ดูบอลไม่เก่ง แต่อยากลองวิเคราะห์ทีมของมอยส์คับ
เมื่อคืนนั่งดูอยู่ ลองสังเกตุ อะไรหลายๆอย่าง ผมมองเห็นจุดใหญ่นี้อยู่
คือ กองกลาง+กองหลัง หลวมมาก ในจังหวะเกมส์รับ
สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ผมเห็นว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงอย่างมากจากยุคของเซอร์อเล็กซ์
สิ่งที่ผมสังเกตุเห็นชัดเจนในความเปลี่ยนแปลง คือ แนวระดับการยืนของแผงกองกลาง
ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่มอยส์เปลี่ยนแนวทาง แล้วส่งผลต่อรูปเกมส์อย่างมาก
อย่างไรกัน ?
สมัยยุคเซอร์อเล็กซ์ ในเกมรับ กองกลางจะยืนซ้อนเหมือนเป็นแนวหน้าก่อนถึงแนวกองหลัง
คือใช้กองกลางยืนตำแหน่งยันกับกองกลางของคู่ต่อสู้ ทำให้คู่แข่งต้องใช้การถ่ายบอลไปมา
ออกซ้ายออกขวา เจาะไม่ค่อยเข้า ต้องยิงไกลบ้าง ใช้ความสามารถเฉพาะตัวแหวกเข้าไปบ้าง
ในขณะที่คู่ต่อสู้พยายามต่อบอลแปรขบวนเพื่อหาช่องในแนวรับ นักเตะแมนยูก็มีการสลับที่กันอย่างลงตัว
(เคยไปฝึกอบรมกับอาหมอเมามา การสลับตำแหน่งแทนกันแกเรียกว่า Cover)
ซึ่งระบบระเบียบรวมถึงวินัยในเกมรับของป๋า ราวกับเป็นตาข่ายขึงอยู่บริเวณ30หลา หน้าประตู
ตรงนี้ เป็นจุดที่ผมคิดว่าเซอร์ไม่ได้ต้องการตำแหน่งหน้าต่ำ ยืนหลังกองหน้าซักเท่าไหร่
เพราะต้องการแนวกลาง 4 คน ยืนขึงด้านกว้างตามสูตร ขึงเกมรับตามแผน
สิ่งที่ลองนึกต่อไปได้ คือแนวรับด้านข้าง ไม่ว่าจะเจอกับปีกโนเนม หรือปีกจรวดความเร็วสูง
เราจะเห็นปีกกับฟูลแบ๊ค ช่วยซ้อนกันเสมอ ซึ่งถ้าครอสสวยๆไม่ได้ ก็ต้องป้ายเข้ากลาง ไปๆมาๆอย่างที่ว่า
ตรงนี้ทำให้ผมมีความรู้สึกว่า บอลสมัยใหม่เน้นเจาะทางเส้นหลังเยอะเหมือนกัน
ทางขวาวาเลนเซียยาวๆ ทางซ้ายเอฟร่าแลบเติมขึ้นมาบ่อยๆ แต่ก็ลงไม่ทันหลายครั้งอยู่
ผมสรุปในความคิดส่วนตัวว่า แนวทางของเซอร์อเล็กซ์คือ "เจาะริมเส้น เน้นแพ็คกลาง"
กลับสู่ความจริง สิ่งที่ผมเห็นตั้งแต่ต้นฤดูกาลนี้ คือ มอยส์ใช้กองกลางวิ่งเพรสซิ่ง
ปัญหาที่เกิดขึ้นคือ การเพรสซิ่งไม่ได้ให้ผลที่ดีมากเท่าไหร่นัก
ซ้ำยังส่งผลในเกมรับอย่างใหญ่โตเลยทีเดียว
การวิ่งไล่ มอยส์ใช้กองกลางวิ่งบีบไปถึงกองหลังของคู่แข่ง
ลักษณะเป็นการวิ่งเข้าไปแย่งแล้วประกบแบบ 1:1
คาดหวังให้คู่แข่งเล่นลำบาก ต่อเกมไม่ขึ้น หรือต่อเกมไม่ได้เลย
แต่สิ่งที่เกิดขึ้น ?
