คือเรื่องนี้มันเป็น ปม อยู่ในใจเราตลอดมาค่ะ ตัดสินใจอยู่นาน ว่าจะพูดจะเล่าดีไหม
เวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจ แล้วได้ตั้งกระทู้เล่าเรื่องราวต่างๆให้คนอื่นฟัง และคอยอ่านคอมเม้นท์ มันรู้สึกดีนะคะ
ไม่ว่าจะเป็นความเห็นเชิง ตำหนิ ว่ากล่าว เข้าใจ ให้กำลังใจ เราก็ร็สึกดีทั้งนั้น เหมือนมีคนมาช่วยแชร์ มันออกไป
.
.
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อตอนเราอายุ 4 ขวบ หรือ อนุบาล 2 ในตอนนั้น บ้านเรามีอาชีพขายก๋วยเตี๋ยว ครอบครัวเรามี 4 คน พ่อ แม่ พี่ชาย และเราเอง จู่ๆวันหนึ่งก็ ได้เกิดมีเรื่องราวใหญ่โตเรื่องนึง เกิดขึ้นมา เป็นเรื่องที่เราคิดว่ามันเป็นสาเหตุสำคัญ ที่ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนตลอดไป
เรื่องมีอยู่ว่า แม่ทิ้งเราไป ตอน4ขวบ ทิ้งครอบครัว เรามีพี่ชาย 1 คน และพ่อที่เป็นเสาหลักของครอบครัว 15 ปีเต็มแล้วที่แม่ทิ้ง
พวกเราไป ตอนที่แม่ทิ้งไปนั้นเพิ่งจะขึ้นบ้านใหม่ได้ 3 วัน ผ่อนธนาคารระยะยาว ทิ้งลูกไว้ 2 คนคือเรากับพี่ อายุ8 และ 12 ขวบเท่านั้น
พ่อเราเสียใจมาก ถึงขนาดจะฆ่าตัวตายแต่เพราะรักลูก พ่อจึงกัดฟันเลี้ยงลูกมาไม่ทิ้งเราหรือพี่ชายเราให้ต้องลำบาก
ยังดีว่ามี ย่า คอยเลี้ยงคอยดูแล และช่วยพ่อเราขายของ บ้านเรามีอาชีพขายก๋วยเตี๋ยวค่ะ เรื่องไม่น่าฝันเกิดขึ้น แม่แท้ๆของเรากลับมาขายก๋วยเตี๋ยวแข่งกับพ่อเรา ขายตรงข้ามร้านกันเลยค่ะ แย่งลูกค้ากันไปมา พ่อเราโกรธแม่มาก ว่ามาขายแข่งกับลูกในไส้
ตลอดชีวิตตั้งแต่ 4 ขวบที่ผ่านมา เรายอมรับเลยว่า เราน้อยใจแม่มากๆ เราโดนครูตีทุกวันตั้งแต่อนุบาล 2 ข้อหาไม่ยอมถักเปียไปโรงเรียน
เราบอกครูว่า ไม่มีคนถักให้หนู ครูก็ตอบมาว่า ใครๆก็ถักได้ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ถักมาเธอโดนตีแน่ๆ เราก็ไม่ร็จะทำอย่างไร ร้องไห้กลับมาบอกย่า
