เรากับสามีคบกันมาประมาน6-7ปี ค่ะ เริ่มสร้างครอบครัวมาด้วยกัน แต่ก่อนเราเป็นคนที่ดื่มเหล้าหนักมากเที่ยวกลางคืน เปิดร้านเหบ้า รับงานนโคโยตี้
และค่อนข้างมีคนมาจีบเยอะพอเราได้เจอกับสามีคนนี้เราก็หยุดทุกอย่างทำงานบ้าน  ช่วยทำงานหาเงิน ตอนแรกที่คบกันเวลาสามีอยากเที่ยวเราก็จะไป
ด้วยตลอด พอเราเริ่มไม่ดื่ม เพราะต้องทำงานหลายอย่าง ร่างกายเริ่มแย่เลยเลิกดื่มเหล้า จนไม่ค่อยเที่ยว สามี ก็จะออกไปคนเดียวบ้าง นัดเพื่อนบ้าง
จนล่าสุด เมื่อช่วงต้นปี เริ่มมีอาก่ารผิดปกติ..หวงโทรศัพท์ มือถือ(เราสองคนเข้ารหัสมือถือของกันและกันได้) เริ่มเปลี่ยนรหัส ้ฟสบุ๊ค ไลน์ วันนึงเรา
เปิดคอม แล้วเข้าไปอ่านแชทในเฟสบุ๊ค..มีการนัดคุยกะผู้หญิงคนอื่น  พอเปิดเฟสบุ๊คก็ไปเจอเพจที่โฆษณาเกี่ยวกับการขายบริการ ตอนนั้นเราสั่นไปหมด
เราถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน ส่งให้สามีดู เขาแก้ตัวว่า "ไม่มีอะไรแค่ชวนกันไปนั่งกินเหล้า แค่นั้น ไม่ได้เกินเลยถึงขั้นมีเซกซ์" เราทะเลาะกัน ค่อนข้างรุนแรง
เขาบอกจะไม่ทำอีก ..เราก็ไว้ใจแต่ยังสงสัยสิ่งที่อยู่ในไลน์ ..เวลาผ่านมาหลายเดือน ล่าสุดทะเลาะกันจนสามีไล่เราออกจากบ้าน เราร้องไห้ และยังอดทนอยู่
เพราะอยากรู้เหตุผล จริงๆ สุดท้าย พอเข้าไปดูในไลน์ ปรากฎว่า สามีแอบคุยกัยฝบแฟนเก่า นัดเจอ แอบคุยกันมานานมากโดยที่เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ทั้งๆที่ต่างคนก็มีแฟนอยู่แล้ว สามีให้เหตุผลว่า "สงสารแฟนเก่า" เราเลยย้อนถามไปว่า "แล้วเคยคิดถึงความรู้สึกกูบ้างมั๊ย?" สงสารมันแล้วกูล่ะ

ทุกวันนี้เราทำงานนอกบ้าน ในบ้านดูแล ทุกอย่าง ..แต่สิ่งที่เราได้รับมันเกินจะทนไหวจริงๆ ..เสียดายความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีด้วยกัน แม้ทุกวันนี้สามีจะเลือกอยู่กับเราแต่สิ่งที่เขาทำ มันทำลายความไว้ใจ ความรู้สึกดีๆไปหมดแล้ว อยู่เพื่อทำมาหากินเลี้ยงตัวเองให้อยู่รอด วันนึงหากเข้มแข็งพอจะขอเออกไปจากตรงนี้
หลายคนถามวาทำไมต้องทนอยู่ เรามีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ มีบางอย่างที่ต้องดูแล เราไม่อยากสร้างปัญหาไว้ให้ใคร ไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน
สุดท้าย..เราเขื่อเรื่องเวรกรรม เมื่อไหร่หมดสิ้นเวรกรรรม ก็ต้องจากกัน เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด วันนี้เราอาจเป็นทุกข์ กับสิ่งที่กำลัวเกิดขึ้น พอวันนึงเมื่อหมดเวรกรรม ต่อกัน เราก็จะหลุดพ้นไปเอง..ถ้าเป็นสมัยวัยรุ่นคงจะเลิกกันไปแล้วแต่ สมัยนี้งาน หายาก ไม่มีเงินก็ลำบากอีก เราไม่อยากให้พ่อแม่เดือดร้อน
พยายามเก็บเงิน หาข่องทางทำมาหากินให้ได้เป็นหลักก่อน ...แล้วตอนนั้นค่อยเดินออกมาอย่างสวยงาม ...
สุดท้าย...ก่อนสิ่นเนื่อใย..เราถามว่ายังอยากอยู่ด้วยกันมั๊ย? คำตอบคือยังไงก็ได้
              แล้วทรัพย์สินจะแบ่งกันยังไง? มันตอบแบยได้ใจ"ว่า"มาแต่ตัวก็ไปแต่ตัวจะมาเรียกร้องเอาอะไร"
ปล.ืมไปแล้วรึว่ากุไม่ได้อยู่เฉยๆ กูก็ทำงานทั้ง..งานนอกบ้าน งานบ้าน ทำกับข้าว ถางหญ้า..
และกว่าจะมีวันนี้เพราะ ช่วยกันสร้างมา หมดแล้วความรู้สึกดีๆ เรื่องบางเรื่องอาจมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ถ้ามันมัฝีความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้องมันก็ทำให้เป็นปัญหาและกลายเป็นเรื่องใหญ่ทันที..คนสมัยนี้อยากได้อยากมี ของที่ไม่ใช่ของตัวเอง เพียงเพื่อให้ตัวเองสบาย ตอบสนองความต้องการที่ไม่สิ้นสุด ขาดศีลธรรมประจำใจ เพียงเพื่อให้ตัวเองมีความสุข ไม่สนว่าใครจะต้องเดือดร้อน ไม่สนว่าใครจะต้องทุกข์ทรมาน
เวรกรรมมีจริง...ทำอย่างไรย่อมได้อย่างนั้น..ขอให้มีความสุขกับเส้นทางชีวิตที่คุณเลือก..
เราพร้อมหลีกทางให้..อยู่กับอะไรแล้วมีความสุข จงเลือกอยู่กับสิ่งนั้น..เราทำได้ดีทีสุดแค่นี้..
....ขอแค่เวลาให้ใจเราแข็งแรงกว่านี้เราจะออกไปเอง ....อีกไม่นาน .......

#เรื่องจริงชีวิตจริง อย่าด่าแรงนะ เราอยากได้กำลังใจ