เท้าความไปเมื่อเกือบสัปดาห์ก่อน สมมติว่าชื่อห้าง Big-G ผมที่แอบปลื้มน้องพนักงานแคชเชียร์ได้เอาคุ้กกี้ไปให้น้องเค้า พอวันเสาร์ที่แล้ว ผมไปที่นั่นอีก แต่ไม่เจอน้องเค้าแล้ว... ผมพยายามคิดในทางที่ดีว่าคงไม่ใช่กะของน้องเขา จนวันนี้ผมได้ไปซื้อของอีกและพุ่งตรงดิ่งไปที่เคาน์เตอร์อย่างรวดเร็ว พลางกวาดสายตาไปที่เคาน์เตอร์ทุกตัวที่มีพนง.ประจำอยู่ แต่พบว่าไม่มีน้องทั้ง2คนอยู่ที่เคาน์เตอร์แล้วจริงๆ ผมกลับมานั่งในรถ น้ำตาผมปรี่ออกมา มือผมกำถุงที่มีห้อยจ๊ออยู่ข้างในแน่น แน่นจนสั่นไปทั้งแขน ผมแค้นอยู่2อย่าง   1. แค้นห้างแห่งนี้ที่ไล่พนักงานออกทั้ง2คน เพียงเพราะมีคนเอาคุ้กกี้ไปฝากน้องเค้า   2. ผมแค้นตัวเอง คิดว่าไม่น่าเอาคุ้กกี้ไปให้น้องเค้าเลย คุ้กกี้ที่ผมแทนว่ามันน่าจะเป็นความอบอุ่นและความปราถนาดีจากผม มันกลับกลายเป็นยาพิษที่ทำลายชีวิตของสาวนักศึกษาแคชเชียร์ ที่ทำงานส่งตัวเรียน(เดาเอา)ถึง2คน

พรุ่งนี้ผมจะไปสอบถามทางห้างให้แน่ชัด และส่งเรื่องร้องเรียนไปที่สนง.ใหญ่  

พอคิดถึงตรงนี้เสร็จ ผมมองออกไปนอกกระจกรถที่ข้างนอกมีไอหนาวเกาะกระจกบางๆ แล้วก้มกลับมามองมือที่เพิ่งคลายออกจากถุงก๊อบแก๊ป ที่มีห้อยจ๊อไก่อยู่ข้างใน มือของผมที่แบออกมาชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ มันอาจจะเป็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากถุงBig-Gก็เป็นได้