เมื่อเดือนก่อน จำได้ว่ามีกระทู้น้องนักศีกษาไปขับแท๊กซี่ วันนี้เรามีประสบการณ์การขับรถตู้มาเล่าบ้าง พอได้มาขับเองแล้วก็ หึ ๆๆ มันมีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกันเเฮะ
คำเตือนล่วงหน้า : 1  อาจจะมีคำไม่สุภาพบ้างอะไรบ้างตามประสาเพื่ออรรถรสในการอ่านนะคะ
                         2  อ่านแล้วอาจจะงง ๆ บ้างนะคะ เพราะเราเรียบเรียงไม่เก่งสักเท่าไหร่
                         3  นึกไม่ออก เจออะไรไม่เหมาะไม่ควรก็เตือนเราเอาแล้วกันเนอะ คริคริ

หัวข้อกระทู้อ่านดูอาจจะดูเหมือนดราม่า แต่จริง ๆ ก็ไม่ดราม่าเท่าไหร่นะคะ แค่ผกผันเฉย ๆ 55555
เรื่องของเรื่องคือ คนขับรถเราลาหยุดเมื่อปลายปี ช่วงต้นเดือนธันวาคม จริง ๆ ช่วงนี้จะเป็นช่วงห้ามหยุด ห้ามลา ห้ามขาด ห้ามป่วย ห้ามทุก ๆ อย่าง ของพนักงาน ( ออกแนว โรงงานนรกอ่ะค่ะ ) เพราะมันจะยุ่งมว๊ากกกกกกก แต่ด้วยความจำเป็น เราเลยต้องให้น้องเค้าหยุด  น้องเค้าก็ห่วงนะคะ ว่าใครจะขับ เราจะไหวไหม งานเช้า งานดึก แต่ด้วยสปิริต เราเลยบอกน้องไปว่าไม่ต้องห่วง เดี๊ยวพี่ขึ้นขับเองไอ้น้อง หึหึหึ (เดี๊ยวจะมีวีรกรรมของน้องคนขับนี้มาเล่าให้ฟังเป็นระยะ ๆ ) จริง ๆ รถตู้นี้เราก็ขับได้นะ เพราะตอนที่ซื้อเราไปซื้อมาจาก กทม รับรถจากโชว์รูมเสร็จ เราก็ส่งต่อไปร้านแต่งรถแถวบางมดเลย พอรถแต่งเสร็จเราก็ขับจาก กทม มา กูเก็ตเลย ร้านนี้ เป็นร้านใหญ่ เราไปเสริจหาจากในเนตแล้วก็ดูผลงานจากเฟสของร้าน ดูไปดูมาก็น่าเชื่อถือดี พอได้รถจากโชว์รูม เราก็ตรงไปเลย พอเลี้ยวเข้าไปในโรงงาน อยากจะอุทานดัง ๆ โอ้วแม่เจ้าาาาาา  รถตู้เป็นร้อยยย จอดกันเป็นตับ บางคันป้ายทะเบียนมาจากจังหวัดที่เราอยู่ แสดงว่างานดี ถึงเป็นที่นิยมถึงเพียงนี้
เราก็เข้าไปคุยว่าอยากได้แบบไหน อะไรยังไง เฮียแกก็พาเดินชมรถที่ทำอยู่เป็นตัวอย่าง โห เห็นแล้ว น้ำลายไหล สวย ๆ ทั้งนั้นเลย ไอ้เราก็เพลินสิ เอาแบบนั้น เอาแบบนี้ พอถึงขั้นตอนเสนอราคา แหม่ๆๆๆ เกือบตกเก้าอี้กันเลยทีเดียว แถมเราไปโชว์โง่ให้เพือนสาวที่ไปด้วยกันด่าอีก ไม่รู้ว่ามึนหรือ งง ปากหนักต่อราคาส่วนลดไปสองพัน พอออกจากร้าน เพื่อนด่าซ๊ะ ว่าบ้าหรือเปล่า ขอลดอะไรสองพัน แทนที่จะของสักหมื่นสองหมื่น แล้วก็ต่อรองกันไปเรื่อย ๆ นี่เจือกขอแค่สองพัน ร้านเค้าก็ยิ้มสิ เออเนอะ!  ทำไมเราขอน้อยจัง 5555 อย่างนี้ไม่เรียกว่าโง่แล้วจะเรียกว่าอะไร กร๊ากกกกกกกก

