เมื่อหลังปีใหม่ เราได้รับรู้ว่า สามีได้หนีไปอยู่กับผู้หญิง โดยโกหกเราและลูกว่าไปทำงาน แต่เรามารู้ความจริงภายหลัง และสามีบอกว่าชอบเด็กคนนี้มาก (เด็กอายุประมาณ 20 สามี อายุ 44 และเรากำลังจะ 40) และเด็กคนนี้ก้อรักสามีด้วย สามีบอกว่าเค้าไม่ได้ทำอะไรให้ใครเดือดร้อน (เด็กคนนี้เป็นหลานเพื่อนของสามี)และเค้าไม่คิดจะเลิกคุยกับเด็กคนนี้
ปัจจุบัน เราและสามี แต่งงานกันมา 17 ปี ถ้ารวมเป็นแฟนก้อ 20 ปีแล้ว มีลูกด้วยกัน 2 คน ลูก ๆ ติดสามีมาก ทุกวันนี้สามีมีปัญหากับเพื่อน (ที่เป็นญาติของเด็กผู้หญิง คือ เพื่อนไม่เห็นด้วยที่สามีไปจีบหลานเค้า และปัจจุบันเพื่อนสามีให้หลานผู้หญิงออกจากบ้านไปแล้วให้กลับไปอยู่กับพ่อแม่)แต่ก้อมองหน้ากับสามีไม่ติด ทั้งที่เคยเป็นเพื่อนรักกันมาแต่เด็ก
ทุกวันนี้ สามีกลับมาอยู่บ้าน ลูก ๆ ดีใจมาก เด็ก ๆ มีความสุขมากที่ได้อยู่กับพ่อเค้า แต่เรา ลืมไม่ได้กับประโยคที่ว่า "เค้าไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน","เค้าชอบผู้หญิงคนนี้มาก" และ "ไม่คิดจะเลิกคุย"
เราบอกสามีว่าให้เค้าไปหาที่อยู่ซะ เค้าว่าขอเวลาถ้าเค้าได้งานแล้ว เค้าจะไป แต่เวลาที่ผ่านไปแต่ละวันสำหรับเราที่ต้องกลับมาเห็นเค้า มันรู้สึกเหมือนต้องอยู่กับคนที่ทำร้ายเราตลอดเวลา เหมือนอยู่กับคนที่ตั้งใจจะฆ่าเรา ในขณะที่ตัวเค้าไม่ทุกข์ร้อนใด ๆ
เราพยายามทำใจ สงบใจ อดทน ทั้งที่ในใจเรามันทุกข์ร้อนสาหัส น้ำตาตกใน เสียใจ กับทุกสิ่งที่ผ่านมา ทั้งความหวัง ความเชื่อใจ ไว้ใจ เวลาและอนาคตที่เคยคิดจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน มันทรมานมาก
เราตัดสินใจแล้ว ว่าครั้งนี้ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของเราและสามี ที่จะหมดเวรหมดกรรมต่อกัน เราจะไม่โกรธ อาฆาต พยาบาทใด ๆ ขอให้หมดกรรมต่อกัน คิดว่าเราขอชดใช้กรรมที่เคยก่อไว้ไม่ว่าชาติใด ขอให้อโหสิกันไป
ครั้งนี้ ไม่ใช่ครั้งแรก และไม่ใช่ครั้งที่ 2 มันไม่ได้เกิดจากความพลั้งเผลอ แต่มันคือสิ่งที่เค้าทั้งคู่ตั้งใจสร้างกรรมต่อเรา ระหว่างนี้ เรารอให้สามีได้งานใหม่แล้วย้ายออกไปจากบ้าน เราเจ็บ ทรมาน ทุกอย่างเกินกว่าจะบอกได้ ทั้งสงสารลูก และสงสารตัวเอง
มีหลายคนที่รู้เรื่องนี้ บอกให้เราอดทน เพื่อลูก เราถามตัวเองตลอดว่า มันจะดีจริง ๆ หรือสำหรับลูก ถ้าเราต้องอยู่อย่างทรมานใจต่อไป