ไม่รู้ว่าเพราะนักเตะแมนยูไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนี้ หรือว่าอะไรยังไง
การเพรสซิ่งสูงของมอยส์ นอกจากไม่ได้ผลอย่างที่คิดแล้ว
ยังนำมาซึ่งความเสียเปรียบในการครองเกมส์แดนกลางด้วย
แนวกลางที่วิ่งไล่บีบขึ้นไป วิ่งไล่จนสุดทาง ก็มีบางครั้งคู่แข่งต้องส่งคืนโกลบ้าง
แต่หลายครั้งมากกว่า ที่ดูเหมือน"จับไม่ได้ ไล่ไม่ทัน" คู่แข่งยังต่อบอลในเกมของตัวเองได้
ทำให้เมื่อกองกลางดันขึ้นไป(สุด)แล้ว คู่ต่อสู้ที่คอนโทรลบอลผ่านแนววิ่งเพรสซิ่งมาได้
ก็จะมาเจอแผงแนวรับเลยทีเดียว ทำให้เกือบทุกครั้งที่บอลคู่ต่อสู้ถ่ายมากลางสนามได้
พวกเราชาวผีแดง จะรู้สึกเสียววาบๆบริเวณท้องน้อยทุกครั้งไป
พอบอลผ่านแนวเพรสซิ่งมาได้แล้ว เนื่องจากเราวิ่งบีบทั้งแผง
บอลที่ทะลุมาได้ แนวกลางก็จะว่างทั้งแผงด้วยเช่นกัน
คู่แข่งมีทางเลือกเล่นได้หลากหลายแบบมาก เหลือแนวหลังชั้นเดียวโล่งๆ
แผงรับ 2 ชั้นก็ไม่มีแล้ว ปีกซ้อนแบ็คก็ไม่ค่อยเห็นซักเท่าไหร่ คู่แข่งสนุกสนานกันเลยทีเดียว
จะเจาะตรงกลางตรงๆเลยก็ได้ เหมือนลูกแรกที่เสียเมื่อคืน จะเล่นออกปีกแล้วครอสก็ได้
หรือจะทำชิ่งหรือพลิกหนีแนวรับเข้าเส้นหลัง เหมือนลูกที่2เมื่อคืน ก็ได้อีก
ยังไม่รวมหลายๆครั้ง ที่คู่แข่งแหวกเข้าไปเองดื้อๆ แล้วไม่มีใครเข้าบอล
นอกจากนั้นแล้ว ผลพวงที่ตามมาอีก ที่ผมเห็นชัดๆก็คือความลนลานในการเล่น
อย่างที่บอก ถ้าคู่แข่งต่อบอลผ่านแนวเพรสซิ่งของเรามาถึงกลางสนามได้
สิ่งที่ผมเห็นเสมอๆ คือ แนวเพรสซิ่งของเรานี่แหละ ที่หันหลังกลับ(มามองตามบอล)
แล้วทำสีหน้าตกใจ เพราะเห็นว่าคู่แข่งพาบอลทะลุไป กำลังจะเล่นงานกองหลังแล้ว
และเพื่อนๆกองกลางของพวกเขา ก็อยู่ในตำแหน่งเดียวกันกับตัวเองนั่นแหละ
ทีนี้ต่างคนก็ต่างเหวอ ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งห้อตามบอล จังหวะแบบนี้ผมเห็นบ่อยมากๆในแต่ละเกม
ตรงนี้ ขอสรุปแนวคิดเลยดีกว่าครับ
- แทคติคในเกมรับ(ขณะที่คู่แข่งครองบอล)ของมอยส์ ทำให้นักเตะแมนยูหลงเหลี่ยมตัวเอง
ข้อนี้ข้อเดียว ส่งผลกับเกมรับทั้งสนามของแมนยูเลยจริงๆ
*และจะเห็นผลชัดเจนมาก เมื่อคู่แข่งเป็นทีมที่มีเทคนิคและทักษะการต่อบอลที่ดี
ถ้ามอยส์จะเอาแมนยูกลับมา มี 2 วิธี
1. กลับมาใช้แทคติคแบบป๋าก่อน จะเปลี่ยนแปลงอย่างไรก็ค่อยเป็นค่อยไป
ถ้าตามนี้ ผมว่าจะรักษาผลงาน(ทรงของทีม)ต่อจากป๋าได้ถึง 80%
2. พยายามฝึกซ้อม ทำความเข้าใจกับระบบการเพรสซิ่ง บีบพื้นที่ให้ดี
ทดลองทดสอบให้ได้ผล เอาให้เทพเลย ก่อนเอามาใช้งานจริง
กระทู้นี้เราคุยเรื่องแนวคิด ก็คงไม่มีผิดถูกนะครับ
ทุกท่านมีความคิดเห็นอย่างไร เชิญตามอัธยาศัยครับ ^_^
ป.ล. ผมเด็กผีคนนึง ผมสามารถยอมรับได้ทุกสิ่งที่เป็นแมนฯยูฯ
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม จะติดตามเชียร์ทีมนี้ตลอดไป
ดูบอลไม่เก่ง แต่อยากลองวิเคราะห์ทีมของมอยส์คับ
เมื่อคืนนั่งดูอยู่ ลองสังเกตุ อะไรหลายๆอย่าง ผมมองเห็นจุดใหญ่นี้อยู่
คือ กองกลาง+กองหลัง หลวมมาก ในจังหวะเกมส์รับ
สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ผมเห็นว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงอย่างมากจากยุคของเซอร์อเล็กซ์
สิ่งที่ผมสังเกตุเห็นชัดเจนในความเปลี่ยนแปลง คือ แนวระดับการยืนของแผงกองกลาง
ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่มอยส์เปลี่ยนแนวทาง แล้วส่งผลต่อรูปเกมส์อย่างมาก
อย่างไรกัน ?
