เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเมื่อเห็นหน้า
พ่อหลับตานอนแน่นิ่งไม่ติงไหว
เครื่องทุกชุดหยุดคำรามตามกลไก
น้ำตาไหลปานว่าใจจะขาดรอน
ไม่อยากรับอย่างยิ่งกับสิ่งนี้
ไม่เคยมีการเตรียมใจเอาไว้ก่อน
เพียงเวลาไม่ช้านานที่พ่อนอน
ก็มาถอนลมหายใจไปจากกัน
เหมือนดวงเทียนวูบวับดับสิ้นแสง
หมดสิ้นแรงจะยื้อแย่งหรือแข่งขัน
ชะตาขีดเส้นให้ไว้หรือไรกัน
แม่ลูกนั้นจะอยู่ไปอย่างไรดี
ถึงพ่อ ...
มีเรื่องราวอีกมากมายที่เราควรจะได้พูดคุยกัน แต่วันนี้แม่ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว
จนถึงวันนี้แม่ก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพ่อจากพวกเราไปแล้วจริงๆ ไม่มีพ่อที่เป็นตัวตนอยู่ร่วมครอบครัวกับเราอีกต่อไป ...
เราสองคนใช้บั้นปลายชีวิตคู่อย่างโง่เขลา มีแต่ความไม่เข้าใจกันและไม่เคยคิดแก้ไขให้มันดีขึ้น
ไม่เคยสนใจกับคำตักเตือนที่หวังดีของคุณอาที่พร่ำบอกเราเสมอว่าเรามีลูกที่น่ารักทั้งสองคน แล้วทำไมพ่อแม่ไม่รักกัน ?
สำหรับแม่แล้ว .. ความรักฉันท์ชายหญิงมันอาจเลือนรางไปตามกาลเวลา กับชีวิตคู่ของเราที่ยาวนานมาถึง 40 ปี
แต่ .. มีสิ่งหนึ่งกลับมีความหมายและยิ่งใหญ่กว่า .. นั่นคือ "ความผูกพัน"
เมื่อแม่เห็นพ่อเจ็บไข้ได้ป่วย แม่จึงเป็นห่วงพ่อนักหนา อยากให้พ่อไปหาหมอโดยเร็ว ให้ได้รีบรับการรักษา
ให้รีบหาย ให้กลับมาอยู่กับพวกเราโดยเร็วเพราะถึงเราจะมีปัญหากันรุนแรงอย่างไร แม่ก็ไม่ได้อยากให้พ่อจากไปไหน
ยังอยากให้อยู่ร่วมกัน รอดูความสำเร็จในชีวิตของลูกทั้งสอง และได้เป็นปู่ย่าตายายไปพร้อมๆ กัน
พ่อเป็นคนปากแข็งนัก .. แต่แม่ก็รู้อยู่แก่ใจ ไม่ว่าพ่อจะเดินผ่านผู้หญิงอีกกี่คนพ่อก็รักแม่คนเดียวเสมอ ...
ชั่วชีวิตของแม่ ไม่ว่าจะรักหรือชังแม่ก็มีพ่อเพียงคนเดียวตลอดมาและไม่เคยคิดออกนอกกรอบความเป็น "ชุติมา" เลย
ถึงบั้นปลายชีวิตคู่ของเราจะกระท่อนกระแท่น ใช้ชีวิตราวกับคู่กัดตลอดเวลา แต่แม่ก็ไม่เคยเสียใจที่เลือกแต่งงานกับพ่อ
แม่กลับต้องขอบคุณพ่อเสียด้วยซ้ำ เพราะพ่อคนเดียวที่ทำให้แม่ได้พบกับสิ่งดีๆ ในชีวิต
เพราะพ่อ .. แม่จึงได้พบกับพ่อแม่สามีที่แสนประเสริฐ ที่ให้ความรักความเมตตาต่อแม่เสมอ ถึงแม้ทั้งสองท่านจะเลิกรากัน
และต่างคนต่างแต่งงานใหม่ ทั้งพ่อใหม่และแม่ใหม่ก็ยังให้ความเอ็นดูแม่ด้วยดี โดยเฉพาะพ่อใหม่ที่รักลูกทั้งสองของเรา
ปานแก้วตาดวงใจ
เพราะพ่อ .. แม่จึงได้พบพี่สาวและพี่เขยสามีที่แสนดี ที่ให้ความช่วยเหลือครอบครัวเราทุกอย่างเสมอมา
และเพราะพ่อ .. แม่จึงได้รับสิ่งล้ำค่าในชีวิต .. คือลูกทั้งสองคนนี้ที่มีค่าเหนือสิ่งอื่นใด ..
