สมมติว่าเรามีแฟน ด้วยยุคสมัยนี้ แฟนเราแอบแชทกับผู้หญิงคนอื่น แชทหลายคน บอกพวกเธอทุกคนว่าไม่มีแฟน คุยกันทุกวันด้วยถ้อยคําหวานๆที่แม้แต่เรายังไม่เคยได้ฟัง บางทีหากมีเวลาก็แอบไปนัดเจอ บางทีก็แชทไซไลน์ คอยหักหลังไม่ซื่อสัตย์กับเราตลอดเวลา

แต่เวลาอยู่กับเรา ก็ดีกับเรามาก ดูแลเทคแคร์เป็นอย่างดี อยู่ด้วยแล้วมีความสุข แต่บางทีก็ไปเทคแคร์คนอื่น โดยมีเราเป็นตัวจริง คบแล้วทุกข์และสุขปะปนกันไป พอจับได้ก็บอกจะเลิกแต่ไม่เลิกซักที ขอโทษและบอกจะไม่ทําอีก เป็นเวลามานานหลายปี ทุกครั้งที่เราเจอก็จะเศร้าเสียใจ แต่ก็รับเค้าคืนมาที่จุดเดิมตลอด เพราะเรารักเค้า และเค้าก็ดีกับเรา เราได้แต่หวังว่าเค้าจะปรับปรุง แต่ก็ไม่เคยเปลี่ยนได้ ส่วนตัวเราไม่เคยก่อกรรมด้านนี้ ไม่วอกแวก ไม่แชท ไม่มีใคร ไม่เคยคิดแก้แค้น ไม่เคยทําอะไรลับหลัง

ขอถามว่า

การที่เรามาเจอและเป็นทุกข์ เป็นกรรมของเราใช่หรือไม่คะ ได้ยินมาว่าไม่มีเรื่องใดที่บังเอิญทุกสิ่งอย่างถูกจัดสรรมาอยู่แล้ว

หากเป็นเช่นนั้น เราไม่ควรทุกข์ใช่หรือไม่คะ เราควรปล่อยเค้าทําตามอําเภอใจ อยากไปกับใครอยากแชทกับใครก็ตามสบาย เราควรให้อภัย แวะวางเฉยกับเรื่องนี้ เพราะเค้าก็ดีกับเรา หากลืมเรื่องนี้ไปซะ เราจะมีแต่ความสุข เป็นการตัดกรรมไป เพราะถ้าเราทุกข์แปลว่าเรามีกรรมอยู่ ทั้งๆที่เรื่องที่เค้าทํามันผิด แต่เราก็ยอมทนมาได้ตลอด แล้วจะไปทุกข์ทําไม ปล่อยให้เค้าทําไป ถูกต้องแล้วใช่หรือไม่คะ เพราะเราไม่สามารถแก้ที่ตัวเขาได้ เราต้องแก้ที่ตัวเรา คือ รับให้ได้ และ ปล่อยวาง

เราควรให้อภัยและยังอยู่กับเค้าเหมือนเดิมรึเปล่าคะ พี่ๆช่วยแนะนําทีนะคะ คิดวกวนวนเวียน ใจนึงก็อยากให้อภัย อีกใจก็กลัวจะต้องมีเรื่องแบบนี้อีก ซึ่งคงหนีไม่พ้น

ระหว่าง " การอยู่อย่างวางเฉย กับ การเลิกกันไปเลย " อันไหนคือการดับทุกข์ที่แท้จริงคะ