วันนี้ (3 ม.ค.57) จู่ๆ ก็เกิดคิดถึงพี่สาวยาคูลย์
ทุกเช้าเธอจะเอายาคูลย์มาวางไว้บนโต๊ะทำงาน
พอสิ้นเดือนเธอก็เดินเก็บเงินเป็นรายเดือน
วันที่เราออกจากกระทรวงมหาดไทย ไปราชการที่สกลนครและชัยภูมิ นั่นคือวันที่ 22 พ.ย.
กลับกรุงเทพ 28 พ.ย. ก็เข้ากระทรวงไม่ได้เสียแล้ว
นี่ก็ผ่านไปแล้ว 2 เดือน หนี้เก่าค่ายาคูลย์เดือน พ.ย.ยังไม่ได้จ่าย
เดือน ธ.ค. พี่สาวมีอันตัองขาดรายได้จากลูกค้ามหาดไทย
แถมยังไม่มีหลักประกันใดว่า ข้าราชการจะกลับเข้าทำงานโดยปกติเมื่อใด
แต่อย่างไรก็ตาม ข้าราชการยังทำงานได้แม้ในสภาวะไม่ปกติ และยังได้รับเงินเดือน
ขาดแต่ความสะดวกเรื่องสวัสดิการอื่นๆ  นับว่าโชคดีอยู่

พี่สาวยาคูลย์คนนี้ ยึดหัวหาดขายยาคูลย์กับข้าราชการมหาดไทยมาสิบกว่าปี
เราเป็นลูกค้าเธอราวปี 40 เว้นช่วงไปบ้างและเริ่มมาใช้บริการอีกราวปี 50 จนปัจจุบัน
รายได้ที่ขาดหายไปในช่วง 2-3 เดือนนี้ ใครจะรับผิดชอบ?
รวมถึงผู้ประกอบอาชีพค้าขายกับคนมหาดไทย และสังคม ชุมชนรอบรั้วมหาดไทย
คนขายนมเปรี้ยวดัชมิลล์ มีหนี้ค้างเก็บกับข้าราชการเหมือนพี่สาวยาคูลย์
คนขายอาหารในร้านสวัสดิการกระทรวง
ลุงเก็บเศษกระดาษขาย คนขายหนังสือพิมพ์ ฯลฯ
พวกเขากินอยู่อย่างไร? หารายได้แต่ละวันอย่างไร?

เราไม่รู้  และใจเราเป็นห่วงพวกเขา
พี่สาวยาคูลย์ เจ้าหนี้ข้ามปี...

ท่านผู้ประเสริฐพึงตรองดู
ท่านว่าระบอบทักษิณนั้นร้ายกาจ
เราว่าระบอบทักษิณไม่เคยฆ่าคน
เพียงเพราะคนคนนั้นคิดต่างกับตน
ระบอบที่ไม่เห็นคนเป็นคน ต่างหากเล่า
...ที่กำลังฆ่าคนให้ตายทั้งเป็น