เราเคยสงสัยอยู่อย่างหนึ่งว่า เพราะอะไรในหนังสือถึงบอกว่าบุญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมากกว่าการบริจาคทานใดๆ คือการวิปัสสนากรรมฐานหรือที่เราเรียกกันทั่วไปว่านั่งสมาธิ
ทำไมการนั่งเฉยๆและกำหนดลมหายใจถึงได้บุญมาก? จริงๆแล้วการนั่งสมาธิมีประโยชน์แน่นอนในแง่ที่ทำให้เรามีสติมากขึ้น นิ่งขึ้น แต่บุญมาจากไหน เพราะอะไรทำสมาธิแล้วสามารถส่งบุญให้แก่ผู้มีพระคุณหรือเจ้ากรรมนายเวรต่างๆได้
ถึงแม้จะไม่เข้าใจมากนักแต่ก็พยายามจะนั่งสมาธิ (เวลาที่อ่านหนังสือแนวศาสนาเสร็จใหม่ๆและยังคึกอยู่ก็พยายามจะนั่ง) แต่ก็ห่างหายไป ไม่สม่ำเสมอ ทำไม่ค่อยได้เพราะเป็นคนคิดฟุ้งตลอดเวลา จนกระทั่งคนรู้ใจแนะนำว่าเราควรจะฟังธรรมะของอ.สุจินต์บ้าง แล้วย้อนถามเราว่า เรานั่งสมาธิทำไม เราบอกนั่งเพราะจะได้ได้บุญ จะได้ส่งบุญ นั่งเพื่อให้มีสมาธิเวลาทำงาน เค้าบอกว่าไม่ใช่แล้ว ถ้านั่งเพื่ออยากจะได้บุญ ไปฟังอ.สุจินต์ซะ
หลังจากเค้าให้ซีดีมาฟัง เพิ่งจะอ๋อ...แท้ที่จริงแล้ว นั่งสมาธิแล้วได้บุญเพราะอย่างนี้นี่เอง ถ้าเราเข้าใจธรรมะก่อนแล้วจึงปฏิบัติ ก็คงจะดี เราดันพยายามปฏิบัติก่อนที่ตัวเองจะเข้าใจ
การที่นั่งสมาธิแล้วได้บุญ เพราะเวลานั้นเราไม่มีความคิดอกุศลใดๆเกิดขึ้นเลย
ความคิดอกุศลคืออะไร
ความคิดอกุศลไม่ใช่ความคิดมุ่งร้ายกับคนอื่นเสมอไป ถึงเรียกว่าอกุศล แต่จริงๆแล้วทุกๆความอยากที่เกี่ยวข้องกับตนเอง คืออกุศล บางทีเราก็เรียกอีกอย่างว่ากิเลส เช่น ตื่นมาแล้ว คิดในใจว่าเดี๋ยวจะอาบน้ำรีบไปทำงานดีกว่า นั่นก็คืออกุศลแล้ว เพราะคุณคิดถึงสิ่งที่คุณต้องการจะทำ
ถ้าหากทุกๆสิ่งที่เราทำในชีวิตประจำวันคือความคิดอกุศล แล้วความคิดแบบกุศลคืออะไร?
