวเองที่มองโลกแง่ร้าย มองตัวเองต่ำต้อย กลัวคนอื่นดูถูก

กลัวคนอื่นจะสงสารเรา แล้วเราควรคบเพื่อนต่อไปไหม หรือห่างๆ กับมันดี