สมัยยุคเซอร์อเล็กซ์ ในเกมรับ กองกลางจะยืนซ้อนเหมือนเป็นแนวหน้าก่อนถึงแนวกองหลัง
คือใช้กองกลางยืนตำแหน่งยันกับกองกลางของคู่ต่อสู้ ทำให้คู่แข่งต้องใช้การถ่ายบอลไปมา
ออกซ้ายออกขวา เจาะไม่ค่อยเข้า ต้องยิงไกลบ้าง ใช้ความสามารถเฉพาะตัวแหวกเข้าไปบ้าง
ในขณะที่คู่ต่อสู้พยายามต่อบอลแปรขบวนเพื่อหาช่องในแนวรับ นักเตะแมนยูก็มีการสลับที่กันอย่างลงตัว
(เคยไปฝึกอบรมกับอาหมอเมามา การสลับตำแหน่งแทนกันแกเรียกว่า Cover)
ซึ่งระบบระเบียบรวมถึงวินัยในเกมรับของป๋า ราวกับเป็นตาข่ายขึงอยู่บริเวณ30หลา หน้าประตู
ตรงนี้ เป็นจุดที่ผมคิดว่าเซอร์ไม่ได้ต้องการตำแหน่งหน้าต่ำ ยืนหลังกองหน้าซักเท่าไหร่
เพราะต้องการแนวกลาง 4 คน ยืนขึงด้านกว้างตามสูตร ขึงเกมรับตามแผน
สิ่งที่ลองนึกต่อไปได้ คือแนวรับด้านข้าง ไม่ว่าจะเจอกับปีกโนเนม หรือปีกจรวดความเร็วสูง
เราจะเห็นปีกกับฟูลแบ๊ค ช่วยซ้อนกันเสมอ ซึ่งถ้าครอสสวยๆไม่ได้ ก็ต้องป้ายเข้ากลาง ไปๆมาๆอย่างที่ว่า
ตรงนี้ทำให้ผมมีความรู้สึกว่า บอลสมัยใหม่เน้นเจาะทางเส้นหลังเยอะเหมือนกัน
ทางขวาวาเลนเซียยาวๆ ทางซ้ายเอฟร่าแลบเติมขึ้นมาบ่อยๆ แต่ก็ลงไม่ทันหลายครั้งอยู่
ผมสรุปในความคิดส่วนตัวว่า แนวทางของเซอร์อเล็กซ์คือ "เจาะริมเส้น เน้นแพ็คกลาง"
กลับสู่ความจริง สิ่งที่ผมเห็นตั้งแต่ต้นฤดูกาลนี้ คือ มอยส์ใช้กองกลางวิ่งเพรสซิ่ง
ปัญหาที่เกิดขึ้นคือ การเพรสซิ่งไม่ได้ให้ผลที่ดีมากเท่าไหร่นัก
ซ้ำยังส่งผลในเกมรับอย่างใหญ่โตเลยทีเดียว
การวิ่งไล่ มอยส์ใช้กองกลางวิ่งบีบไปถึงกองหลังของคู่แข่ง
ลักษณะเป็นการวิ่งเข้าไปแย่งแล้วประกบแบบ 1:1
คาดหวังให้คู่แข่งเล่นลำบาก ต่อเกมไม่ขึ้น หรือต่อเกมไม่ได้เลย
แต่สิ่งที่เกิดขึ้น ?