ย่าเราก็ถักไม่เป็น สุดท้ายก็โดนตีทุกวัน ตีจนครูเบื่อจะตีไปเอง ใช้วิธีหลบหน้าครูเอาตั้งแต่อนุบาล 2 พ่อกับย่ายุ่งเรื่องค้าขายมากๆขายตั้งแต่ เที่ยง - ตี4 ตี 5 แทบจะไม่มีเวลาดูแลเรากับพี่ชาย เราไม่เคยกินข้าวเช้าไปโรงเรียน ไปกินตอนเที่ยงที่ โรงเรียนทีเดียว
เราซักถุงเท้าเอง ตั้งแต่ป.1 เราหัดรีดเสื้อทั้งๆที่รีดไม่เป็น ตั้งแต่ป.1 มีอยู่ครั้งนึงเรานั่งร้องไห้ เพราะทำการบ้านไม่เป็น ไม่รู้จะไปถามใคร อยู่บ้านคนเดียว พ่อกับย่าไปขายของ พ่อกลับมาเห็นถามว่าเป็นอะไร เราบอก ไม่รู้จะไปถามใคร หนูทำไม่เป็น พ่อกอดเราร้องไห้ บอกว่าขอโทษ
เราก็ร้องๆไห้อีก พ่อก็สอนเราเสร็จ ส่งเราขึ้นนอน และออกไปขายของต่อ.... นี่คือเรื่องราวตอนเด็กนะคะ
ทุกวันนี้ แม่แท้ๆของเรา ยังขายของตรงข้ามกับร้านพ่อเราเหมือนเดิมค่ะ 15 ปีแล้ว ขายก๋วยเตี๋ยวเหมือนกันนี่ล่ะ
พ่อเราขายเลี้ยงลูก 2 คน ส่งบ้าน ส่งรถ แต่แม่ของเราขายของเลี้ยงผู้ชายคนใหม่ของแม่.....
15ปี ที่แม่ไม่เคยส่งเสีย ไม่เคยซื้อของขวัญหรืออะไรให้เรา เราไม่เคยได้อะไรจากแม่สักชิ้นเดียว ทั้งๆที่แม่ มั่งมีมากมาย
ตอนแม่ทิ้งไปใหม่ๆ เคยแอบมาหาเราบ้าง 2-3 ครั้งและไม่เคยมาอีกเลย เราโกรธแม่มาเสมอ อาจจะบาป แต่คือความจริงนะคะ....
.
.
คือเราเป็นคน รักเด็กมากๆ ชอบเล่นกับเด็ก ชอบเด็กอารมณ์ดียิ้มเกงหัวเราะเก่ง แล้วก็ชอบย้อนมองดูตัวเอง
.
ตอนที่แม่ทิ้งไป ....
แม่เคยคิดไหม ใครจะหาข้าวให้เรากินตอนเช้า ใครจะอาบน้ำแต่งตัวให้เราไปโรงเรียน ใครจะซักกชุดนักเรียนให้
ใครจะหวีผม ถักเปีย สอนการบ้าน ใครจะดูแล ซักถุงเท้า ป้อนข้าว ป้อนยา ตอนเราไข้ขึ้น
ถ้าแม่จะทิ้งไป ตอนเราช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว เรายังพอเข้าใจ แต่นี่ เราเพิ่งจะ 4 ขวบ.... 4 ขวบเท่านั้น
เราทำอะไรไม่เป็น ต้องให้ครูตี ครูว่าทุกวัน
เราไม่เคยมีลูก แต่เรารู้ว่าเราต้องรักและ ห่วงมากๆ เราไม่เข้าใจแม่ ว่าแม่ไม่ห่วงเราบ้างหรอ....
แม่ทนได้ยังไง ถ้ารู้ว่าลูกไม่มีคนสอนการบ้าน ลูกไม่มีคนซักชุดนักเรียนให้ ไม่มีคนดูแลลูกตอนกลับจาก รร. ลูกเพิ่ง 4 ขวบเท่านั้น
.
.
