อยู่ๆ ก็นั่งนึกถึงวีรกรรมตัวเอง
แล้วมันฮาจริงๆ นะ
หมาที่เห่า ก็หมาจริงๆ นั่นแหละ
ครั้งแรก ตอนเด็กเลยคร่า

ไปกับแก๊งก์เพื่อนนับสิบ
วัยรุ่นยังไม่รู้จักแต่งตัว
ใส่เยื้อยืดกับกางเกงเล ใส่หมวกทุกคน
เดินเป็นแถวกระดานเรียงสิบ ชะนีล้วนเลยจร้า
อุแม่เจ้า! น้องหมาในซอยบ้านคร้า
เราผ่านฝูงมันทุกวัน จนมันชินหน้าค่าตากันดี
วันนี้มันคงตกใจ
ไล่เห่าเรากับแก๊งก็เพื่อนแบบเป็นจริงเป็นจังง่ะ
เสียเซล์ฟม๊ากมาก
เจอเค 9 แฟชั่น
บ่องตง จุกมากกกก
เข้าใจที่ตลกเคยพูดเลย ว่าเดินเสียงดังจนหมาเห่าเป็นยังไง



อีกครั้งค่ะ
โตเป็นสาวละ
มั่นมาก ทุกวันออกจากบ้านเดี๊ยนต้องเป๊ะ
เสื้อผ้าหน้าผม 2 ชม. ขั้นต่ำ
วันนั้นชุดเดรสลายดอกเลย จำได้
ผมสยายดัดงามๆ (สวยแบบคิดไปเองคนเดียว T-T)
ถุงน่องดำ ส้นสูง 5 นิ้ว แว่นดำ ชั้นเริ่ด ชั้นเชิ่ดคร่า
พรมน้ำหอมด้วย 3-4 ฟิฟ พองาม


ออกจากบ้านอย่างมั่น
หมามันเห็น ในซอยเนี่ยแหละ รุ่นน้องๆ ของไอ้ตัวแรกที่มันเห่าช้านนนน
พุ่งตรงมาเลยค่ะ
เห่าประหนึ่งเดี๊ยนเป็นโจรขโมยกางเกงในยามดึก
ผู้ชาย อาเจ็ก คนงานในซอยชักมอง
วูบแรกตกใจ วูบสองพอจะรู้ตัว
ได้แต่ทำเชิ่ดไม่สนใจหมา
อีบร้า ไม่มีเซ้นส์ของแฟชั่นซะเลย



ใครเคยโดนอย่างเราบ้างคะ หรือเราเป็นคนเดียว
เป็นคนรักน้องหมานะคะ
มีเลี้ยงด้วย เจอไอ้ตัวแสบมาเกาะแล้วต้นหน้า
ทำหน้าแข้งเราเป็นแผลจนลายพร้อยเลยล่ะค่ะ
นี่แค่ชวนเม้าท์มอยเฉยๆ
นึกแล้วก็ฮาๆ คร่า
ใครเจออย่างเรา มาเม้าท์ให้ฟังมั่งเส่ะ


นั่งรอเม้นต์ต่อไปอย่างงามๆ