คิดแบบกุศลคือความคิดที่ไม่อยากได้ใคร่มี ไม่มีกิเลสใดๆ คิดแต่จะเป็นผู้ให้ คิดแต่จะทำเพื่อคนอื่น อย่างพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทุกๆพระองค์ ที่คิดแต่จะเผยแผ่หนทางดับทุกข์ให้แก่ทุกคน
ดังนั้น การกระทำใดๆที่มีความอยากอยู่ ยังไม่ใช่กุศลกรรมแท้จริง แม้กระทั่งคิดว่า อยากไปทำบุญจัง อยากไปนั่งสมาธิในวัดเงียบๆให้ใจสงบ อันนี้ก็ไม่ใช่กุศลแท้ๆ ถามว่าทำแล้วได้บุญไหมถ้าทำไปเพื่ออยากจะได้ผลบุญ ตอบว่า ได้ แต่ว่าบุญถูกลดทอนไปมาก เพราะไม่ได้ให้จากใจที่เป็นกุศลจริงๆ
ดังนั้น ที่เราเคยคิดว่าเราจะนั่งสมาธิเพราะทราบมาว่าทำแล้วได้บุญมากสุดจะได้ส่งบุญอโหสิกรรมให้แก่ท่านทั้งหลายไม่ว่าเจ้ากรรมนายเวรหรือเทวดา บุญที่พวกท่านเหล่านั้นได้รับจากเรา คงจะถูกลดทอนไปมากเพราะความไม่รู้ของเรานี่เอง
หลังจากได้รู้แบบนี้แล้วเราจึงปรับมุมมองตัวเองใหม่ว่า การนั่งสมาธิ คิอการทำจิตให้ว่างและไม่ยึดติดกับสิ่งใดๆทั้งสิ้น ไม่มีความอยาก ไม่มีกิเลส ไม่คาดหวังถึงผลบุญที่จะได้รับ(จริงๆเราก็ยังเป็นบ้าง คือ ไม่คิดถึงผลบุญที่จะได้รับ แต่ก็คิดอยากให้บุญนี้ส่งถึงทุกๆท่านที่เรามีโอกาสจะให้ได้ แสดงว่าจิดเรายังไม่บริสุทธิ์ 100% แต่ก็ยังดีกว่าแต่ก่อน เพราะอย่างน้อยได้รู้ถึงวัตถุประสงค์แท้จริงและประโยชน์ของการทำสมาธิว่าทำเพื่อตัดกิเลสให้ได้แม้เพียงชั่วครู่)
ทุกวันนี้ยังไม่สามารถนั่งสมาธิเกิน 5-10นาทีได้ แล้วยังนั่งแค่สัปดาห์ละ 1-2 ครั้งอีก (แต่ยังกล้ามาเล่าเนอะ ) แต่ก็จะพยายามต่อไปเพราะรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้รู้ถึงความหมายและประโยชน์แท้จริงของสมาธิ
เสริมอีกนิด คำว่าวิปัสสนากรรมฐานในความหมายของคนทั่วไปก็คือนั่งสมาธิ แต่ว่าจริงๆคำว่ากรรมฐาน(เฉยๆ)เคยดูหลวงพ่อจรัญ ท่านว่ากรรมฐานคือการมีสมาธิกับงานที่ทำอยู่ มีสติทุกขณะจิต เพียงแค่นั้นก็เป็นบุญแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปหาที่สงบที่วัดเพื่อจะนั่งวิปัสสนากรรมฐานก็ได้หากว่าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลา เพราะกรรมฐานทำได้ทุกวันในชีวิตประจำวัน
ขอขอบคุณ ที่มา: www.bloggang.com/viewdiary
ทำไมนั่งสมาธิ ถึงได้บุญมาก
ทำไมการนั่งเฉยๆและกำหนดลมหายใจถึงได้บุญมาก? จริงๆแล้วการนั่งสมาธิมีประโยชน์แน่นอนในแง่ที่ทำให้เรามีสติมากขึ้น นิ่งขึ้น แต่บุญมาจากไหน เพราะอะไรทำสมาธิแล้วสามารถส่งบุญให้แก่ผู้มีพระคุณหรือเจ้ากรรมนายเวรต่างๆได้
ถึงแม้จะไม่เข้าใจมากนักแต่ก็พยายามจะนั่งสมาธิ (เวลาที่อ่านหนังสือแนวศาสนาเสร็จใหม่ๆและยังคึกอยู่ก็พยายามจะนั่ง) แต่ก็ห่างหายไป ไม่สม่ำเสมอ ทำไม่ค่อยได้เพราะเป็นคนคิดฟุ้งตลอดเวลา จนกระทั่งคนรู้ใจแนะนำว่าเราควรจะฟังธรรมะของอ.สุจินต์บ้าง แล้วย้อนถามเราว่า เรานั่งสมาธิทำไม เราบอกนั่งเพราะจะได้ได้บุญ จะได้ส่งบุญ นั่งเพื่อให้มีสมาธิเวลาทำงาน เค้าบอกว่าไม่ใช่แล้ว ถ้านั่งเพื่ออยากจะได้บุญ ไปฟังอ.สุจินต์ซะ
หลังจากเค้าให้ซีดีมาฟัง เพิ่งจะอ๋อ...แท้ที่จริงแล้ว นั่งสมาธิแล้วได้บุญเพราะอย่างนี้นี่เอง ถ้าเราเข้าใจธรรมะก่อนแล้วจึงปฏิบัติ ก็คงจะดี เราดันพยายามปฏิบัติก่อนที่ตัวเองจะเข้าใจ
การที่นั่งสมาธิแล้วได้บุญ เพราะเวลานั้นเราไม่มีความคิดอกุศลใดๆเกิดขึ้นเลย
ความคิดอกุศลคืออะไร
ความคิดอกุศลไม่ใช่ความคิดมุ่งร้ายกับคนอื่นเสมอไป ถึงเรียกว่าอกุศล แต่จริงๆแล้วทุกๆความอยากที่เกี่ยวข้องกับตนเอง คืออกุศล บางทีเราก็เรียกอีกอย่างว่ากิเลส เช่น ตื่นมาแล้ว คิดในใจว่าเดี๋ยวจะอาบน้ำรีบไปทำงานดีกว่า นั่นก็คืออกุศลแล้ว เพราะคุณคิดถึงสิ่งที่คุณต้องการจะทำ
ถ้าหากทุกๆสิ่งที่เราทำในชีวิตประจำวันคือความคิดอกุศล แล้วความคิดแบบกุศลคืออะไร?