15 ปีแล้ว ที่เราไม่เคยเข้าใจแม่ ทุกวันนี้แม่ก็ไม่เคยโทรมา ปีนึงจะโทรมาสักครั้ง ทั้งๆที่เห็นกันอยู่ทุกวัน เพราะแม่ขายของตรงข้ามกับพ่อเรา
แม่ไม่เคยซื้อเสื้อผ้ามาฝาก แม่ไปเที่ยวต่างประเทศ ไม่เคยบอกเรา แม่ไปเกาหลี ซื้อเครื่องสำอางค์มาฝากคนแถวบ้าน แต่ไม่เคยซื้ออะไรมาฝากเราเลยสักชิ้น ไม่ใช่ว่าจะอยากได้มากมาย แค่รู้สึกว่าแม่น่าจะนึกถึงเราบ้าง
ทุกวันนี้ถามว่าโกรธมั้ย เราน้อยใจมากกว่า เราไม่เคยได้อะไรจากแม่ แต่แม่มีปัญญาซื้อบ้าน รถยนต์ รถชอปเปอร์ ให้ผู้ชายคนนั้น
คนที่มันก็มีครอบครัวอยู่แล้ว แม่เราทำงานให้เงินมัน มันก็เอาไปให้ครอบครัวมันอีกที เราไม่เข้าใจแม่มากๆ
เรากับพี่ชาย เป็นลูกในไส้ ที่แม่แทบจะไม่เคยนึกถึง ไม่เคยโทรหา ไม่เคยถามไถ่ ทั้งๆที่อยู่กันแค่ฝั่งตรงข้าม แต่เราโชคดีนะ
เพราะพ่อ ไม่เคยทิ้งเรา เราทำผิดมามากมายพ่อให้อภัยทุกครั้ง เรารับรู้ว่าพ่อรักเรามากๆ พ่อน่าสงสารที่สุด...
**** สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กน้อยที่ให้เราได้ระบายความอัดอั้นตันใจนะคะ เราไม่ได้มีเจตนาจะดราม่าใส่แม่ทั้งที่เรื่องผ่านมานานแล้ว เราแค่ทุกข์ใจและอยากระบายเฉยๆ
**** ถึงคนที่มีแม่คอยรัก คอยห่วงใย จนบางทีก็มากไปจนคุณรู้สึกรำคาญ คุณรู้ไหมว่า มีกี่คนที่อยากได้ความรู้สึกแบบนั้น
มีกี่คนที่โหยหา จงขอบคุณ และรักแม่ที่ดูแลคุณมากๆ เพราะถ้าคุณไม่มีแบบเรา คุณจะเข้าใจและไม่มีวันจะยอมสูญเสียความรู้สึกนั้นไป
สัญชาตญาณความเป็นแม่......
เวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจ แล้วได้ตั้งกระทู้เล่าเรื่องราวต่างๆให้คนอื่นฟัง และคอยอ่านคอมเม้นท์ มันรู้สึกดีนะคะ
ไม่ว่าจะเป็นความเห็นเชิง ตำหนิ ว่ากล่าว เข้าใจ ให้กำลังใจ เราก็ร็สึกดีทั้งนั้น เหมือนมีคนมาช่วยแชร์ มันออกไป
.
.
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อตอนเราอายุ 4 ขวบ หรือ อนุบาล 2 ในตอนนั้น บ้านเรามีอาชีพขายก๋วยเตี๋ยว ครอบครัวเรามี 4 คน พ่อ แม่ พี่ชาย และเราเอง จู่ๆวันหนึ่งก็ ได้เกิดมีเรื่องราวใหญ่โตเรื่องนึง เกิดขึ้นมา เป็นเรื่องที่เราคิดว่ามันเป็นสาเหตุสำคัญ ที่ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนตลอดไป
เรื่องมีอยู่ว่า แม่ทิ้งเราไป ตอน4ขวบ ทิ้งครอบครัว เรามีพี่ชาย 1 คน และพ่อที่เป็นเสาหลักของครอบครัว 15 ปีเต็มแล้วที่แม่ทิ้ง
