วันนี้ขอมาแชร์เล่าความปลื้มใจ ปลื้มปริ่มของคุณแม่ทำงานประจำอย่างเรา
ซึ่งมีต่อพ่อบ้านfull timeของเราค่ะ
เราทำงานประจำ พ่อบ้านทำงานที่บ้าน+เลี้ยงลูกยามลูกอยู่บ้านไม่ไปเรียน
ตอนเช้าตื่นมาเราก็ต้องเตรียมอาหาร ของใส่บาตร ปัดกวาดเช็ดถูรอลูกลงมา
พ่อบ้านตื่นอาบน้ำแต่งตัวลูกสาว2คน เตรียมไปร.ร.(คนโตอ.1 คนเล็กเนอสฯ)
ประแป้งอย่างขาวลงมา เสื้อผ้าพ่อซักรีดเตรียมไว้ให้ รีดกระทั่งผ้าเช็ดหน้าลูก
ลงมาลูกกินข้าว พ่อเตรียมของใส่กระเป๋าลูก นม การบ้าน ผ้าเช็ดหน้า ของคนเล็กมีชุดนอนกับเพิร์สด้วย
ช่วงนี้จะมีป้าๆมาคอยดูเด็กๆกินข้าว ทำผมให้  เราเตรียมผลไม้+ยา(ถ้ามี)
แล้วกินข้าว ขึ้นไปอาบน้ำ พ่อบ้านเตรียมของขึ้นรถ ถอยรถออกมารอ
พอเราลงมาลูกกินเช้าเสร็จ พ่อพาอุ้มขึ้นรถ รัดเข็มขัดให้  ยืนส่งลูกเมีย จนพ้นปากซอยบ้าน
แล้วถึงเริ่มงานบ้านและงานตัวเอง  เย็นก็รอลูกกลับบ้าน (ป้าๆรับให้) อาบน้ำ กินข้าว ทำการบ้าน
รอจนเรากลับบ้าน6โมง-1ทุ่ม ทุกวัน  วันหยุดก็รับมือกับความซน โดยมีป้าๆคอยช่วยบ้าง
    

แต่สิ่งที่เราปลื้มใจ คือการใส่ใจเรื่องความปลอดภัยของลูก บางทีมันก็ดูเว่อร์ไปนิด
เมื่อเช้าขนาดรีบๆ พ่อยังหยิบรองเท้าลูกมาตรวจว่ามีอะไรอยู่ในรองเท้าลูกหรือเปล่า?
เพราะเราเคยแชร์เรื่องงูเห่าตัวเล็กในรองเท้าให้ฟัง เค้าเลยคอยเช็คตลอด

ถึงเค้าจะไม่ละเอียดเท่าผู้หญิงทีเป็นแม่  แต่ความรักลูกมีไม่แพ้กัน
อีก 20 วัน เราต้องไปต่างประเทศรวม 10 วัน เป็นห่วงมาก แต่เค้าบอกเค้าอยู่ได้ ไม่ต้องห่วง
ให้เราไปเก็บประสบการณ์ชีวิต ตามโอกาสที่มันมีเข้ามา
เค้าก็เตรียมตัวเองพอสมควร  บิ้วท์ลูกๆด้วยว่า แม่ไม่อยู่  อยู่กับพ่อนะ  ห้ามดื้อด้วย ^__^