เมื่อกามเทพแผลงศร...
หลายเดือนที่ผ่านมาในหน้าฟีดของโลกสังคมออนไลน์ที่น้อยคนจะไม่รู้จัก เพราะมันแทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว ทุก ๆ วันฉันเปิดๆ อ่านๆ ยามว่างเว้นจากภาระกิจ หรือแม้แต่ในยามที่ยุ่งเหยิงก็ยังไม่วายจะแอบเปิดขึ้นมาติดตามข่าวสาร เพื่อเป็นการผ่อนคลาย
จากภาพหน้าวอล์ล จากการส่งคำขอเป็นเพื่อน จากการติดตามกดไลค์ ส่งความเห็นภายใต้สถานะที่แสดง หรือรูปภาพที่แบ่งปัน ทุก ๆ วัน ฉันเผลอเข้าไปแอบส่องอยู่หน้าวอลล์ของเธอมานาน และเผลอยิ้มอยู่ลำพังกับรอยยิ้มของเธอผ่านภาพถ่าย จวบจนวันที่เริ่มพูดคุย และได้พบเจอ มันยิ่งผูกสร้างสายสัมพันธ์ ให้ใจฉันผูกติดกับเธอ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าโอกาสของความเป็นจริงเลือนลางเต็มที
ที่มาเล็ก ๆ ของการพบเจอกันคงเพราะความชอบและหลงไหลในสิ่งเดียวกัน ฉันชอบดื่มกาแฟ ชอบทานเค้ก ชอบบรรยากาศร้านกาแฟ และบรรยากาศร้านอาหารอร่อย ๆ นั่นคงเป็นจุดเล็ก ๆ ที่เป็นสะพานทอดข้ามผ่านออกมา
การพบเจอกันอย่างไม่เป็นทางการครั้งแรก ถูกนัดหมายแบบไม่รู้ตัว ในเย็นย่ำของวันทำงานสุดท้ายของปี สถานที่นัดคงหนีไม่พ้นร้านกาแฟ... ฉันโผล่หน้าไปในสภาพโซม ๆ เชอร์ ๆ แต่เธอยังคงความเป็นเธอ โลกทั้งใบหยุดหมุนยามเมื่อพบและอยู่ใกล้เธอ รอยยิ้มของเธอสร้างโลกให้สดใส โดยเฉพาะโลกในใจของฉัน ฉันได้แต่ฝันเพ้อไปไกลเกินกว่าความเป็นจริง
เรายังคงได้เพียงพูดคุยตามประสาเพื่อน เธอเองรู้จักวางตัวเป็นอย่างดี ฉันก็พยายามจะวางตัวให้อยู่ในฐานะพี่และเพื่อน เว้นช่องว่างของความสัมพันธ์ให้เหมาะสม แต่ภายในใจลึก ๆ ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่าฉันเพ้อไปไกล จิตใจสับสนวุ่นวาย แต่ก็ต้องเก็บงำไว้ภายใต้เงื่อนไขของความเหมาะสม
เรายังคงได้เจอกันอยู่บ้าง และนั่นยิ่งทำให้ฉันได้เพ้อและคิดไปไกล แต่ก็ยังกล้า ๆ กลัว ๆ จะหยุดหรือเดินหน้าต่อไปอย่างไร จนถึงวันนี้ คงได้แต่รอเวลา เวลาที่เหมาะสม หากวาสนามีจริง หากเธอคือคนที่ใช่ เมื่อถึงเวลานั้นจริง ฉันจะไม่ปล่อยให้หลุดลอย และพร้อมจะทุ่มทั้งชีวิตเพื่อรักษาไว้...