พวกเราไป ตอนที่แม่ทิ้งไปนั้นเพิ่งจะขึ้นบ้านใหม่ได้ 3 วัน ผ่อนธนาคารระยะยาว ทิ้งลูกไว้ 2 คนคือเรากับพี่ อายุ8 และ 12 ขวบเท่านั้น
พ่อเราเสียใจมาก ถึงขนาดจะฆ่าตัวตายแต่เพราะรักลูก พ่อจึงกัดฟันเลี้ยงลูกมาไม่ทิ้งเราหรือพี่ชายเราให้ต้องลำบาก
ยังดีว่ามี ย่า คอยเลี้ยงคอยดูแล และช่วยพ่อเราขายของ บ้านเรามีอาชีพขายก๋วยเตี๋ยวค่ะ เรื่องไม่น่าฝันเกิดขึ้น แม่แท้ๆของเรากลับมาขายก๋วยเตี๋ยวแข่งกับพ่อเรา ขายตรงข้ามร้านกันเลยค่ะ แย่งลูกค้ากันไปมา พ่อเราโกรธแม่มาก ว่ามาขายแข่งกับลูกในไส้
ตลอดชีวิตตั้งแต่ 4 ขวบที่ผ่านมา เรายอมรับเลยว่า เราน้อยใจแม่มากๆ เราโดนครูตีทุกวันตั้งแต่อนุบาล 2 ข้อหาไม่ยอมถักเปียไปโรงเรียน
เราบอกครูว่า ไม่มีคนถักให้หนู ครูก็ตอบมาว่า ใครๆก็ถักได้ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ถักมาเธอโดนตีแน่ๆ เราก็ไม่ร็จะทำอย่างไร ร้องไห้กลับมาบอกย่า
ย่าเราก็ถักไม่เป็น สุดท้ายก็โดนตีทุกวัน ตีจนครูเบื่อจะตีไปเอง ใช้วิธีหลบหน้าครูเอาตั้งแต่อนุบาล 2 พ่อกับย่ายุ่งเรื่องค้าขายมากๆขายตั้งแต่ เที่ยง - ตี4 ตี 5 แทบจะไม่มีเวลาดูแลเรากับพี่ชาย เราไม่เคยกินข้าวเช้าไปโรงเรียน ไปกินตอนเที่ยงที่ โรงเรียนทีเดียว
เราซักถุงเท้าเอง ตั้งแต่ป.1 เราหัดรีดเสื้อทั้งๆที่รีดไม่เป็น ตั้งแต่ป.1 มีอยู่ครั้งนึงเรานั่งร้องไห้ เพราะทำการบ้านไม่เป็น ไม่รู้จะไปถามใคร อยู่บ้านคนเดียว พ่อกับย่าไปขายของ พ่อกลับมาเห็นถามว่าเป็นอะไร เราบอก ไม่รู้จะไปถามใคร หนูทำไม่เป็น พ่อกอดเราร้องไห้ บอกว่าขอโทษ
เราก็ร้องๆไห้อีก พ่อก็สอนเราเสร็จ ส่งเราขึ้นนอน และออกไปขายของต่อ.... นี่คือเรื่องราวตอนเด็กนะคะ
ทุกวันนี้ แม่แท้ๆของเรา ยังขายของตรงข้ามกับร้านพ่อเราเหมือนเดิมค่ะ 15 ปีแล้ว ขายก๋วยเตี๋ยวเหมือนกันนี่ล่ะ
พ่อเราขายเลี้ยงลูก 2 คน ส่งบ้าน ส่งรถ แต่แม่ของเราขายของเลี้ยงผู้ชายคนใหม่ของแม่.....
15ปี ที่แม่ไม่เคยส่งเสีย ไม่เคยซื้อของขวัญหรืออะไรให้เรา เราไม่เคยได้อะไรจากแม่สักชิ้นเดียว ทั้งๆที่แม่ มั่งมีมากมาย
ตอนแม่ทิ้งไปใหม่ๆ เคยแอบมาหาเราบ้าง 2-3 ครั้งและไม่เคยมาอีกเลย เราโกรธแม่มาเสมอ อาจจะบาป แต่คือความจริงนะคะ....
.
.
คือเราเป็นคน รักเด็กมากๆ ชอบเล่นกับเด็ก ชอบเด็กอารมณ์ดียิ้มเกงหัวเราะเก่ง แล้วก็ชอบย้อนมองดูตัวเอง
.
ตอนที่แม่ทิ้งไป ....