ไม่รู้ว่าเพราะนักเตะแมนยูไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนี้ หรือว่าอะไรยังไง
การเพรสซิ่งสูงของมอยส์ นอกจากไม่ได้ผลอย่างที่คิดแล้ว
ยังนำมาซึ่งความเสียเปรียบในการครองเกมส์แดนกลางด้วย
แนวกลางที่วิ่งไล่บีบขึ้นไป วิ่งไล่จนสุดทาง ก็มีบางครั้งคู่แข่งต้องส่งคืนโกลบ้าง
แต่หลายครั้งมากกว่า ที่ดูเหมือน"จับไม่ได้ ไล่ไม่ทัน" คู่แข่งยังต่อบอลในเกมของตัวเองได้
ทำให้เมื่อกองกลางดันขึ้นไป(สุด)แล้ว คู่ต่อสู้ที่คอนโทรลบอลผ่านแนววิ่งเพรสซิ่งมาได้
ก็จะมาเจอแผงแนวรับเลยทีเดียว ทำให้เกือบทุกครั้งที่บอลคู่ต่อสู้ถ่ายมากลางสนามได้
พวกเราชาวผีแดง จะรู้สึกเสียววาบๆบริเวณท้องน้อยทุกครั้งไป
พอบอลผ่านแนวเพรสซิ่งมาได้แล้ว เนื่องจากเราวิ่งบีบทั้งแผง
บอลที่ทะลุมาได้ แนวกลางก็จะว่างทั้งแผงด้วยเช่นกัน
คู่แข่งมีทางเลือกเล่นได้หลากหลายแบบมาก เหลือแนวหลังชั้นเดียวโล่งๆ
แผงรับ 2 ชั้นก็ไม่มีแล้ว ปีกซ้อนแบ็คก็ไม่ค่อยเห็นซักเท่าไหร่ คู่แข่งสนุกสนานกันเลยทีเดียว
จะเจาะตรงกลางตรงๆเลยก็ได้ เหมือนลูกแรกที่เสียเมื่อคืน จะเล่นออกปีกแล้วครอสก็ได้
หรือจะทำชิ่งหรือพลิกหนีแนวรับเข้าเส้นหลัง เหมือนลูกที่2เมื่อคืน ก็ได้อีก
ยังไม่รวมหลายๆครั้ง ที่คู่แข่งแหวกเข้าไปเองดื้อๆ แล้วไม่มีใครเข้าบอล
นอกจากนั้นแล้ว ผลพวงที่ตามมาอีก ที่ผมเห็นชัดๆก็คือความลนลานในการเล่น
อย่างที่บอก ถ้าคู่แข่งต่อบอลผ่านแนวเพรสซิ่งของเรามาถึงกลางสนามได้
สิ่งที่ผมเห็นเสมอๆ คือ แนวเพรสซิ่งของเรานี่แหละ ที่หันหลังกลับ(มามองตามบอล)
แล้วทำสีหน้าตกใจ เพราะเห็นว่าคู่แข่งพาบอลทะลุไป กำลังจะเล่นงานกองหลังแล้ว
และเพื่อนๆกองกลางของพวกเขา ก็อยู่ในตำแหน่งเดียวกันกับตัวเองนั่นแหละ
ทีนี้ต่างคนก็ต่างเหวอ ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งห้อตามบอล จังหวะแบบนี้ผมเห็นบ่อยมากๆในแต่ละเกม
ตรงนี้ ขอสรุปแนวคิดเลยดีกว่าครับ
- แทคติคในเกมรับ(ขณะที่คู่แข่งครองบอล)ของมอยส์ ทำให้นักเตะแมนยูหลงเหลี่ยมตัวเอง
ข้อนี้ข้อเดียว ส่งผลกับเกมรับทั้งสนามของแมนยูเลยจริงๆ
*และจะเห็นผลชัดเจนมาก เมื่อคู่แข่งเป็นทีมที่มีเทคนิคและทักษะการต่อบอลที่ดี
ถ้ามอยส์จะเอาแมนยูกลับมา มี 2 วิธี
1. กลับมาใช้แทคติคแบบป๋าก่อน จะเปลี่ยนแปลงอย่างไรก็ค่อยเป็นค่อยไป
ถ้าตามนี้ ผมว่าจะรักษาผลงาน(ทรงของทีม)ต่อจากป๋าได้ถึง 80%
2. พยายามฝึกซ้อม ทำความเข้าใจกับระบบการเพรสซิ่ง บีบพื้นที่ให้ดี
ทดลองทดสอบให้ได้ผล เอาให้เทพเลย ก่อนเอามาใช้งานจริง
กระทู้นี้เราคุยเรื่องแนวคิด ก็คงไม่มีผิดถูกนะครับ
ทุกท่านมีความคิดเห็นอย่างไร เชิญตามอัธยาศัยครับ ^_^
ป.ล. ผมเด็กผีคนนึง ผมสามารถยอมรับได้ทุกสิ่งที่เป็นแมนฯยูฯ
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม จะติดตามเชียร์ทีมนี้ตลอดไป