ตอน 2 กำเนิดโอว ใช้ ซุบ
ความเดิม ม้า ตง ส่ง บุตรชาย มาช่วงชิงคัมภีร์ และยื่นข้อเสนอมาปลดป้าย อันมีความหมายของบูรพาทิศ ประมุขแห่งตระกูลซุบ แลกชีวิต กับ ม้อ ตง ในปัจฉิม ส่งบุตรชายคนเดียวไป หุบเขาทรชน หลีกหนีจากความแค้น ของจอมยุทธอาวุโส
.......................................................................................................................................................................................

ซุบซู ใช้วรยุทธ์สุดท้ายเท่าที่มี ลอยตัวไปปลดแผ่นไม้ นามว่า บูรพาทิศโฮมสเตย์ ลงมาตั้งชานบันได ใกล้แท่นหินทรายบูชาบรรพบุรุษ
ควันธูปอ้อยอิ่งล่องลอยอาจไปถึงสรวงสวรรค์
ซูซู ครุ่นคิด ยามเช้า มิได้ยืนหน้าเตาเหมือนทุกวัน ด้วยอวสานของโรงเตี๊ยมมาถึงเกินคาดคิด ไม่วันนี้ ก็ วันหน้าต้องมาถึง ประมุขแห่ง ตระกูลซุบ สร้างห้องลับไว้ประหนึ่งสุสาน ที่ไม่มีผู้ใดจะหาเจอและเปิดออกได้ ถ้าไม่มีหยกนางรำที่ฝากพ่อบ้านให้เก็บไว้ให้ทายาทตัวน้อย
การเกิดมิได้เดียวดายเท่าการตาย การมีความหมายรึไม่มีความหมาย ล้วนอยู่ในความทรงจำของคนอื่น
ซุบซู เขียนสาส์นลงบนแผ่นประตูใหญ่ด้วยปลายกระบี่ ก่อนที่จะโซเเซกายไปซ่อนตัวในห้องลับภายใต้พื้นครัวของโรงเตี๊ยมถ้อยความว่า
“ม้า มา ตง น้องข้า ข้าเสียใจต่อการสูญเสียของลูกเจ้า ข้าตาย ม้อตง ตาย ขอเรื่องราวความแค้นของเราสองพี่น้องจบสิ้นกันเท่านี้ ปล่อยลูกข้าไป และดูแลเมียข้าให้ดี”
การรอคอยก็ปล่าวเปลี่ยว เดียวดาย ม้า ตง มาก่อนยาม 1 ด้วยความขุ่นแค้น ที่สูญเสียลูกชาย ด้วยน้ำมือศิษย์ผู้พี่ จากสำนักหินวิหารบูรพาด้วยกัน
ม้า ตง จอมเจ้าเล่ห์ คุ้มคลั่งราวม้าต้องพิษตะขาบแม่น้ำฮั่น เมื่ออ่านสาส์นจาก ซุบซู จบ ความแค้นมิได้สะสาง ป้ายมิได้ถูกปลดลงด้วยน้ำมือของตัวม้าตงเอง
เสมือนความแค้นนี้ มิอาจจบสิ้นได้โดยง่าย น้ำตาของมังกรบูรพาทิศหยาดไหลต้องสายลมหนาว โรงเตี๊ยมที่ซ่อนซุบซูจากยุทธภพถูกเพลิงเผาไหม้ จนสิ้นซาก ผู้พรากคนรักไปจาก  ซุบใช้ พรากแม่ไปจาก ซุบซู  เมื่อ หกปีก่อน กำลังจะออกตามชำระแค้นที่อัดแน่นเป็นซ้ำสอง จากทายาทซุบคนสุดท้ายที่ยังมีลมหายใจอยู่



ณ ชายตีนเขารูปหน้ากากคั่นแคว้นใต้ออกจากเหนือ

“นามของคน เงาของไม้” แม้หลีกเร้นตน คนก็ยังติดตาม อายุความแค้น ดั่ง แบนฟอรเม็น อาฮุยรำพันคำของนักประพันธ์นามกระเดื่อง ยามหันมามองนายน้อยวัย 7 ขวบ ที่ตนเลี้ยงมาตั้งแต่เยาว์วัย
ประมุขซัว ถ่อมตน เปิดที่พักและขายอาหารมานับ 10 ปี ยังไ ม่พ้นการตามราวีของอริจนได้   หลังจากที่แม่ของ ซุบใช้ มีเหตุต้องอำลาจากบ้านตระกูลซุบไป 6 ปี ด้วยการตามบุกมาชิงตัวของ ม้อ ตง บัดนี้ นายน้อยไม่มีทั้งพ่อและแม่ เราต้องอารักขาดุจชีวิตไปให้ถึง หุบเชาทรชน ให้จงได้ เค้าหน้าของทายาทตระกูล ซุบ คนสุดท้าย ดูองอาจเกินวัย ความช่างพูดช่างคุยนับแต่ออกจากบ้านหายวับไปนับแต่ล่วงรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่บ้าน
“อาฮุย”  เด็กน้อยเตะแขนพ่อบ้าน ผู้เป็นทั้งพี่เลี้ยงและเสมือนญาติผู้ใหญ่ของตนที่หลงเหลืออยู่เพียงคนเดียวในตอนนี้
นี่เป็นการเอ่ยปากคำแรก เมื่อมาถึงชายเขาคั่นแค้วนเหนือ ล่วงเข้าสองคืนนับจากเดินทาง
“ครับ นายน้อย”
“ข้าอยากใส่ชุดดำ ทาตัวดำ ขอใส่ดำแทนขาวไว้ทุกข์ให้ท่านพ่อ” ซุบใช้ แจ้งความจำนง
"โธ่ นายน้อย ท่านพ่อ อาจจะยังไม่ตายก็ได้" อาฮุยปลอบใจ แต่หยาดน้ำตาเริ่มไหลเป็นทาง พลางกอดห่อผ้าชุดขาวที่เตรียมมาทั้งของตัวเองและนายน้อยแน่นอกโดยไม่ยกออก
"อาฮุย มิต้องปด ข้า"
นายน้อยของอาฮุย กลืนก้อนสะอื้นและหันกลับไปมองทางเบื้องหลัง
"ในฝันเมื่อคืน พ่อได้มากล่าวลาข้าแล้ว"
"อาฮุย บัดนี้ข้ามีนามว่า โอว ใช้ ซุบ ขอประกาศว่าจะเป็นความมืดมนอันทุกข์ทรมาณ ของ ม้า ตง นับแต่นี้ไป

ติดตามตอนที่ 3 หุบเขาทรชน เร็๋วๆ นี้

ตอนที่ 1. คืนดาวลาลับ คลิ๊ก http://ppantip.com/topic/31450482