แม่เคยคิดไหม ใครจะหาข้าวให้เรากินตอนเช้า ใครจะอาบน้ำแต่งตัวให้เราไปโรงเรียน ใครจะซักกชุดนักเรียนให้
ใครจะหวีผม ถักเปีย สอนการบ้าน ใครจะดูแล ซักถุงเท้า ป้อนข้าว ป้อนยา ตอนเราไข้ขึ้น
ถ้าแม่จะทิ้งไป ตอนเราช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว เรายังพอเข้าใจ แต่นี่ เราเพิ่งจะ 4 ขวบ.... 4 ขวบเท่านั้น
เราทำอะไรไม่เป็น ต้องให้ครูตี ครูว่าทุกวัน
เราไม่เคยมีลูก แต่เรารู้ว่าเราต้องรักและ ห่วงมากๆ เราไม่เข้าใจแม่ ว่าแม่ไม่ห่วงเราบ้างหรอ....
แม่ทนได้ยังไง ถ้ารู้ว่าลูกไม่มีคนสอนการบ้าน ลูกไม่มีคนซักชุดนักเรียนให้ ไม่มีคนดูแลลูกตอนกลับจาก รร. ลูกเพิ่ง 4 ขวบเท่านั้น
.
.
15 ปีแล้ว ที่เราไม่เคยเข้าใจแม่ ทุกวันนี้แม่ก็ไม่เคยโทรมา ปีนึงจะโทรมาสักครั้ง ทั้งๆที่เห็นกันอยู่ทุกวัน เพราะแม่ขายของตรงข้ามกับพ่อเรา
แม่ไม่เคยซื้อเสื้อผ้ามาฝาก แม่ไปเที่ยวต่างประเทศ ไม่เคยบอกเรา แม่ไปเกาหลี ซื้อเครื่องสำอางค์มาฝากคนแถวบ้าน แต่ไม่เคยซื้ออะไรมาฝากเราเลยสักชิ้น ไม่ใช่ว่าจะอยากได้มากมาย แค่รู้สึกว่าแม่น่าจะนึกถึงเราบ้าง
ทุกวันนี้ถามว่าโกรธมั้ย เราน้อยใจมากกว่า เราไม่เคยได้อะไรจากแม่ แต่แม่มีปัญญาซื้อบ้าน รถยนต์ รถชอปเปอร์ ให้ผู้ชายคนนั้น
คนที่มันก็มีครอบครัวอยู่แล้ว แม่เราทำงานให้เงินมัน มันก็เอาไปให้ครอบครัวมันอีกที เราไม่เข้าใจแม่มากๆ
เรากับพี่ชาย เป็นลูกในไส้ ที่แม่แทบจะไม่เคยนึกถึง ไม่เคยโทรหา ไม่เคยถามไถ่ ทั้งๆที่อยู่กันแค่ฝั่งตรงข้าม แต่เราโชคดีนะ
เพราะพ่อ ไม่เคยทิ้งเรา เราทำผิดมามากมายพ่อให้อภัยทุกครั้ง เรารับรู้ว่าพ่อรักเรามากๆ พ่อน่าสงสารที่สุด...
**** สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กน้อยที่ให้เราได้ระบายความอัดอั้นตันใจนะคะ เราไม่ได้มีเจตนาจะดราม่าใส่แม่ทั้งที่เรื่องผ่านมานานแล้ว เราแค่ทุกข์ใจและอยากระบายเฉยๆ
**** ถึงคนที่มีแม่คอยรัก คอยห่วงใย จนบางทีก็มากไปจนคุณรู้สึกรำคาญ คุณรู้ไหมว่า มีกี่คนที่อยากได้ความรู้สึกแบบนั้น
มีกี่คนที่โหยหา จงขอบคุณ และรักแม่ที่ดูแลคุณมากๆ เพราะถ้าคุณไม่มีแบบเรา คุณจะเข้าใจและไม่มีวันจะยอมสูญเสียความรู้สึกนั้นไป