ลักษณะงานของเรา
งานของเราแค่รับเข้าจากสนามบินไปส่งที่พัก และส่งออกจากที่พักไปสนามบินแค่นั้นเอง ซึ่งตารางงานเราก็พอจะคาดเดาล่วงหน้าได้ตามที่ลูกค้าแจ้งมา และเราจะไม่วิ่งแท๊กซี่ คือหมายถึง ไม่ค่อยรับงานนอกที่ลูกค้าจ้างไปที่ต่าง ๆ นอกจากงานเพื่อนขอมา ในกรณีที่รถเพื่อนๆ พรรคพวกวิ่งไม่ทัน  แต่ส่วนใหญ่ถ้าปฏิเสธได้เราจะปฎิเสธ เพราะกลัวโดนทรีนของแท๊กซ่เจ้าถิ่น ซึ่ง จังหวัดที่เราอยู่ขึ้นชื่อเรื่องนี้กันมากมาย

งานแรกที่ขึ้นขับ : รับจากสนามบินเข้าที่พัก แต่แจ๊กพ๊อต เจอไฟล์ดึก ตามตารางที่ลูกค้าส่งมาให้ ไฟลท์จะลง 22.10 ไอ้เราก็ชิล ๆ กลับบ้านไปพักผ่อน กะเวลาสัก สามทุ่มสี่สิบห้าค่อยออกจากบ้าน แต่ไม่รู้นึกยังไง ไลน์ไปบอกน้องหน้างานให้ช่วยเช็คไฟลท์ให้หน่อยเพราะกลัวดีเลย์  และเราก็พิมพ์ไปในไลน์ว่าจะไปอาบน้ำก่อน ยังไงพิมพ์ทิ้งไว้ก็แล้วกัน เดี๊ยวอาบน้ำเสร็จจะมาตามอ่าน อาบน้ำไปลั่นล้าไป เอ๊ะ! ใครโทรมา ขณะนั้น ณ เวลา สามทุ่มครึ่ง เราก็โผล่หน้าออกไปดูที่โทรศัพท์ อ้าว น้องที่คุยไลน์ด้วยนี่หว่า จะโทรมาทำไมฟระ ก็บอกแล้วว่าอาบน้ำอยู่ แต่ ๆๆๆ ชีวิตเราไม่เคยพลาดเรื่องการสื่อสาร วิ่งออกไปหยิบโทรศัพท์ทั้ง ๆ ที่ฟองเต็มตัวอย่างนั้นนะแหละ พอเราฮัลโหลปุ๊ป เสียงตามสายก็มาเลย " เจ้ ๆ ไฟลท์คอนเฟริมแล้ว ที่สามทุ่มสี่สิบ " ตึงโป๊ะ !!!!! อิ๊บอ๋ายแอ้วววววว ฟองยังเต็มตัวช้านนนนอยู่เล้ยยยย จะทำไงดีฟระเนี่ย อีกสิบนาทีไฟลท์จะลง ไหนจะใส่เสื้อผ้า ไหนจะขับไปสนามบินอีก โอ้ย ๆๆ กรูตาย ๆ ตอนนั้นตกใจสุด ๆ รีบไปล้างฟอง แล้วก็นะ น้ำที่บ้านเป็นน้ำที่นำมาจากคั่วโลกมั้ง ล้างฟองก็ไม่ออกสักที มันยังรู้สึกลื่น ๆ ที่ตัวอยู่แต่ไม่มีเวลาแล้ว ช่างแม่มแล้วกัน ไปรับลูกค้าก่อนดีกว่า ก่อนที่จะโดนกินหัว ขึ้นรถได้ใส่เกียร์หมาโกยโลด จุดหมาย ภูเก็ตอินเตอร์แนชั่นแนลแอร์พอร์ต แท่น แท้น แท๊นนนน

พอไปถึง งานจะเข้าอีกไหมเนี่ย รถเพียบเลยยย จะจอดตรงไหนดีฟระเนี่ย จะจอดขวางก็กลัวโดนด่าตามประสาคนมารยาทดี  เราก็วน ๆ ใครที่เคยไปสนามบินภูเก็ตคงนึกสภาพออกอ่ะนะ แต่โชคยังเข้าข้าง คันข้างหน้ากำลังถอยออกจากซองพอดี เราเลยได้เสียบว๊าปปปปปเข้าช่องจอด อิอิ รีบหยิบป้ายชื่อพร้อมแฟ้มวิ่งไปยังจุดรวมพล (จริง ๆ มันคือจุดที่เค้ารอรับกันนั่นแหละ ) ชูป้ายอย่างสวยงาม แต่ขอโทษ ขาอิชั้นยังไม่หายสั่นด้วยความรีบเลย 5555 แต่ในใจส่วนลึกมันบอกว่าที่ขาสั่นนะไม่ใช่เพราะรีบ แต่เป็นเพราะตื่นเต้นมากกว่า นี่คือครั้งแรกที่เราจะรับลูกค้าเอง มันเลยเก้ ๆ กัง ๆ ขัด ๆ เขิน ๆ นึกดูดิ จุดที่เค้ารอรับลูกค้าก็ส่วนใหญ่ก็จะเป็นผู้ชายบึกบึน ส่วนสาว ๆ จะเป็นส่วนน้อย แล้วก็จะสวย ๆ กันทั้งนั้นตามประสาตัวแทนของโรงแรมต่าง ๆ ที่ใส่ชุดไทยบ้าง ชุดฟอร์มเก๋ ๆ บ้าง ส่วนเรา เสื้อเชิตกางเกงยีน ผมกระเซิง หน้าซีด ๆ แต่ขอบอก ว่าเล็บเราแดงจัดมว๊ากกกกกก ยาวมากด้วย ฮ่า ๆๆๆๆ