.. แม่ขอขอบคุณพ่อจากหัวใจทั้งหมดที่แม่มี ..
จนถึงวัยนี้ แม่ก็รู้และเข้าใจดีว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย คือสัจจธรรมของชีวิตที่มนุษย์ทุกคนไม่อาจหลีกเลี่ยง
วันนี้ .. แค่พ่อเดินทางล่วงหน้าไปก่อน สักวันหนึ่งเมื่อถึงวันของแม่บ้าง .. เราก็จะได้พบกัน
แต่เมื่อพ่อจากไปจริงๆแล้ว แม่ก็ไม่วายเศร้าโศกเสียใจตามวิสัยมนุษย์ปุถุชน
ขอเวลาแม่อีกนิดเถอะนะพ่อ แล้วแม่จะเป็นเทียนเล่มน้อยเล่มใหม่ที่จะนำลูกก้าวเดินไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง
ขอแม่เก็บแรงกายใจคืนได้ก่อน
แล้วจะย้อนนำลูกไปได้ทุกที่
จะเป็นทั้งพ่อและแม่ที่แสนดี
จนถึงวันเราทั้งสี่นี้พบกัน ...
.... สิ้นแสงเทียน ....
พ่อหลับตานอนแน่นิ่งไม่ติงไหว
เครื่องทุกชุดหยุดคำรามตามกลไก
น้ำตาไหลปานว่าใจจะขาดรอน
ไม่อยากรับอย่างยิ่งกับสิ่งนี้
ไม่เคยมีการเตรียมใจเอาไว้ก่อน
เพียงเวลาไม่ช้านานที่พ่อนอน
ก็มาถอนลมหายใจไปจากกัน
เหมือนดวงเทียนวูบวับดับสิ้นแสง
หมดสิ้นแรงจะยื้อแย่งหรือแข่งขัน
ชะตาขีดเส้นให้ไว้หรือไรกัน
แม่ลูกนั้นจะอยู่ไปอย่างไรดี
ถึงพ่อ ...
มีเรื่องราวอีกมากมายที่เราควรจะได้พูดคุยกัน แต่วันนี้แม่ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว
จนถึงวันนี้แม่ก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพ่อจากพวกเราไปแล้วจริงๆ ไม่มีพ่อที่เป็นตัวตนอยู่ร่วมครอบครัวกับเราอีกต่อไป ...
เราสองคนใช้บั้นปลายชีวิตคู่อย่างโง่เขลา มีแต่ความไม่เข้าใจกันและไม่เคยคิดแก้ไขให้มันดีขึ้น
ไม่เคยสนใจกับคำตักเตือนที่หวังดีของคุณอาที่พร่ำบอกเราเสมอว่าเรามีลูกที่น่ารักทั้งสองคน แล้วทำไมพ่อแม่ไม่รักกัน ?