รอ... รอให้วันนั้นมาถึง แม้ไม่รู้ว่าเมื่อไร หรือต้องใช้ทั้งชีวิตเพื่อการรอคอย วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไรไม่อาจรู้ได้ การก้าวเดินข้ามผ่านกาลเวลาอย่างมีสติ ไม่ประมาท จะช่วยให้เราผ่านพ้นอุปสรรคนานับประการได้
ความใจเย็น... ไม่ผลีผลาม ทุก ๆ ก้าวย่างไม่เชื่องช้า แต่ก็ไม่รีบเร่ง เพราะโอกาสที่ผ่านเข้ามาอาจมีเวลาไม่มากพอ ฉันหลับตาลง สัมผัสลมหายใจแผ่วเบา และก้าวเดินไปตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ แม้จะเคยเจ็บมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ความเจ็บปวดในอดีตมันผ่านพ้นไปแล้ว แววประกายแห่งความหวังถูกจุดขึ้นอีกครั้งเพราะรอยยิ้มของเธอ หรือฉันหลงรักรอยยิ้มนั้นเข้าแล้ว ยังคงเฝ้าฝันจะเก็บรอยยิ้มนี้ไว้ ประคับประคอง และทะนุถนอมตราบที่ลมหายใจยังอยู่
พ. พรพรหมรัตน์ -- ในวันที่ฉันเพ้อ
เมื่อยามที่กามเทพแผลงศร - ในวันที่ฉันเพ้อ
หลายเดือนที่ผ่านมาในหน้าฟีดของโลกสังคมออนไลน์ที่น้อยคนจะไม่รู้จัก เพราะมันแทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว ทุก ๆ วันฉันเปิดๆ อ่านๆ ยามว่างเว้นจากภาระกิจ หรือแม้แต่ในยามที่ยุ่งเหยิงก็ยังไม่วายจะแอบเปิดขึ้นมาติดตามข่าวสาร เพื่อเป็นการผ่อนคลาย
จากภาพหน้าวอล์ล จากการส่งคำขอเป็นเพื่อน จากการติดตามกดไลค์ ส่งความเห็นภายใต้สถานะที่แสดง หรือรูปภาพที่แบ่งปัน ทุก ๆ วัน ฉันเผลอเข้าไปแอบส่องอยู่หน้าวอลล์ของเธอมานาน และเผลอยิ้มอยู่ลำพังกับรอยยิ้มของเธอผ่านภาพถ่าย จวบจนวันที่เริ่มพูดคุย และได้พบเจอ มันยิ่งผูกสร้างสายสัมพันธ์ ให้ใจฉันผูกติดกับเธอ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าโอกาสของความเป็นจริงเลือนลางเต็มที
ที่มาเล็ก ๆ ของการพบเจอกันคงเพราะความชอบและหลงไหลในสิ่งเดียวกัน ฉันชอบดื่มกาแฟ ชอบทานเค้ก ชอบบรรยากาศร้านกาแฟ และบรรยากาศร้านอาหารอร่อย ๆ นั่นคงเป็นจุดเล็ก ๆ ที่เป็นสะพานทอดข้ามผ่านออกมา
การพบเจอกันอย่างไม่เป็นทางการครั้งแรก ถูกนัดหมายแบบไม่รู้ตัว ในเย็นย่ำของวันทำงานสุดท้ายของปี สถานที่นัดคงหนีไม่พ้นร้านกาแฟ... ฉันโผล่หน้าไปในสภาพโซม ๆ เชอร์ ๆ แต่เธอยังคงความเป็นเธอ โลกทั้งใบหยุดหมุนยามเมื่อพบและอยู่ใกล้เธอ รอยยิ้มของเธอสร้างโลกให้สดใส โดยเฉพาะโลกในใจของฉัน ฉันได้แต่ฝันเพ้อไปไกลเกินกว่าความเป็นจริง
เรายังคงได้เพียงพูดคุยตามประสาเพื่อน เธอเองรู้จักวางตัวเป็นอย่างดี ฉันก็พยายามจะวางตัวให้อยู่ในฐานะพี่และเพื่อน เว้นช่องว่างของความสัมพันธ์ให้เหมาะสม แต่ภายในใจลึก ๆ ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่าฉันเพ้อไปไกล จิตใจสับสนวุ่นวาย แต่ก็ต้องเก็บงำไว้ภายใต้เงื่อนไขของความเหมาะสม
เรายังคงได้เจอกันอยู่บ้าง และนั่นยิ่งทำให้ฉันได้เพ้อและคิดไปไกล แต่ก็ยังกล้า ๆ กลัว ๆ จะหยุดหรือเดินหน้าต่อไปอย่างไร จนถึงวันนี้ คงได้แต่รอเวลา เวลาที่เหมาะสม หากวาสนามีจริง หากเธอคือคนที่ใช่ เมื่อถึงเวลานั้นจริง ฉันจะไม่ปล่อยให้หลุดลอย และพร้อมจะทุ่มทั้งชีวิตเพื่อรักษาไว้...
รอ... รอให้วันนั้นมาถึง แม้ไม่รู้ว่าเมื่อไร หรือต้องใช้ทั้งชีวิตเพื่อการรอคอย วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไรไม่อาจรู้ได้ การก้าวเดินข้ามผ่านกาลเวลาอย่างมีสติ ไม่ประมาท จะช่วยให้เราผ่านพ้นอุปสรรคนานับประการได้
ความใจเย็น... ไม่ผลีผลาม ทุก ๆ ก้าวย่างไม่เชื่องช้า แต่ก็ไม่รีบเร่ง เพราะโอกาสที่ผ่านเข้ามาอาจมีเวลาไม่มากพอ ฉันหลับตาลง สัมผัสลมหายใจแผ่วเบา และก้าวเดินไปตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ แม้จะเคยเจ็บมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ความเจ็บปวดในอดีตมันผ่านพ้นไปแล้ว แววประกายแห่งความหวังถูกจุดขึ้นอีกครั้งเพราะรอยยิ้มของเธอ หรือฉันหลงรักรอยยิ้มนั้นเข้าแล้ว ยังคงเฝ้าฝันจะเก็บรอยยิ้มนี้ไว้ ประคับประคอง และทะนุถนอมตราบที่ลมหายใจยังอยู่
พ. พรพรหมรัตน์ -- ในวันที่ฉันเพ้อ