คิดแบบกุศลคือความคิดที่ไม่อยากได้ใคร่มี ไม่มีกิเลสใดๆ คิดแต่จะเป็นผู้ให้ คิดแต่จะทำเพื่อคนอื่น อย่างพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทุกๆพระองค์ ที่คิดแต่จะเผยแผ่หนทางดับทุกข์ให้แก่ทุกคน
ดังนั้น การกระทำใดๆที่มีความอยากอยู่ ยังไม่ใช่กุศลกรรมแท้จริง แม้กระทั่งคิดว่า อยากไปทำบุญจัง อยากไปนั่งสมาธิในวัดเงียบๆให้ใจสงบ อันนี้ก็ไม่ใช่กุศลแท้ๆ ถามว่าทำแล้วได้บุญไหมถ้าทำไปเพื่ออยากจะได้ผลบุญ ตอบว่า ได้ แต่ว่าบุญถูกลดทอนไปมาก เพราะไม่ได้ให้จากใจที่เป็นกุศลจริงๆ
ดังนั้น ที่เราเคยคิดว่าเราจะนั่งสมาธิเพราะทราบมาว่าทำแล้วได้บุญมากสุดจะได้ส่งบุญอโหสิกรรมให้แก่ท่านทั้งหลายไม่ว่าเจ้ากรรมนายเวรหรือเทวดา บุญที่พวกท่านเหล่านั้นได้รับจากเรา คงจะถูกลดทอนไปมากเพราะความไม่รู้ของเรานี่เอง
หลังจากได้รู้แบบนี้แล้วเราจึงปรับมุมมองตัวเองใหม่ว่า การนั่งสมาธิ คิอการทำจิตให้ว่างและไม่ยึดติดกับสิ่งใดๆทั้งสิ้น ไม่มีความอยาก ไม่มีกิเลส ไม่คาดหวังถึงผลบุญที่จะได้รับ(จริงๆเราก็ยังเป็นบ้าง คือ ไม่คิดถึงผลบุญที่จะได้รับ แต่ก็คิดอยากให้บุญนี้ส่งถึงทุกๆท่านที่เรามีโอกาสจะให้ได้ แสดงว่าจิดเรายังไม่บริสุทธิ์ 100% แต่ก็ยังดีกว่าแต่ก่อน เพราะอย่างน้อยได้รู้ถึงวัตถุประสงค์แท้จริงและประโยชน์ของการทำสมาธิว่าทำเพื่อตัดกิเลสให้ได้แม้เพียงชั่วครู่)
ทุกวันนี้ยังไม่สามารถนั่งสมาธิเกิน 5-10นาทีได้ แล้วยังนั่งแค่สัปดาห์ละ 1-2 ครั้งอีก (แต่ยังกล้ามาเล่าเนอะ ) แต่ก็จะพยายามต่อไปเพราะรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้รู้ถึงความหมายและประโยชน์แท้จริงของสมาธิ
เสริมอีกนิด คำว่าวิปัสสนากรรมฐานในความหมายของคนทั่วไปก็คือนั่งสมาธิ แต่ว่าจริงๆคำว่ากรรมฐาน(เฉยๆ)เคยดูหลวงพ่อจรัญ ท่านว่ากรรมฐานคือการมีสมาธิกับงานที่ทำอยู่ มีสติทุกขณะจิต เพียงแค่นั้นก็เป็นบุญแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปหาที่สงบที่วัดเพื่อจะนั่งวิปัสสนากรรมฐานก็ได้หากว่าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลา เพราะกรรมฐานทำได้ทุกวันในชีวิตประจำวัน
ขอขอบคุณ ที่มา: www.bloggang.com/viewdiary