ลูกค้ากรุ๊ปนี้ 2 + 3 คือผู้ใหญ่สองเด็กสาม เรายืนสอดส่องจ้องหน้าจอ ซึ่งขึ้นโชว์ว่า Landed ด้วยใจลุ้นระทึกตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนถูกขอแต่งงานอีก กวาดตาหาเป้าหมาย 2 + 3 สิบห้านาทีผ่านไป สายตาเราก็ไปประสานกับดวงตาคมกริบ พร้อมทำหน้าพยักเพยิด แต่ช้าก่อน....อย่าเพิ่งมันใจไปเชียวว่านั้นจะเป็นลูกค้าของคุณ เพราะข้างหลังเรายังมีอีกหลายชีวิตที่ชูป้ายรอแขกอยู่เหมือนกัน เพื่อความแน่ใจ เราเลยต้องชี้นิ้วไปที่ป้ายทีนึงชี้ไปที่เป้าหมายทีนึงเพื่อแน่ใจว่า นี่คือแขกเรา 55555 ลูกค้าตอบสนองเดินเข้ามาใกล้ขึ้นแล้วก็แนะนำตัว ปฏิบัติการเราก็เริ่มขึ้น กล่าวทักทาย พร้อมยิ้มสยามโชว์เหงือกดำ และสอดสายตาหารูว่างให้ ลูกค้าไปยืนรอ การหารูว่างนี่สำคัญมากเลยนะคะ เพราะถ้าคุณเล็งไม่ดีเวลาคุณเอารถมาเทียบอาจมียกกระเป๋าหลังแอ่นกันเลยทีเดียว แต่ถ้าคุณส่งลูกค้าไปจองทีเหมือนตอนที่เราหาที่จอดตามห้างยังไงยังงั้นมันจะทำให้คุณง่ายขึ้น

พอเราเอารถมาเทียบลูกค้าทำหน้ามึน ๆ เค้าคงนึกในใจอ่ะว่าเราจะขับรถไปส่งเค้าจริง ๆ เหรอ เพราะดูจากสีหน้าแล้วมันบ่งบอกแบบนั้นอ่ะ เราก็นะ ยิ้มเข้าไว้ สร้างความมั่นใจให้ลูกค้าว่าเชื่อชั้นสิ ชั้นขับได้นะ ขึ้นมาให้ไวเลย ดึกแล้ว ตอนที่เรากำลังจะขนกระเป๋า มีพี่คนขับของโรงแรมอะไรสักอย่างนี้แหละ จำชื่อไม่ได้แล้ว แกเเซวเราว่ายกกระเป๋าแทบจะไม่ไหวแล้ว เราก็ยิ้มอย่างสวยไปทีนึง แต่ในใจนึกว่า " แล้วไมพี่ไม่มาช่วยหนูยกหละ ชิ๊ " ลูกค้าผู้ชายเห็นสภาพร่างกายเราแล้ว แกก็เข้ามายกกระเป๋าของแกทุกใบใส่ท้ายรถให้ แล้วไล่เราออกไปห่าง ๆ สงสัยแกกลัวกระเป๋าจะหล่นทับทรีนเราเป็นแน่แท้   ตอนปิดฝากระโปรงก็โอ้ยยยยย เราเพิ่งรู้นะว่ามันหนักเอาการเลย เรียกได้ว่า โยกทั้งตัวอ่ะ กว่าจะดึงมันลงมาปิดได้ ตรูดงี้โด่งจะทิ่มหน้าคนข้างหลังเลยแหละ  เสร็จภาระกิจขนกระเป๋า ขั้นต่อไปก็ล้อหมุน ขับไปส่งที่พัก ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย

งานที่สองวันถัดมาก : ส่งออกลูกค้า 5 + 4  ตอนแปดโมงเช้า ลูกค้ากรุ๊ปนี้ทำเราเซ็งเล็กน้อย ด้วยความที่เค้ามาเป็นครอบครัว ลูกเด็กเล็กแดงปาเข้าไปสี่คน กระเป๋าเยอะมากกกกกกก เรียกได้ว่าย้ายบ้านได้เลยแหละ แล้วในกลุ่มก็มีคุณผู้ชายร่างกายบึกบึนตั้งสองคน แต่ขอบอก คุณทั้งสองไม่ช่วยเราขนกระเป๋าขึ้นรถเลยสักนิด คือจะบอกว่า ไม่ช่วยก็ไม่เชิง เหมือนยกพอเป็นพิธีอ่ะนะ ยกแต่ใบเล็ก ๆ ทีเหลือใบเท่าบ้าน ช้านกะน้องผู้หญิงอีกคนต้องช่วยกันหามอ่ะ เหงือกตกกีบกันเลยอ่ะ แต่ก็นะเค้าจะกลับแระ ช่างเค้าเหอะ นึกในใจถ้าถึงสนามบินชั้นจะทำหน้ามึนให้ดู เธอไม่ยก ชั้นก็ไม่ยก เอาสิ ระหว่างขับเด็กเริ่มอาละวาด หูยยยเสียงดังเวอร์อ่ะ กรี๊ด ๆ แบบไม่พอใจ เราเลยยิ่งหงุดหงิด แต่ก็ทำหน้านิ่งนะคะ เพราะไม่อยู่ในฐานะที่จะกินหัวลูกค้าได้ ถึงสนามบินก็อีกรถเยอะตั้งแต่ปากทาง แถมทางขึ้นผู้โดยสารขาออกรถก็เยอะขยับทีละจึก ทีละจึก เราขาสั่นอีกแระ เพราะรถตู้คอมมูเตอร์มันเป็นเกียร์ธรรมดา ถ้าไม่แม่นพองานนี้มีไหลลงมาชนรถข้างหลังชัวร์ แต่ก็ผ่านไปด้วยดี พอขึ้นมาได้ก็เจอปัญหาอีก รถเพียบเลย สายตาก็สอดส่องหาที่จอดให้ลูกค้าลง แล้วเราก็โรคจิตนะ เวลาเราเจอสถานการณ์แบบนี้เราจะรนทุ๊กที เหมือนกลัวคนอื่นจะว่า จะด่าถ้าเราจอดรถขวางหรือเกะกะคนอื่นเค้า พอหาที่แทรกได้ เราก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้ลูกค้าลง แล้วก็เปิดท้ายรถเอากระเป๋าลง ทำอะไรแบบรน ๆ ไอ้ที่นึกไว้ก่อนออกมาว่าจะไม่ยกกระเป๋าให้เป็นอันหายไปหมด คิดแค่ว่า เอาลงให้เร็วที่สุด รีบออกไปให้ไวเพราะการจอดของเรามันไม่เข้าที่เข้าทางสักเท่าไหร่ แล้วเราก็กลัว รปภ ที่อยู่แถวนั้นเป่านกหวีดไล่ด้วย ซึ่งจริง ๆ ก็งงนะไม่รู้ว่าจะไปกลัวเค้าทำไม ถ้าเค้าเป่ามา ก็แค่ตีหน้ามึนใส่ เค้าก็ทำอะไรเราไม่ได้อยู่ดี แต่ถ้าด่ามา ก็ด่าตอบ แค่นั้นเอง
ทุกอย่างเรียบร้อยเราก็รีบวิ่งขึ้นรถ ออกรถโลดดดดด แต่เอ๊ะทำไมคนมองเราจัง ยิ่งเขิน ๆ อยู่ด้วย สงสัยเค้าคงไม่ค่อยเห็นผู้หญิงขับรถตู้มั้ง คิดแง่ดี ทำหน้าสวยขับรถต่อไป จังหวะมองกระจกข้างซ้าย เฮ้ยยย ทำไมมันแปลก ๆ วะ กรี๊ดดดดประตูข้างยังไม่ได้ปิดเลย หูยยยยคุณเอ๋ยยยยย อย่างอายอ่า ว่าแล้วทำไมคนมองกันจัง เรางี้หาที่จอดอย่างเร็ววิ่งลงมาปิดแล้วรีบไปกันเลยแหละ แบบว่าอายมาก ๆ ไม่รู้คนแถวนั้นจะจำเราได้ป่าวว่านางนี่ขับรถไม่ปิดประตู  แล้วเราก็ลืมบ่อยมากเลยนะคะ เวลาไปส่งออกเนี่ย ถ้ารับเข้าไม่เคยลืมเพราะลูกค้าจะเอื้อมมาปิดเอง แต่ตอนส่งออกเนี่ยเค้าลงไปหมดแล้ว เราก็ขับรถประตูเปิดไปจนกว่าจะรู้ตัวนะแหละ คาดว่าถ้ามีเงินจะไปติดประตูออโต้ให้เหมือนของ Ventury เลยกันลืมอีก หึหึ