สำหรับแม่แล้ว .. ความรักฉันท์ชายหญิงมันอาจเลือนรางไปตามกาลเวลา กับชีวิตคู่ของเราที่ยาวนานมาถึง 40 ปี
แต่ .. มีสิ่งหนึ่งกลับมีความหมายและยิ่งใหญ่กว่า .. นั่นคือ "ความผูกพัน"
เมื่อแม่เห็นพ่อเจ็บไข้ได้ป่วย แม่จึงเป็นห่วงพ่อนักหนา อยากให้พ่อไปหาหมอโดยเร็ว ให้ได้รีบรับการรักษา
ให้รีบหาย ให้กลับมาอยู่กับพวกเราโดยเร็วเพราะถึงเราจะมีปัญหากันรุนแรงอย่างไร แม่ก็ไม่ได้อยากให้พ่อจากไปไหน
ยังอยากให้อยู่ร่วมกัน รอดูความสำเร็จในชีวิตของลูกทั้งสอง และได้เป็นปู่ย่าตายายไปพร้อมๆ กัน
พ่อเป็นคนปากแข็งนัก .. แต่แม่ก็รู้อยู่แก่ใจ ไม่ว่าพ่อจะเดินผ่านผู้หญิงอีกกี่คนพ่อก็รักแม่คนเดียวเสมอ ...
ชั่วชีวิตของแม่ ไม่ว่าจะรักหรือชังแม่ก็มีพ่อเพียงคนเดียวตลอดมาและไม่เคยคิดออกนอกกรอบความเป็น "ชุติมา" เลย
ถึงบั้นปลายชีวิตคู่ของเราจะกระท่อนกระแท่น ใช้ชีวิตราวกับคู่กัดตลอดเวลา แต่แม่ก็ไม่เคยเสียใจที่เลือกแต่งงานกับพ่อ
แม่กลับต้องขอบคุณพ่อเสียด้วยซ้ำ เพราะพ่อคนเดียวที่ทำให้แม่ได้พบกับสิ่งดีๆ ในชีวิต
เพราะพ่อ .. แม่จึงได้พบกับพ่อแม่สามีที่แสนประเสริฐ ที่ให้ความรักความเมตตาต่อแม่เสมอ ถึงแม้ทั้งสองท่านจะเลิกรากัน
และต่างคนต่างแต่งงานใหม่ ทั้งพ่อใหม่และแม่ใหม่ก็ยังให้ความเอ็นดูแม่ด้วยดี โดยเฉพาะพ่อใหม่ที่รักลูกทั้งสองของเรา
ปานแก้วตาดวงใจ
เพราะพ่อ .. แม่จึงได้พบพี่สาวและพี่เขยสามีที่แสนดี ที่ให้ความช่วยเหลือครอบครัวเราทุกอย่างเสมอมา
และเพราะพ่อ .. แม่จึงได้รับสิ่งล้ำค่าในชีวิต .. คือลูกทั้งสองคนนี้ที่มีค่าเหนือสิ่งอื่นใด ..
.. แม่ขอขอบคุณพ่อจากหัวใจทั้งหมดที่แม่มี ..
จนถึงวัยนี้ แม่ก็รู้และเข้าใจดีว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย คือสัจจธรรมของชีวิตที่มนุษย์ทุกคนไม่อาจหลีกเลี่ยง
วันนี้ .. แค่พ่อเดินทางล่วงหน้าไปก่อน สักวันหนึ่งเมื่อถึงวันของแม่บ้าง .. เราก็จะได้พบกัน
แต่เมื่อพ่อจากไปจริงๆแล้ว แม่ก็ไม่วายเศร้าโศกเสียใจตามวิสัยมนุษย์ปุถุชน
ขอเวลาแม่อีกนิดเถอะนะพ่อ แล้วแม่จะเป็นเทียนเล่มน้อยเล่มใหม่ที่จะนำลูกก้าวเดินไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง
ขอแม่เก็บแรงกายใจคืนได้ก่อน
แล้วจะย้อนนำลูกไปได้ทุกที่
จะเป็นทั้งพ่อและแม่ที่แสนดี
จนถึงวันเราทั้งสี่นี้พบกัน ...